Julia with blue jeans on

Moonface είναι ο Spencer Krug των Wolf Parade, κι από τότε που η μπάντα του διαλύθηκε, μετακόμισε στη Φινλανδία και έφτιαξε ένα σόλο άλμπουμ (χρησιμοποιώντας μόνο ήχους εκκλησιαστικού οργάνου) και ένα σε συνεργασία με τους Siinai. Πριν λίγες μέρες τον είδα ζωντανά σε μια παλιά εκκλησία. Μια φωνή, ένα πιάνο και πολλά κεριά. Άκουσα όλο το άλμπουμ ζωντανά χωρίς να ξέρω τίποτα, ποιoς είναι ο κύριος με τα μακριά μαλλιά, και γιατί παίζει τόσο καλό πιάνο; Στην έρευνα που ακολούθησε αποδείχθηκε ότι μιλάμε για κλασικά εκπαιδευμένο πιανίστα, που εκτός από εξαιρετικό χιούμορ, διαθέτει χαρισματικά δραματική φωνή και γράφει και καλά στιχάκια που θυμίζουν πρώιμους Suede μαζί με ολίγον Interpol στα πιο μυστήρια του.

Το Julia With Blue Jeans On είναι ακριβώς αυτό που άκουσα ζωντανά. Στην μοναξιά του δωματίου μου ακούγεται ακόμα πιο ζεστό κι ανθρώπινο. Zωντανεύει φυσικά τις αναμνήσεις μου από την εξαιρετική του ζωντανή εμφάνιση, αλλά τις ξεπερνάει και πηγαίνει παραπέρα, καθώς βυθίζομαι στις στίχους και κατανοώ βαθύτερα την αφήγησή του. Μπορεί εδώ ο Moonface να κατηγορηθεί ότι χρησιμοποιεί brutal μεθόδους για να επιτύχει τους συναισθηματικούς σκοπούς του, δηλαδή του αρέσει εδώ κι εκεί να παρά-δραματοποιεί και να ξεχειλώνει τις εκφράσεις του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύει, είτε συνθετικά, είτε εκφραστικά. Δυνατή φωνή που θυμίζει την παθιάρικη φωνή του Conor Oberst των Bright Eyes, ερμηνεία με θράσος και ιδιαίτερες εκτελεστικές δυνατότητες που χρησιμοποιούνται για την ανάπτυξη των συνθέσεων και όχι για λόγους εντυπωσιασμού. Και είναι όμορφο να ακούς και κάποιον που επιτέλους μπορεί να βγάλει προς τα έξω, τεχνικά αλλά και αισθητικά, τον ήχο που έχει μέσα στο κεφάλι του.

Το άλμπουμ δεν έχει ψεγάδια, ούτε περιττά γεμίσματα. Τα instrumental περάσματα λειτουργούν ως παύσεις από την έντονη παρουσία της φωνής και είναι μινιμαλιστικά στο ύφος τους. Πιστεύω ότι αν ακουστεί θα λατρευτεί στην Ελλάδα, έχει όλα τα δραματικά στοιχεία των Placebo, Interpol (το November 2011 ιδιαίτερα) και Puressence αλλά προφανώς η χρήση του πιάνου ως μοναδικού οργάνου, το διαφοροποιεί σημαντικά από τις παραπάνω μπάντες. Οι ομοιότητες με την Tori Amos και τα πιανιστικά της έργα είναι προφανείς, αν και η Amos προτιμάει μια θεατρικότητα στον τόνο της ενώ ο Moonface προτιμά ένα πιο επικό ύφος και είναι πιο κοντά στην κλασική παράδοση του πιάνου. Ίσως να βρίσκεται πιο κοντά στην Soap & Skin, αλλά συνθετικά και εκτελεστικά βρίσκεται σαφώς σε υψηλότερο επίπεδο.