Charango

Μετεωρολογικό δελτίο:

Στο "Charango" κάνει εύκρατο μελωδικό καιρό. Κατά τόπους αναπτύσσονται φαινόμενα ψιθύρων, θεατρικής ερμηνείας και επιθετικής απαγγελίας, τα οποία εξασθενούν σύντομα και γενικά επικρατεί ανέφελη μεστότητα.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Το πρώτο επιφανειακό άκουσμα δημιουργεί την εντύπωση ότι το "Charango" είναι ο εγκάρδιος χαζός σε μια συγκέντρωση που υποδύεται αυτό το ρόλο επειδή δεν θέλει να προκαλέσει, από αμηχανία και από φόβο ότι θα εισπράξει την περιφρόνηση των υπολοίπων. Τεραστιώδες (τι ελληνικούρα!) λάθος. Ίσως αυτή είναι απλά η εύθραυστη κρούστα που από κάτω της κρύβονται διαμάντια προς εξόρυξη.

Συγκριτικά με τα τρία προηγούμενά τους άλμπουμ, το "Charango" μοιάζει να είναι η συνέχεια της soul της Motown και της Stax, γεγονός που το διαφοροποιεί από τα trip-hop προσανατολισμένα δύο πρώτα και το ατυχούς pop attitude "Fragments of freedom". Το όλο εγχείρημα μοιάζει να έχει ένα και μοναδικό κέντρο βάρους: ΤΗ ΦΩΝΗ της Skye Edwards. Μια φωνή που δεν σου επιτρέπει να αντιληφθείς ποιος είναι ο στόχος της, αν δηλαδή προσπαθεί να γεφυρώσει τα αντίθετα (ειρωνεία/θλίψη, ευθύτητα/παραπλάνηση, πάθος/αδιαφορία, ευχή/κατάρα), ή πορεύεται αποκλειστικά και μόνο πάνω σε ορισμένα απ' αυτά διαγράφοντας τα άλλα. Και το γεγονός αυτό δείχνει την πολυπλοκότητα της ερμηνείας της, για την οποία θα μπορούσες να γράψεις ατέλειωτες εκθέσεις ιδεών. Το παράδοξο μάλιστα έγκειται στο ότι το "Charango" φιλοξενεί στα φωνητικά τρεις ικανότατους ερμηνευτές (Pace Won, Kurt Wagner, Slick Rick), οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι ισχυρότατο αντίβαρο στη Skye. Απλά αυτή είναι η κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Όσον αφορά τις μουσικές φόρμες, εκτός από τη soul, το "Charango" κινείται για κάποιες στιγμές στα πλαίσια του trip-hop και του rap, ενώ στο συγκλονιστικό "What New York couples fight about" εντοπίζεις και περάσματα από νεο-folk. Η ενορχήστρωση είναι αρκετά φορτωμένη, και ίσως αυτό να αποτελεί αρνητικό δεδομένο, καθώς ένα πιο λιτό οργανικό περιτύλιγμα θα αναδείκνυε τη δύναμη του περιεχομένου. Στιχουργικά, φευγάτο -αν και οι φεμινίστριες θα φρίξουν- είναι το "Women lose weight", στο οποίο ο Slick Rick ομολογεί ότι σκότωσε τη γυναικούλα του γιατί δεν χωρούσε να περάσει από τη πόρτα του σπιτιού τους.

Μάλλον περιττό και ανούσιο το δεύτερο cd που συνοδεύει τη συλλεκτική έκδοση με τις συνθέσεις σε instrumental έκδοση.