Symptoms
Το Dead Air του '06, το δεύτερο άλμπουμ του Baron Mordant - κατά κόσμον Ian Hicks - σαν Mordant Music, πρώτα σε κρατούσε με το περιτύλιγμα του CD, μετά με το πολυσυλλεκτικό περιεχόμενο (περιείχε όχι λιγότερα από 256 samples), και τέλος με την ενδιάμεση αφήγηση παλιού βρετανού τηλεπαρουσιαστή, σε μια ηχογράφηση που εκ των υστέρων δείχνει να κρατάει ακόμα το ενδιαφέρον. To ομώνυμο label το είχε ξεκινήσει από το '01. Το λάθος που έκανε το Dead Air ήταν ότι συνέπεσε με την άνοδο στην επιφάνεια της Ghost Box τότε, και έκανε πολλούς να μιλήσουν για "σκηνή" συνυπολογίζοντας και την Trunk Records ... Με τον συνεργάτη του μέχρι τότε, Admiral Greyscale, έριξε άλλα δύο άλμπουμ στην αγορά το '06, για να επιστρέψει φέτος πρώτα με το 10" σινγκλ "The hauntological song", έναν τίτλο για να ρίξει λάδι στη φωτιά, μετά με τη συλλογή "Picking O'er the bones" (μαζί με Shackleton και Vindicatrix), μετά με αυτό εδώ το CD, ταυτόχρονα με 12" με διαφορετικές εκτελέσεις κάποιων τραγουδιών, και αργότερα με κασέττα, ήδη καταργημένη, σαν Brian Morant.
Τη μάχη των εναλλακτικών - συλλεκτικών - αγαπημένων - περιττών - αναχρονιστικών φορμά την έχει κερδίσει από τα αποδυτήρια ... Τη μάχη της πρωτότυπης πρότασης την κερδίζει μόλις φέτος με το εν λόγω CD, αφήνοντας πίσω τον "στοιχειωμένο" χαρακτήρα, προσθέτοντας φωνητικά σε ορισμένα από τα τρακ, κρατώντας τα πιο ουσιαστικά στοιχεία από δρόμους όπως το dubstep και το electro, και ταυτόχρονα δείχνοντας την ηλικία αλλά και την εμπειρία του σε do it yourself ατμόσφαιρες . Είναι σαν να ακούτε βέβαια δύο ή τρία διαφορετικά άλμπουμ ταυτόχρονα, αλλού με βαριά αναλογικά συνθεσάιζερ, πιο πέρα με πρωτότυπα μπητς, και πιο κάτω με τα φωνητικά να κρατάνε τον πρώτο ρόλο σε "τραγούδια" για πρώτη φορά.
Ξεκινήστε πρώτα από το 8 - Υou are a door - για να καταλάβετε πως μπορείς να βάλεις φωτιά στα ντανς-φλορς χωρίς να ξεπουληθείς ... Τα άτεχνα φωνητικά του Where can you scream που ανοίγει το δίσκο φέρνουν στο νου άλλες εποχές πιο αθώες και ανοιχτές ακόμα στο ρίσκο αλλά και στα λάθη της αυθόρμητης δημιουργίας μουσικής. Θα τα ξανακούσετε στα In truth is wine και Hey, volte-face μαζί με τις απαραίτητες αναφορές στο βρετανικό new wave. Η φωνή είναι εδώ και στο ομώνυμο Symptoms αλλά καδραρισμένη σε διαφορετικό πλαίσιο, οι ρυθμοί μοιάζουν πιο υποχθόνιοι, και το αποτέλεσμα πιο κλειστοφοβικό. Αν έχετε τη δυνατότητα ακούστε την διαφορετική εκδοχή στο 12άρι που λέγαμε παραπάνω, όπου το μπάσο είναι πιο ψηλά στη μίξη, τα φωνητικά χάνουν τον πρώτο ρόλο, μοιάζει σαν ο Kieran Hebden να κρύβεται από πίσω. Γιατί το καταδίκασε μόνο στο 12" δεν το γνωρίζω, βάλτε στη ζυγαριά όμως και τις επιταγές της εποχής, δεν είναι πια το άλμπουμ long play ο κύριος φορέας της μουσικής.
Αν του καταλογίσετε τα αρνητικά και θάψετε το Symptoms στα αζήτητα του εξωτερικού σας εσείς χάνετε τη συνέχεια. Μοιάζει συναρπαστική.
