Hissing fauna, are you the destroyer?
Δεν μπορώ παρά να δεχτώ ότι μας έδωσαν τον καλύτερο στίχο-ατάκα που ακούσαμε μέχρι στιγμής στα 00s. "At Least I Author My Own Disaster"!!! Μεγαλείο..., βλέπω να γίνεται και σύνθημα στην πονεμένη ασπρόμαυρη κερκίδα του χρόνου, καθώς θα γκρεμοτσακιζόμαστε ολοένα και περισσότερο. Άντε να δεχτώ ότι το εν λόγω δίστιχο περιλαμβάνεται σε ένα από τα ελάχιστα εντεκάλεπτα τραγούδια στην ιστορία της pop μουσικής που το παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Πού άλλου, όμως, να στηρίξω το ροκ μύθο μιας πολυμελούς μπάντας από την Αθήνα των R.E.M., που αναλώνει για δέκα χρόνια το ταλέντο της σε πολυκαιρισμένες κολεκτιβίστικες ροκ αναζητήσεις. Χρειάζομαι τουλάχιστον ένα δράμα, μερικά σκοτάδια και μια υποψία παρακμής για να δικαιολογήσω την αποθέωση που τόσο άργησε να έρθει.
Το μόνο που είχε να κάνει ο Kevin Barnes ήταν να γίνει πατέρας και να χωρίσει από τη γυναίκα του. Ίσως και με την αντίστροφη σειρά που έχει και πιο ενδιαφέρον! Αυτά, λοιπόν, τα απλά πράγματα που εμάς τους κοινούς ατάλαντους θνητούς μας οδηγούν σε ασφαλιστικά μέτρα διατροφής, σε καταναλωτικά δάνεια για να αναπληρώσουμε το νοικοκυριό που μας το έφαγε η γυναίκα και για να πάρουμε καροτσάκια και παιδικά καθίσματα αυτοκινήτου, στους καλλιτέχνες έχουν ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα να γράφουν/ ηχογραφούν/ κινηματογραφούν/ ζωγραφίζουν το αριστούργημα της δημιουργικής τους ζωής. Να μοσχοπουλάει και να γλυτώνουν το δάνειο!
Στο εξηκοστό τέταρτο (και βάλε...) ή αλλιώς απλά στο τρίτο άλμπουμ των Of Montreal, λοιπόν, είναι που επιτέλους γνωρίζει τα όρια της η διογκωμένη pop, που αμετροεπώς, δαιδαλωδώς και σε πλήρη σύγχυση προσπαθούσε να αναδείξει αρετές όλα αυτά τα χρόνια. Για το "The Past..." τα είπαμε ήδη: ένα glory pop έπος που κάνει τους Arcade Fire να ακούγονται μετρημένοι και ντροπαλοί. Τα σπάει, τα συμμαζεύει, κόβει, ματώνει, μαστουρώνει και ξεχνιέται, δεν τελειώνει ποτέ και ξαναρχίζει χωρίς να σε προειδοποιεί. Αν ό,τι έμενε από αυτή τη χρονιά ήταν αυτό το τραγούδι, πάλι θα μιλούσαμε για μια καλή χρονιά!
Στο "She's A Rejector" μπερδεύεται το A.O.R. με τους κανόνες της ρομποτικής pop και ένα συνειδητά γελοίο ρεφρέν-παρωδία οδηγεί το καλύτερο saloon-rock ριφάκι από την εποχή που το glam metal δεν έδειχνε να απειλείται από την post punk καταχνιά. Οι τριπαρισμένες κιθάρες συνάντησαν τις ραγισμένες καρδιές που αναζητούσαν και έπαψαν να γίνονται φορτικές και να ζέχνουνε άχρηστη χιποκορμοστασιά. Είτε πέρασαν αιώνες κλεισμένοι σε ένα studio, είτε μπήκαν, το έκαναν λαμπόγυαλο και βγήκαν με το δικό τους "Daydream Nation" ανά χείρας, οι Of Montreal βγήκαν νικητές όπως και να έχει. Δώσανε ένα άλμπουμ με πικρούς και ασήκωτους στίχους και με up-tempo μουσική εκρήγωρση να μην αφήνει τις προσωπικές τους αδυναμίες να μετατραπούν σε καλλιτεχνικά ελαττώματα.
Χωρίς πολλά πολλά, το "Hissing Fauna...", εν είδη concept μεγαλοϊδεατισμού γύρω από την άσχημη γεύση που αφήνει πίσω της η αδυναμία όλων μας να επικοινωνήσουμε με ουσιαστικό τρόπο και εν μέσω της light εξιλέωσης της γοητευτικής τάσης του καθενός μας να αφήνεται -και καλά- προς την αυτοκαταστροφή, υπενθυμίζει ότι ορισμένες φορές η indie pop είναι κάτι παραπάνω από τρίλεπτα bubble-gum ξεσπάσματα που αναζητούν το σωστό mastering για να μας ξεσηκώσουν. Ενώ δε θα έπρεπε να είναι, ασφαλώς.
Σπουδαίο, μπλεγμένο και βατό ταυτόχρονα. Θα σας αφήσει άφωνους!
Με τιμή,
