Μην ξεχνάτε ότι ουσιαστική πηγή σκέψης για τους Morning Star αποτελεί ο κάποτε φημισμένα γκρίζος ουρανός του Bristol. Να θυμάστε ότι οι Calexico είναι βλάχοι, ενώ ο John Parish παραμένει πάντοτε ευγενής και φιλικός προς το γούστο σας. Έχετε στο νου σας πως ο Jesse Vernon, θα μπορούσε και να είναι μια φιλμική γαλλική version του Stuart Staples. Τούτος εδώ είναι ο δεύτερος δίσκος των όχι-και-τόσο ξεχασμένων Morning Star, που παίρνει τον Nick Drake και από τα δύο χέρια για να τον ξεναγήσει στα studio που στο μέλλον θα τραγουδούσαν οι δύο σημαντικότερες Beth της γυναικείας σκηνής των 90ς.
Και αν με τους Moonflowers τα πράγματα δεν πήγαν ποτέ όσο καλά θα θέλαμε, η παρέα των Morning Star ήδη τη δεύτερη φορά δείχνει να ξεπερνάει εύκολα τις συνήθεις παιδικές ασθένειες. Διαθέτοντας μελαγχολική διάθεση και βαριεστημένες κιθάρες σε βαθμό ικανό για να αγαπηθούν από τη συντακτική ομάδα του Uncut, οι Morning Star ξεχωρίζουν για μερικές pop στιγμές που μοιάζουν να ξεφεύγουν από τον έλεγχό τους, για ελάχιστες υπόγειες rock εξάρσεις και την ουσιαστική υπόσταση που αυτές χαρίζουν στο δράμα τους.
Το 'I heard beauty calling' είναι το απαραίτητα μεγαλειώδες άνοιγμα που επιφυλάσσει ο Parish για τους περισσότερους από τους δίσκους τους, και στο τέταρτο κουπλέ του 'This is for you' ίσως και να βρείτε τον εαυτό σας να σκαλίζει φθαρμένα βινύλια των These Immortal Souls, για να συνεχίσει τη βραδιά του με αναλόγου σπουδαιότητας ψυχωμένες μουσικές στιγμές (ενίοτε καλή είναι και μια απλή γυναίκα βέβαια...).
Μες στην αραχνιασμένη συντήρηση των ιδεών τους, οι Morning Star προσπαθούν να διατηρήσουν σε ζωή τις φρέσκιες ιδέες τους. Κάθε «δύο-βήματα-πίσω» δείχνει να γίνεται ένα βήμα εμπρός. Κάθε τόσο έχουν να μας διηγηθούν μια καλή ιστορία, και εμείς ποτέ δεν αρνηθήκαμε όσες διηγήσεις συνοδεύονται από βιολιά, χαμηλότονα πνευστά και ένα υποβλητικό καθολικά εκκλησιαστικό «όργανο». Μισοτελειωμένες σουίτες, και αργόστροφα blues μου θυμίζουν ότι οι Calexico ήταν κάποτε μια συμπαθητική μπάντα.
Αν όμως δω την ιστορία να επαναλαμβάνεται, θα πάρω τους τριάντα τέσσερις εναπομείναντες οπαδούς των Galaxie 500 τηλέφωνο και με καλά συντονισμένες κινήσεις ίσως και να καταφέρουμε να κλείσουμε για λίγα λεπτά της ώρας ένα μέρος του εθνικού δικτύου σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μεγαλύτερη αδικία που έλαβε χώρα ever σε βάρος της θλιμμένης μουσικής, που έχει την τιμή να υπηρετείται από αξιοπρεπείς μουσικούς. Κάτι τέτοιο έχουν την... δυστυχία να πράττουν και οι Morning Star. Μπράβο τους λοιπόν!