The cd singles '88-'91
(...τα δέκα πρώτα singles του Moz, με τα αυθεντικά εξώφυλλα, με όλα τα b-sides, σε κουτάκι που θυμίζει εικοσιπεντάρι πακέτο τσιγάρα. Από το 'Suedehead' στο 'Pregnant'... Γιατί να ψάχνω «εντυπωσιακούς προλόγους» για να σας προσελκύσω στο καλύτερο δώρο που επεφύλαξα για τον εαυτό μου φέτος τα Χριστούγεννα;)
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το record collecting, το κυνήγι του χαμένου και σπάνιου δίσκου και λοιπές ασχολίες όσων το έχουν χάσει με τη μουσική. Αντιθέτως το εφαρμόζω συχνά και πολλές φορές μάλιστα παρασύρομαι. Αν πιάσω όμως στα χέρια μου εκείνον τον απατεώνα που μου πούλησε το 'Suedehead' πριν λίγα χρόνια, πλασάροντας το μου ως «αυθεντική κόπια της πρώτης έκδοσης» μάλλον θα μετανιώσει για την τότε κίνηση του. Πόσα είχα δώσει; Ελάχιστα λιγότερα απ' ότι για τούτη εδώ την κασετινούλα που τα έχει όλα! Και για γκρουπ και καλλιτέχνες με φανατισμένο κοινό (Smiths, Cure, Jennifer Lopez, Nick Cave, Τόλης Βοσκόπουλος κ.ο.κ.) περιστατικά σαν το παραπάνω σίγουρα δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο. Οπότε ας βγαίνουν τέτοια πραγματάκια, να κάνουμε κι εμείς το ψώνιο μας, χωρίς να φτάνουμε στα άκρα. Γιατί το να τα σκας χοντρά για τραγούδια που ήδη έχεις... μόνο και μόνο για να τα αποκτήσεις μέσα σε νέα «χαρτόνια», μάλλον ψώνιο είναι, και μεγάλο μάλιστα.
Ο Morrissey είναι ο προσωπικός μου Elvis (ο καθένας πιστεύω ότι έχει τον δικό του...) και με θρησκευτική μανία τείνω με τα χρόνια να του χαρίσω έως και το αλάθητο για οτιδήποτε λέει, κάνει και τραγουδάει. Ακόμη και δίσκοι του που όταν βγήκαν δε με κέρδισαν, με το πέρασμα του χρόνου βρήκαν τη θέση τους στην φορτισμένη πλευρά της σχέσης μου με τη μουσική. Από 'κει και πέρα έχω και ένα σωρό επιχειρήματα να αντιτάξω σε όσους υποστηρίζουν ότι το μόνο που κάνει ο «πρίγκηπας»μετά τη διάλυση των Smiths είναι να παρακμάζει, δεν γράφουμε άρθρο για την προσωπική του πορεία όμως εδώ. Πάντως θα σας έλεγα να το δείτε αλλιώς. «Κοίτα τον Morrissey όταν πέφτει» θα μπορούσε να λέγεται το σενάριο της ταινίας και έχω την αίσθηση ότι το γράφει μόνος του... Γιατί τί στο καλό σταρ είσαι, αν δε μπορείς να οργανώσεις την πτώση σου και να την απολαύσεις κι όλας; Και αν εσείς ξέρετε πολλούς παρακμάζοντες (η ακόμη και παρά - ακμάζοντες...) να γράφουν τέτοια τραγούδια... τότε προτιμήστε τα δικά τους.
Στο 'Viva Hate' σταμάτησε για λίγο να προβοκάρει, και τόνισε την ανέραστη μελαγχολία του, τα δέκα χιλιάδες κόμπλεξ του ανά λεπτό, αλλά και την ικανότητα που μόνο αυτός έχει να χλευάζει (γιατί την λατρεύει) την εργατική τάξη... (γιατί τη μισεί) την κυρία πρωθυπουργό (λέγε με και εξουσία)... και (γιατί την έχει ανάγκη) την αποδοχή των άλλων. 'Suedehead' (>>10) και 'Everyday Is Like Sunday' (>>8) έρχονται από τον πρώτο δίσκο του άνευ Marr και με πολλά σύνθια, με σουπερ b-side και τα δύο ('Hairdresser on fire', 'Sister I'm a poet' κ.λ.π.), το πρώτο όμως είναι αυτό που λέμε «πρότυπο εφτάιντσου». Στιγμές μεγαλείου εφάμιλλου των Smiths, και μέχρις εδώ το παραδέχονται ακόμη και οι εχθροί!
Τώρα τι συλλογή από singles και χαζά... το 'Bona Drug' είναι ολοκληρωμένος δίσκος όσο λίγοι άλλοι. Το 'Last Of The Famous International Playboys' (>>8) φέρει τη σφραγίδα του ναρκισσισμού- σε βαθμό προβλήματος- που χαρακτηρίζει το δημιουργό του (και τονίζεται από την εσκεμμένα αδιάφορη ερμηνεία και τα ντραμς σε πρώτο ρόλο, αντί της καθιερωμένης κιθάρας) και παρά το μάλλον αδιάφορο 'Lucky Lips', έχει το 'Michael's Bones' να αποδεικνύει γιατί ο Moz είναι Ο σημαντικός στιχουργός (γιατί μιλάει για τους πιο απλούς ανθρώπους και τα πιο απλά πράγματα με τρόπο συγκλονιστικό, να γιατί!). Επισημαίνει και προειδοποιεί στο 'Interesting drug' (>>6) (που βρίσκει τέτοιους τίτλους θεέ μου!) και αν το 'Such a little thing' σας φαίνεται τυπικά σκεπτόμενο, είστε τόσο σίγουροι ότι δε χρειάζεστε μια χωρίς ανάσα εκτέλεση του κυνικού 'Sweet and tender Hooligan';
'Ouija board, ouija board' (>>5 ) αναφώνησε σε μια σπάνια μπιτλική στιγμή του και μου φάνηκε κάπως αδύναμος εκείνη την ώρα. Δύο ακόμη πονεμένες ποπ-μπλουζιές δείχνουν πρόωρη κούραση ή απλά διαψεύδουν τις υποψίες μας για «στημένη απόγνωση: Το 'November spawned a monster' (>>8) δε γράφτηκε μόνο για να δίνει τίτλους στα editorial των μουσικών εντύπων κάθε Νοέμβρη..., αλλά έδειξε ότι η κριτική των τρίτων ούτε στο ελάχιστο του βάθους της δικής του αυτοκριτικής δεν έχει φτάσει. Η κιθαριστική λιτότητα του Kevin Armstrong είναι αυτή που απαιτεί ο Moz για να λειτουργήσει... ενώ η συνταρακτική παύση με το «τέρας» κάπου στη μέση κορυφώνεται με ακόμη πιο όμορφες νότες για το τέλος και μένεις να χαζεύεις... έτσι απλά! Το 'Girl least likely to' απαραίτητο συμπλήρωμα στο cd που ετοιμάζετε χρόνια τώρα με τα «Προς το γυναικείο φύλο» τραγούδια του. Πάντα κοντά σε όσους απορρίπτονται, ο τύπος (μήπως για να τονώνει ακόμη περισσότερο την πίστη του στον εαυτό του;)
Το πρόβλημα στο 'Piccadilly Palare' (>>7) είναι ίσως η εμμονή του στα ίδια θέματα, που εδώ ξεκινά να γίνεται ιδιοτροπία, το τραγούδι παίρνει όμως τα πάνω του στην ειρωνεία στο ρεφραιν και στο πάντα ικανό να σε φέρει σε αμηχανία β' πρόσωπο που χρησιμοποιεί στα ποιητικά του μανιφέστα. Από τα αγαπημένα μου Moz-B-Sides το 'Get off the stage'. Για αυτό υπάρχεις ρε, για να την «λες» όταν και εκεί που οι άλλοι κάνουν πίσω! Το 'At amber' επαναφέρει τα περί εμμονών που λέγαμε... Και ξαφνικά χτυπάει και πάλι κορυφή! 'Our Frank' (>>9), 'Journalists who lie', 'Tony the pony' ...το φλέγμα επιστρέφει... «oh give us a drink and make it quick» ...το κατάλαβες ότι είναι μια τραγουδιστική σχολή μόνος του; Ο παλιός δε φοβάται τον «εχθρό» (όπως eNeMyE...)... σαν να ξέρει για αυτά που έρχονται! Στο νούμερο τρία μας λέει πάλι ιστορίες... για εμάς τους ίδιους ίσως!
Χωρίς να είναι μεγάλο τραγούδι το 'Sing your life' (>>7) είναι από τα τραγούδια που κάθε φορά τα ακούς με ενδιαφέρον. Αρχίζει όμως πάλι τις πατρονοσυμβουλές και δε μου αρέσει αυτό... Εδώ βέβαια βρίσκεται και η εκτέλεση που ποτέ δε μπόρεσε να χαρίσει ο Paul Weller στο 'That's entertainment' (ίσως γιατί δεν έχει πια ψυχή, παρά μόνο κιθάρα...) και το 'The Loop' που μας εξηγεί γιατί ο Morrissey είχε ροκαμπιλέ τσουλούφι (και τέτοιο μπλαζέ βλέμμα!). Το 'Pregnant for the last time' (>>9) δεν είναι ούτε «σκληρό», ούτε προκλητικό... είναι ο κόσμος του Moz σε λίγα λεπτά. Με εκνευρίζει η live εκτέλεση στο 'Cosmic dancer'..., γιατί δεν είμαι και εγώ εκεί; Τι φόρτιση είναι αυτή! Τι πίστη στο τραγούδι! ... το «παίζει» τώρα ή αλήθεια το λέει; Να δακρύσω; Ή να περιμένω και το 'Disappointed'; Ο Morrissey ασφαλώς δεν τελειώνει εδώ... Καίγομαι να μιλήσω για το 'Your Arsenal' τώρα..., η κασετίνα όμως μόλις τελείωσε.
Κάποτε αρχηγός των Smiths, μετά τη διάλυσή τους ακολούθησε solo πορεία συνεχίζοντας την παράδοση της ευαίσθητης, σκληρής και ρεαλιστικής pop μονάχα για όσους ξέρουν κατά που πέφτει η ψυχή τους... Γεννημένος το Μάη του 1959 στο Manchester, ο Morrissey αντιπροσώπευσε...
Ας είμαστε δίκαιοι με τα μαθηματικά : 77 δια του δέκα μας κάνει 7, 7. Στρογγυλοποίηση και... >>8/10
