Greatest hits

Αμέσως μετά τη διάλυση της μπάντας από τον Paul, κυκλοφόρησε το Snap!. Για πολλούς το καλύτερο best of άλμπουμ όλων των εποχών και σίγουρα η καλύτερη ever συλλογή των Jam. Διπλός δίσκος, με είκοσι εννιά τραγούδια, που αφαιρούσε οτιδήποτε περιττό και υπογράμμιζε κάθε τι σπουδαίο στη συνολική προσφορά του πιο φρέσκου ρετρό γκρουπ που γνώρισε ποτέ η pop κουλτούρα μετά τους Rolling Stones.

Η πρώτη του κυκλοφορία σε cd, την εποχή που τα διπλά cd κόστιζαν όσο κοστίζει σήμερα ένα cd player, το βρήκε πετσοκομμένο κατά οχτώ τραγούδια, ανάμεσά τους και τo David Watts, το μοναδικό τραγούδι από το All Mod Cons που δεν ήταν σύνθεση του Weller (τι σύμπτωση!), αλλά διασκευή-κραυγή προς τους προπάτορες Kinks. Το 2006 επανακυκλοφόρησε επιτέλους στην απαιτούμενη ποσότητα, ενώ για τους υπερβολικούς υπάρχει πλέον και τριπλή έκδοση πολυτελείας μαζί με live ep από την τελευταία εμφάνιση του γκρουπ, που δινόταν με περιορισμένες κόπιες της αρχικής έκδοσης. Μια συλλογή-χείμαρρος που οριοθετεί το φαινόμενο Jam και δεν αφήνει κανένα περιθώριο ακρόασης για άλλες ηχογραφήσεις, ακόμη και για εκείνα τα αριστουργηματικά πρώτα άλμπουμ τους.

Το 2007 κυκλοφόρησε το A Time For Heroes, το οποίο μέχρι σήμερα τιμάται περισσότερο από όσο αθροιστικά τα δύο άλμπουμ της μπάντας, τη σύντομη καριέρα της οποίας συνοψίζει. Στην εποχή του downloading δε, είναι οικονομικό έγκλημα το να αγοράζεις συλλογές για ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι, ένα b-side, ή πολύ περισσότερο μια ηχογράφηση την οποία ο δημιουργός της πολύ θα ήθελε να θάψει εκατό μέτρα κάτω από τη γη.

Από τις δεκάδες απουσίες, 2.682 αναγνώστες του Morrissey-solo.com θεωρούν ότι "μετράει" περισσότερο εκείνη του November Spawned A Monster, του τελευταίου ίσως "διαφορετικού" τραγουδιού το οποίο ο Morrissey κατάφερε να σπρώξει προς την επιτυχία. Τυχόν εισβολή στο άλμπουμ του Teachers Are Afraid Of The Pupils δεν θα χάριζε δεύτερη ευκαιρία στο τραγούδι, αλλά πονοκέφαλο στη νέα εταιρία του για το αν όντως έπραξε καλώς με το να τον συμπεριλάβει στο δυναμικό της.

Τα Everyday Is Like Sunday και Suedehead έχουμε ξαναπεί εδώ και πολύ καιρό ότι έχουν καταφέρει να περάσουν στο status "ρομαντικές μπαλάντες των 80s" και σήμερα που μιλάμε βρίσκονται ένα βήμα από τον ρόλο κράχτη στα telemarketing μουσικών αναμνήσεων. Εφόσον υπάρχει κάποιος που θεωρεί ότι το Last Of The Famous International Playboys συμπεριλήφθηκε στην παρούσα συλλογή ως πρόδρομος της αλλαγής θεματολογίας στα τραγούδια του Moz, που επιβεβαιώθηκε με τα First Of The Gang To Die και The Youngest Was The Most Loved, είναι πολύ αισιόδοξος σχετικά με το ότι ο κόσμος γύρω μας κινείται γύρω από τον Morrissey. Που δεν είναι και τόσο απίθανο.

Μέσα σε δέκα χρόνια από τότε που, ως ο τελευταίος πένητας, κυκλοφορούσε (ή έστω δεν αφόριζε την κυκλοφορία του όσο έπρεπε) το My Early Burglary Years, ο Morrissey διέγραψε έναν απερίγραπτα καταδικαστικό για το μέλλον της καριέρας του κύκλο. Πέρασε από το status της άδολης λατρείας, σε αυτό της ειδωλολατρικής εκμετάλλευσης της διασποράς καλών ειδήσεων. Έδρασε παράλληλα με τα μουσικά του εγγόνια, τα ξεπέρασε σε sold out ικανότητες, διεκδίκησε και πήρε πίσω τον τίτλο του "βασιλιά του Manchester" και κατέστησε το δίπολο Los Angeles-Ρώμη κάτι περισσότερο από μία ιδανική αναδρομή σε ταινία του Scorcese. Με αυτά και με αυτά, ο Morrissey του 2008 κατέληξε στο τρισκατάρατο σημείο του να μην έχει να αποδείξει πλέον τίποτε και σε κανέναν.

Πλάι στη γεροντίστικη απόδοση του Redondo Beach της Patti Smith, θα βρείτε μια αχρείαστη απολογία για τη φημολογούμενη σύνδεση της αντρικής εμμηνόπαυσης με διπλάσιο όγκο συνεπειών από τον αντίστοιχο της γυναικείας (That's when people grow up) και ένα τραγούδι που καθησυχάζει τους οπαδούς του σε σχέση με τη χρηστικότητα αυτής της κυκλοφορίας αναλογικά με τα όσα προσφέρει. Αφού προσφέρει Morrissey, όλα τα άλλα περιττεύουν (All You Need Is Me). Μία καλή αφορμή για διενέξεις αναφορικά με το αν είναι πρέπον το σώμα του Morrissey να μην διατηρείται απολύτως άτριχο και αν οτιδήποτε πέρα από αυτό δεν είναι αληθώς το σώμα του, οπότε μην το κοινωνήσετε άφοβα. Συν ένα ακόμη live τεκμήριο της έσχατης αναγέννησης, που τίποτε δεν προσθέτει στο αμέσως προηγούμενο.

Α-list playlist; Ασφαλώς και υπάρχει. Πριν δύο εξαιρέσεων εδώ μέσα βρίσκονται μόνο εξαιρετικά τραγούδια. Άλλο τώρα αν κυκλοφορούν ακόμη πιο εξαιρετικά εκεί έξω.
Slip Them Into Different Sleeves - Buy Both And Be Deceived...

Θα αγοράσεις το βινύλιο για τη μάξιμουμ απόδοση του φωτογραφικού υλικού, την deluxe-edition για την πάρτη σου και το κανονικό cd αν συνεχίζεις να κυνηγάς γκόμενες με δόλωμα τη μουσική.
But Me And My True Love, Will Never Meet Again.

Ελπίζω ότι κάπου εδώ τελειώνει η σχέση μου με τον Morrissey. Δεν αντέχω άλλο. Θα παραμείνω μακριά από τη φθορά που ΠΡΕΠΕΙ επιτέλους να έρθει. Ας αρχίσει επιτέλους το πραγματικό repackaging στα πρότυπα του μετρ του είδους David Bowie, που επανακυκλοφορεί τις επανακυκλοφορίες του ανά τριετία.

Κάτι χαμερπείς που βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν το δηλητήριο που κρατούσαν μέσα τους κατά την περίοδο του έσχατου θριάμβου, ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν βιβλίο για το πώς ο post Smiths Morrissey είναι ένα απόλυτο τίποτε. Τους λυπάμαι ήδη.