Fragments of freedom

Η αίσθηση που σου άφηνε η πριν από λίγους μήνες συναυλία των Morcheeba, ήταν ότι πρόκειται για μια καλοδουλεμένη μπάντα στοχοπροσηλώμενη στην acid-jazz, που κατέκλυσε την αγγλική μουσική σκηνή στα μέσα των 90's και τίποτα περισσότερο. Βέβαια, αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι άλλη η πνοή των τραγουδιών στο στούντιο και άλλη πάνω στη σκηνή, γεγονός θεμιτό και παραδεκτό. Αλλά το ότι το τελευταίο τους άλμπουμ προβλήθηκε στα μουράτα ακουστικά stands των μεγαλύτερων δισκοπωλείων του Λονδίνου και κυριάρχησε στο βρετανικό chart, μάλλον σε κάνει να υποψιάζεσαι ότι η αλλαγή ύφους που πλάσαραν και στην συναυλία αλλά κυρίως στη τελευταία τους δουλειά δεν ήταν απόρροια καλλιτεχνικής αναζήτησης, αλλά προκαθορισμένης πορείας. Οι ίδιοι δήλωσαν πανευτυχείς που επιτέλους, ηχογράφησαν ένα άλμπουμ τόσο κοντά στην παλιά καλή pop που άκουγαν όταν ήταν έφηβοι και άλλα τέτοια χαρωπά. Ίσως αν δεν είχαν προηγηθεί τα δύο προηγούμενα, αυτό το άλμπουμ να μπορούσε να σταθεί αξιοπρεπώς σε ένα επίπεδο soul-pop. Όμως οι απαιτήσεις σου από ένα group, το οποίο εντρύφησε στο ντελικάτο trip-hop, είναι διαφορετικές. Τα πιο δυνατά σημεία του 'Fragments of freedom' είναι το 'In the hands of gods' που δυστυχώς διαρκεί μόλις ένα λεπτό και σαράντα δεύτερα και το 'Rome wasn't built in a day'.
Κρυφή ευχή: Να απεγκλωβιστούν από αυτή την δημιουργική ανορεξία που τους αδυνάτισε τόσο πολύ, και σχεδόν έγιναν αόρατοι.