Brass

Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές είμαι σίγουρος ότι η Moor Mother έχει γράψει κάνα δυο δίσκους ακόμα που περιμένουν να κυκλοφορήσουν, δίσκους οι οποίοι θα θέσουν ακόμα ψηλότερα τον πήχη που από μόνη της έχει βάλει και θα κάνουν την μουσική σοδειά του 2021 λίγο περισσότερο πλούσια και ουσιαστική.

Αλλά ας μην προτρέχουμε, ότι είναι να γίνει έτσι ή αλλιώς θα γίνει, και μιας και βρισκόμαστε σε Inception Lockdown με τις πυτζάμες, στα όρια του αλκοολισμού και έχουμε λίγο χρόνο, ας μιλήσουμε λίγο για την σωτήρα ημών, την εξ’ Αμερικής ορμώμενη, ιέρεια του αφρο-φουτουρισμού, ποιήτρια του εφήμερου παραλογισμού, ακτιβίστρια και κοινωνική δαμάστρια του αλλοπρόσαλλου παρόντος, Moor Mother.

Στην σπάνια περίπτωση της Αμερικανίδας φαίνεται ότι οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν, τα ηφαίστεια της Γης ξέρασαν καυτή λάβα από τα σωθικά τους και το σύμπαν διαμορφώθηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να δεχθεί την καλλιτεχνική της ιδιοφυΐα και με την σειρά του να την διοχετεύσει στο κοινό. Όχι σαν κάτι το απλό που θα ξεχωρίσει από τον δισκογραφικό συρφετό και θα το μνημονεύουμε σαν κάτι το προοδευτικό στην χάση και στην φέξη, αλλά περισσότερο σαν μια σοβαρή τομή στο μοντέρνο μουσικό γίγνεσθαι που βρέθηκε στο διάβα μας -κι εμείς στο δικό της- για να διαμορφώσει, να ξαναφτιάξει και να καταρρίψει την πεπατημένη στα μουσικά πράγματα. Μιλάμε για καλλιτεχνική δύναμη ικανή να σε ξεκάνει. Και εξηγούμαι.

Η μουσική ιδιοσυγκρασία της άρχισε να παίρνει επίσημα σώμα και μορφή με το “Fetish Bones” του 2016. Όχι δα ότι λίγο πιο πριν δεν είχε δισκογραφική παρουσία, αλλά με αυτόν τον δίσκο άρχισαν να γυρνούν τα κεφάλια προς το μέρος της. Μονάχα 5 χρόνια πίσω και να που φαίνονται σαν μια αιωνιότητα. Η τραχύτητα του εν λόγω δίσκου και ο έτσι κι αλλιώς δύσκολος χαρακτήρας του δεν βοήθησαν να απευθυνθεί σε μεγαλύτερα ακροατήρια, το νερό όμως είχε μπει στο αυλάκι καθώς η Moor Mother είχε ήδη βγει από το κουκούλι της και είχε τεθεί σε καλλιτεχνική τροχιά η οποία σε καμία περίπτωση βέβαια δεν μαρτυρούσε την φρενήρη, αγαστή πορεία των επόμενων χρόνων.

To “Fetish Bones” λειτούργησε περισσότερο σαν μια θαρραλέα καλλιτεχνική δήλωση, ένα βροντερό παρόν στην μουσική πραγματικότητα παρά σαν μια ομοιογενής, στιβαρή δισκογραφική παρουσία. Μέσα στα 30 λεπτά της διάρκειάς του, νιώθεις ότι η Moor Mother βιάζεται να βγάλει την περσόνα της παραέξω, να χώσει όσο περισσότερο την ποίηση της σε περισσότερα ανήσυχα αυτιά. Νιώθεις τον παλμό της να χτυπάει δυνατά, την αύρα της παρούσα, νιώθεις την ανυπομονησία της και κυρίως νιώθεις ότι εδώ χτύπησες ως ακροατής φλέβα χρυσού. Φυλάς το “Fetish Bones” στο ράφι με αστερίσκο για τον μελλοντικό εαυτό σου, για εκείνες τις μελλοντικές ποιοτικές ακροάσεις που όλο λες ότι θα κάνεις. Ο σκοπός άλλωστε έχει επιτευχθεί, η Moor Mother μπήκε στο ραντάρ της έντονης παρακολούθησης.

Η μεγαλύτερη καταξίωση όπως ήταν φυσικό δεν άργησε να έρθει, και το 2019 με το “Analog Fluids of Sonic Black Holes” έδωσε σε όλους να καταλάβουν ότι η αινιγματική περσόνα από την Φιλαδέλφεια θα τάραζε τα νερά του απανταχού μουσικού μικρόκοσμου. Πολύ πιο ολοκληρωμένος δίσκος, το “...Black Holes” θέτει τα θεμέλια του ήχου της και πυροδοτεί το ταλέντο της στα ουράνια. Εκεί που είναι και ο δημιουργικός της πήχης. Δίσκος βγαλμένος από μια εξωγήινη μουσική ιδιοφυΐα, με πολύ χαρακτηριστική αισθητική τόσο δική της που δύσκολα μπορεί κάποιος άλλος να αναπαράγει. Η δυστοπία όλων μας είναι το καύσιμο της ποίησης της Moor Mother, την ξορκίζει με την απαγγελία της με στόμφο και οργή που ξεχειλίζει. Άλλες φορές τραγουδάει, κι άλλες ριμάρει στο μικρόφωνο. Με το “...Black Holes” είναι σε ακατάσχετη μουσική τροχιά πλέον. Η έμπνευση δεν χωράει πουθενά, ξεχειλίζει και οι αλλεπάλληλοι δίσκοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον.

Επόμενη μεγάλη στάση το free jazz αριστούργημα των Irreversible Entanglements με τίτλο “Who Sent You?” εκεί που η καλλιτεχνική σύμπραξη χτύπησε διάνα και η αγαπητή Moor Mother κατάφερε να κάνει τον μοναδικό δυστοπικό-τζαζ-δίσκο ποίησης της πιάτσας. Έναν δίσκο κόσμημα που θα τον μνημονεύουμε έπειτα από μερικά χρόνια σαν το “παραγκωνισμένο αριστούργημα” που ακούγεται σαν εξωγήινο δώρο στον πλανήτη Γη και τους κατοίκους του. Δεν φτάνει δε που οι μουσικές φράσεις της κολεκτίβας των Irreversible Entanglements είναι από μόνες τους μια κατά μέτωπον επίθεση στην καθωσπρέπει νέα τζαζ της Βρετανίας η οποία φοβάται μην μουδιάσει τα δάχτυλα της από τα δυνατά χτυπήματα στο κοντραμπάσο, έχουν μαζί τους και τον οδοστρωτήρα Moor Mother που ισοπεδώνουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Η τζαζ τους βρίθει κοινωνικού αλαλαγμού, πολιτικής ανισορροπίας και έντονου προβληματισμού, είναι το σχήμα, το εργαλείο για να ξύσουν την μύτη από το δικό τους παγόβουνο βασάνων. Το μπαρουτοκαπνισμένο “Who Sent you?” είναι δύσβατο και ελαφρώς ιδιότροπο και για να κατακτηθεί θέλει κόπο. Όπως και κάθε αγαθό που αξίζει άλλωστε σε τούτο τον υπερφίαλο κόσμο.

Πλέον τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Η Moor Mother είναι άνετα η μουσική περσόνα της χρονιάς και οι δίσκοι δεν σταματούν να καταφθάνουν. Το “Circuit City” συνεχίζει θορυβωδώς εκεί που μας άφησαν οι Irreversible Entanglements, με free-jazz αέρα και είναι άλλος ένας δυνατός δίσκος που πριν καλά καλά τον χωνέψω συνειδητοποιώ ότι η ανήσυχη Αμερικανίδα δεν με έχει αφήσει να πάρω ανάσα και μου πασάρει άλλον έναν δίσκο αξιώσεων. Αυτή την φορά με τον πολύ αξιόλογο -ξεχωριστό κεφάλαιο από μόνο του- ράπερ Billy Woods.

O δισκοπώλης μάλλον εκνευρίζεται που κάθε βδομάδα σχεδόν του ζητάω να βρει πάση θυσία τους δίσκους της Mother που μπορεί ψηφιακά να βιάζονται να κυκλοφορήσουν, αλλά οι φυσικές μορφές αυτών πηγαίνουν με το πάσο τους. Το “Brass” κυρίες και κύριοι είναι εδώ... ή τέλος πάντων με καθησύχασε ότι το έχουμε καβατζάρει στον προμηθευτή. Ουφ...

Ο Καρπός της συνεργασίας της με τον Billy Woods. Ο ραπ δίσκος που όφειλε να βγάλει αργά ή γρήγορα η Mother. Το ραπ το σωστό, το ανορθόδοξο, του προβληματισμού και της κατήφειας. Εδώ η ιέρεια του αφρο-φουτουρισμού αφήνεται, παραδίνεται στις μουσικές ορέξεις του Woods και εναρμονίζεται πλήρως στους ραπ ρυθμούς του. Συντονίζονται μαζί και πάλλονται δυναμικά με τεράστια ένταση δημιουργώντας τιτάνιες δονήσεις. Συντοπίτης και ο Woods, με παιδεία και κουλτούρα ανάλογη, φαίνεται σαν να κύλησε ο τέντζερης και βρήκε την Moor Mother. Η αμιγώς ραπ μουσική κατεύθυνση βοηθάει τα πράγματα να λυθούν και να προωθηθούν με πολύ ομαλό ρυθμό δείχνοντας μας ότι η θαρραλέα εξιστόρηση της Moor Mother μπορεί να ενσωματωθεί σε κάθε είδος, με τεράστια επιτυχία. Ή για να είμαστε πιο δίκαιοι, οι υπόλοιποι μπορούν τελικά να εναρμονιστούν μουσικά με το τέρας-Mother που πάση θυσία θα πει αυτά που έχει να πει με ότι μουσικό όχημα και να αποφασίσει να πορευτεί.

Στο “Brass” εκτός από την δική της απεγνωσμένη φωνή έχουμε και αυτή του Woods εκεί μπροστά μαζί της, να φωνάζει κι αυτός ξορκίζοντας τους δικούς του δαίμονες. Και εκεί που νόμιζα ότι θα σκιαχτεί από την προϊστορία του στο ραπ, εκεί λοιπόν η γεμάτη βάθος φωνή της Mother έρχεται να κουμπώσει τέλεια πάνω σε όλον τον δίσκο. Αναδεικνύει τον συνέταιρο της στην τρέλα, παίρνει τα ηνία όπου χρειάζεται και μας αποδεικνύει με περίσσια ευκολία ότι και η ραπ μουσική της πάει τέλεια σε έναν πολύ ισορροπημένο δίσκο από πλευράς των δυο καλλιτεχνών.

Με το “Brass” απλά βάζει άλλον έναν μεγάλο δίσκο στο βιογραφικό της. Και δίνει σε εμάς τις ανάσες που θέλουμε για να παλέψουμε την δική μας δυστοπία. Η Moor Mother φωνάζει στο πρόσωπό σου, σχεδόν νιώθεις τις σκαφτές λέξεις να χτυπάνε πάνω σου. Η Moor Mother είναι η μουσική αλήθεια εκεί έξω και αυτή η μικρή νύξη στο όνομα της ήταν δίκαια και -με λίγη καθυστέρηση- έγινε πράξη.

Καλά θα κάνει, να βγάλει κανά καινούριο δίσκο άμεσα διότι ο Δισκοπώλης στο mail-νήμα “Moor Mother” έχει πάνω από βδομάδα να λάβει κάτι.

Δίσκοι κατά σειρά εμφανίσεως:

Fetish Bones: 7,5
Analog Fluids of Sonic Black Holes: 8,5
Irreversible Entanglements - Who Sent you?: 9
Circuit City: 8
Brass: 8,5

Σημείωση: Όπως έγραφα και πρόπερσι: οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται, οι λάβες χύνονται στους δρόμους και τα πουλιά χαμηλοπετούν ανήσυχα κοντά στο έδαφος κάθε φορά που βγάζει και η Lingua Ignota δίσκο. Διαφορετική ιδιοσυγκρασία και με έναν άλλο σταυρό να κουβαλάει στην πλάτη εκείνη. Αν μη τι άλλο όμως, όταν παράλληλα στα χρόνια που ζούμε, βιώνουμε ως ακροατές τέτοιες καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες, μόνο ευγνώμονες θα πρέπει να είμαστε. Από την μία, οι επιπλέοντες φελλοί με τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, από την άλλη τα βαρίδια, τα άβολα εκείνα που σε τσιγκλάνε. Καθ’ εις εφ’ ω ετάχθη.