Ringleader of the tormentors
Το ξέραμε ήδη από τότε που είχε κυκλοφορήσει το 'You Are The Quarry'... ο μεγάλος τα μάζευε σιγά σιγά από το Los Angeles και ετοιμαζόταν να επιστρέψει στην Ευρώπη. Και είχατε τώρα εσείς μια αγωνία για το που θα εγκαταστήσει ο Morrissey το κατ' αυτόν απαθές και αντι-ηδονιστικό κορμί του... Ε, αν δεν είχατε προτείνω το γνωστό "σταματήστε την ανάγνωση". Θα ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες ευτράπελες πληροφορίες στη συνέχεια του παρόντος κειμένου, που θα έχει ως φυσική κατάληξη την ανακήρυξη του... υπό κρίση δίσκου ως έναν εκ των δύο κορυφαίων στην παρ' ολίγο αδικημένη προσωπική καριέρα και δισκογραφία του Moz...
Την πρώτη φορά που θα πας στη Ρώμη λοιπόν, θα σιχτιρίσεις την ώρα και τη στιγμή που δεν πήγες στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Βαρκελώνη... έστω και στο χωριό σου βρε αδερφέ να κάνεις Πάσχα σαν άνθρωπος. Θα πήξει το μάτι σου στο αρχαίο και στο μνημείο, στην αψίδα, το άγαλμα, την Λύκαινα με τα δύο κουτσούβελα και δε συμμαζεύεται. Θα ψάχνεις να βρεις την έξοδο κινδύνου από το μουσείο, που σε χώσανε με το ζόρι και δεν λέει να κλείσει ποτέ. Και καθώς βραδιάζει και όλες οι καθωσπρέπει ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν ησυχάζουν, αλλά αγριεύουνε, η Ρώμη στα μάτι του καημένου του τουρίστα που δεν κατέχει το Know How και κυρίως το Know Where... μοιάζει σαν ένα απέραντο νεκροταφείο αρχαίας ιστορίας, που περιμένει το ξημέρωμα για να ζωντανέψει και πάλι, χωρίς να έχει ένα μπαρ της προκοπής για να ξευτελιστείς υπερήφανα πίνοντας μέχρι το πρωί.
Αν τώρα για τον Α ή Β λόγο αποφασίσεις να ξεχειμωνιάσεις στη Ρώμη για ένα τρίμηνο τουλάχιστον, κάπου στο τέλος του τριμήνου θα έχεις ζήσει τον μεγαλύτερο έρωτα της μέχρι τότε ζωής σου (ή τουλάχιστον θα έχεις αυτή την εντύπωση), θα βρεις τα καλύτερα μπαρ για να καταπιείς την περηφάνια σου, θα βολτάρεις σε κυριλέ club που κρατάνε κάτι από την παρακμασμένη χλίδα των ταινιών του Φελίνι, θα διαπιστώσεις ότι οι εναλλακτικοί τρόποι διασκέδασης δεν είναι απαραίτητα βρώμικοι και γεμάτοι από τη μούχλα ράστα κεφαλών, θα ανακαλύψεις ότι ο πολιτισμός είτε τρέχει στο αίμα ενός λαού, είτε τρέχει να κρυφτεί από τα δεινά που υφίσταται από κάποιον άλλον. Και στο τέλος όταν η υπάλληλος της Alitalia θα σε παρακαλάει να επιβιβαστείς στο αεροπλάνο για να ξεκουμπιστείς επιτέλους από την αιώνια πόλη... θα βάλεις τα κλάματα αρνούμενος να υπακούσεις και όλοι οι υπόλοιποι συνεπιβάτες σου θα σε καταριούνται για την καθυστέρηση της πτήσης.
Παρότι λοιπόν ο Morrissey ως γνωστόν δεν είναι και κανένας κοινός θνητός, δεν γλίτωσε του παραπάνω φαινομένου. Πήγε στη Ρώμη, το έριξε στους έρωτες και στις χαρές της σάρκας... ικανοποίησε την ωραιοπάθεια του με δεκάδες φωτογραφίες σε συντριβάνια, πλατείες και αυτοκράτορες και μόλις άρχισαν να τελειώνουν τα φράγκα (λέμε τώρα) είπε να κυκλοφορήσει και έναν από τους καλύτερους δίσκους του ever... έτσι για να ρεφάρει τα χαμένα.
Θα διαβάσατε ήδη για την τσαμπουκαλεμένη τεχνικούρα του Tony Visconti που κάνει το ROTT να ακούγεται σαν το rock 'n' roll outing ενός ανθρώπου που είχε χαθεί ηχητικά στα δεκάδες υπομουσικά ιδιώματα τα οποία λάτρευε να μισεί μια ζωή. Θα σας είπαν για τα έγχορδα του Morriconne (ο οποίος τώρα που μιλάμε πρέπει να είναι μεγαλύτερος και από τον μεγάλο μας ακαδημαϊκό Εμμανούηλ Κριαρά- προσοχή αυτό το αστειάκι επαναλαμβάνεται και στο επερχόμενο Sonik...) που εισάγουν και εξάγουν (ενίοτε δε και εσωτερικά ανυψώνουν) γραντιόζικα και λυρικά ορισμένα από τα κομμάτια του άλμπουμ. Αν ψαχτήκατε και παραπέρα θα μάθατε και για το τσούρμο από πιτσιρίκια που άδουν παρέα με τον pop Άδωνη και προκαλούν μια περίεργη ανατριχίλα στον ούτως ή άλλως υποψιασμένο για μεγάλες συγκινήσεις ακροατή. Ορθά και σύννομα είναι όλα αυτά.
Και μην ξεχνάτε ότι ο μύθος του Morrissey συνεχίζει να ζει... σπουδαιότερος από ποτέ ίσως. Και αν ο συνάδελφος του Pitchfork τον ειρωνεύεται που ήδη από το 1986 έκρωζε 'I'm a living sign' στα πλαίσια του ανελέητου 'Vicar In A Tutu'... ποιος από όσους συνάντησαν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους στα τραγούδια των Smiths και είδαν με έκπληξη ένα ακόμη μεγαλύτερο να αποκωδικοποιείται στους στίχους του Moz, του δίνει σημασία; Ο κάφρος χούλιγκαν που μετατράπηκε σε ότι πιο επιληπτικά εύθραυστο γνώρισε ποτέ η pop μουσική έχει ακόμη το δικαίωμα να επαίρεται ότι "At Last I am born'...
Τα είπε καλύτερα και ο Μάρκος Φράγκος όταν όρισε ότι η αίσθηση που σου αφήνει το ROTT είναι αυτό το μαζοχιστικό χαμόγελο που σου μένει στο στόμα όταν της/ του ψιθυρίζεις 'You Have Killed Me' και αισθάνεσαι παράλληλα ευτυχισμένος και υποχρεωμένος για αυτό. Κι όποτε ένα τραγούδι ξεκινά με τη φράση 'Pasolini is me, Accatonne you' ll be' τότε ξέρεις ότι κάτι μεγάλο έπεται. Υπάρχει και το κόλπο με τον Visconti και τον... Visconti... γενικά η σαρξ εκ της σαρκός του Morrissey επιμένει να σαρκάζει ηδονικά όσους περιμένουν από αυτόν να αποτυπώσει τις πιο εσωτερικές στιγμές τους σε λόγια που οι ίδιοι ποτέ δεν θα τολμούσαν να πουν ούτε καν στον εαυτό τους.
Με singles όπως το 'The Youngest Was The Most Loved' ο Morrissey εισέρχεται ύποπτα στα light-splatter χωράφια που κατάντησαν τον Nick Cave καρικατούρα του πάλαι ποτέ αιμοβόρου εαυτού του. Καθόσον όμως ο δικός μας δεν ήταν ποτέ αιμοβόρος αναγκάζεσαι και πάλι να υπομείνεις ικανοποιητικά ένα από τα πιο απροκάλυπτα catchy ροκ τραγουδάκια της χρονιάς που φτάνει αισίως προς το μέσον αυτής. Και υπάρχουν και υποψίες (και από διάφορα ευαίσθητα blog πληροφορίες) ότι αρκετές κλειστοφοβικές ψυχές ήδη κοιμούνται τα βράδια με το 'Life Is A Pigsy' να παίζει σε αμετανόητο repeat... Όσα χρόνια και να περάσουν λοιπόν, τούτος ο Morrissey είναι που θα σε κάνει να κοιτάς σαν ανόητη το ταβάνι, να μετανιώνεις και να μην μετανιώνεις στο καπάκι για όσα έκανες και όσα θες να κάνεις. Και αν ο Moz βρήκε τη γαλήνη ανακαλύπτοντας την ερωτική συντροφικότητα... ακόμη περιμένεις να συμβεί και σε σένα το ίδιο... Δεν κάνεις καμιά βόλτα από το live της J.Lo για να χαλαρώσεις λέω εγώ...
Το rock του Morrissey είναι αυτό ακριβώς το ροκ που ενώ θα έπρεπε να είναι ήδη κουρασμένο, μίζερο και γερασμένο, επιμένει να είναι απλά το πιο γοητευτικό ροκ που έτυχε να ακούσουμε ποτέ. Και για όσους το έπιασαν το δύστυχο το υπονοούμενο, ΝΑΙ, ο Morrissey είναι επισήμως πλέον ένας rocker... ένας παλιοροκάς... πως το λένε ρε παιδί μου...
Εγώ ήθελα να γράψω κι άλλα για τη Ρώμη που λέτε... αλλά κάπου έπρεπε να μπω και στο θέμα.
