Seventeen stars

Διακριτικές κιθαρωδίες και εξομολογητικοί τόνοι από ένα ντούο που στην Poptones αναλαμβάνει το πόστο της ημίφωτης σκοπιάς. Οι Mark Tranmer - Roger Quigley που κάνουν τα πάντα εδώ εκτός από τούτο το κείμενο, όχι μόνο δε φαίνονται να βιάζονται αλλά έχουν όλες τις νύχτες μπροστά τους για την χαμηλότονη, αλλά όχι χαμηλόκωλη σχεδόν υπνωτική μπαλλαντολογία τους. Δεν έχουν όμως την μονόχρωμη χαμηλοτονία των Orchids ας πούμε, για να χρησιμοποιήσουμε κάποιους ηχογείτονες. Η δική τους βερσιόν έχει έναν ιδιόρρυθμο εσωτερικό ρυθμικό παλμό και δεν τη βαριέσαι.
Μου κάνει εντύπωση που οι συνάδελφοι από την απέναντι οθόνη τους περιγράφουν αναφέροντας Curtis (όχι τον Mayfield, τον άλλο), Joao Gilberto και Durutti Column. Λοιπόν, για έναν απόηχο από τους τελευταίους το συζητάμε, για τους προηγούμενους όμως αμφιβάλλω και είμαι και έτοιμος να τσακωθώ. Προέρχονται από την Αγγλική πόλη που βγάζει την ίδια πρωταθλήτρια τα τελευταία χρόνια και θεωρούν σκόπιμο να μας πληροφορήσουν ότι ηχογράφησαν, μεταξύ άλλων, σε coffee shops και σπίτια. Ακούγονται σεμνοί και είναι οι μέχρι στιγμής οι ελπιδοφορέστεροι της Poptones (καθώς οι άλλοι καλοί της, οι Outrageous Cherry είναι αγύριστα γκαραζοκέφαλα).