Monolithic baby
Ανέβηκα στο πατάρι και από τα βάθη του ανέσυρα το παλιό στενό μου jean. Το εμφανώς φθαρμένο μαύρο δερμάτινο μου ήταν κομμάτι στενό (18 κιλά συν σε 16 χρόνια είναι πολλά;). Βρήκα και εκείνα τα παλιά ψαρωτικά Ray-ban, δεν έβλεπα την τύφλα μου. Κοίταξα με γνήσια εφηβική αναποφασιστικότητα και περίσσιο τσαμπουκά τον καθρέφτη και... αντί για ένα οργισμένο νιάτο είδα την παρακμή. Αυτοί οι πούστηδες οι Monster Magnet πως τα καταφέρνουν και είναι τόσο cool; Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, πόση μαγκιά θέλει να ακούγεσαι και να είσαι φρέσκος, λανσάροντας το για πολλούς ξεπερασμένο τετράπτυχο: μαύρο δέρμα, τσαμπουκάς, σκληράδα και ευλογημένη επιμονή;
Οι Monster Magnet ευτυχώς είναι πολύ περισσότερα από αυτά και το 'Monolithic baby' είναι ακριβώς αυτό που λέει, ένα μωρό από τη δική μου (και δική σας ελπίζω) μονολιθική εποχή. Μιλάω για το εφηβικό heavymetalικό παρανάλωμα, για την ευλογημένη εκείνη εποχή που δεν υπήρχαν αποχρώσεις του γκρι, μόνο καλοί και κακοί, σκληροτράχηλοι κιθαρίστες και φλώρια (που άκουγαν ελαφρολαϊκά και Rick Astley). Η τελευταία τους δουλειά ακούγεται φρέσκια και σφιχτοδεμένη (μακριά από τις δύο προηγούμενες δουλειές τους) και ότι τους καθιέρωσε σαν τους σωτήρες του retro-space rock (ότι και αν σημαίνει αυτό) είναι εδώ και σας περιμένει σαν λωποδύτης πίσω από τη σκοτεινή γωνία με βαριοπούλα.
Αγνοήστε τη έλλειψη monster hit (σε στυλ 'Spacelord' ας πούμε) και απολαύστε μέσα από τους Magnet όλα αυτά που δεν έπρεπε ποτέ να ξεχάσετε. Και για να μην παρεξηγηθώ δεν απευθύνομαι στους πάντα σιδεροκέφαλους νεολαίους, που ούτως ή άλλως δεν χρειάζονται συστάσεις για τους Monster Magnet, αλλά σε εσένα φίλε μουσικόφιλε που το παλιοrock και ίσως και το Metal των 80's σου ξεβούλωσε τα αυτιά και σου άνοιξε νέους ορίζοντες (για να ακούς τώρα postροκίζουσες μαλακίες). Εσύ άγνωστε φίλε μην ντραπείς και μη διστάσεις, το στενό jean τώρα πια δεν σου μπαίνει (ούτε και σε μένα άλλωστε), αλλά η δυναμική νοσταλγία είναι δικιά σου με μόνο 16 ευρώπουλα, εκτός εάν ήσουν μέλος του fan club των Depence Mode, οπότε βράστα.
ΥΓ: Δυστυχώς δεν πήρα χαμπάρι τη συναυλία, αλλά εκτός από το χαμό, που απ' ότι άκουσα έγινε, όσοι παραβρέθηκαν διαπίστωσαν γιατί ο τραγουδιστής μπαίνει πάντα σε πρώτο πλάνο με τη λήψη από τα χαμηλά. Η φωνάρα, φωνάρα όμως.
Για τους οπαδούς 8, για τους νοσταλγούς...
