Swords
O Morrissey είναι old fashion. Αγαπάει τα δισκάδικα. Αναφέρεται σε αυτά ως "ghostly sad litlle islands". Κατ' επέκταση ο Μorrissey αγαπάει τα singles. Έχει επιμεληθεί προσωπικά, τις εκδόσεις των singles από την εποχή των Smiths αλλά και τις δικές του πρόσφατες κυκλοφορίες. Ως φανατικός ακροατής και ο ίδιος ήξερε την ιδιαίτερη σημασία των b-sides. Tα φρόντιζε έτσι ώστε να υπήρχε πάντα κάτι που θα άξιζε τον κόπο (αλλά και τα χρήματα βέβαια) εκείνου που θα το αγόραζε.
Πριν από τις μεγάλες κυκλοφορίες των BEST... 1 και 2 των Smiths, κυκλοφόρησαν ως b-sides οι εκτελέσεις των Hand In Glove και Jeanne από την Sandie Shaw. Στο αργοπορημένο Sweet and Tender Hooligan υπήρχαν δυο ακυκλοφόρητα κομμάτια των Smiths. Στην δεύτερη πλευρά, από την έκδοση βινυλίου, από το Interesting Drug υπήρχε χαραγμένη, μια γκραβούρα του Oscar Wilde, που πέταγε κρατώντας ένα ηλιοτρόπιο. Στο πρόσφατο Throwing My Arms Around Paris, στην έκδοση βινυλίου, υπήρχε και η πολυσυζητημένη φωτογράφηση του Morrissey και της μπάντας του, όπου το μοναδικό πράγμα που φόραγαν, ήταν από ένα 7" single βινυλίου που κάλυπτε ότι χρειαζόταν.
Το Swords περιέχει 18 από τα b-sides των singles, από τα 4 τελευταία album του Morrissey. Έτσι λοιπόν, για τους fans (που κυρίως απευθύνεται αυτή η κυκλοφορία) δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Για όλους τους άλλους υπάρχουν κομμάτια που πολλές φορές είναι πιο "δυνατά" ακόμα και από singles. Το κρυμμένο αριστούργημα του Swords είναι το Shame Is The Name. Ένα κομμάτι που δικαιωματικά θα έπρεπε να είναι single από μόνο του. Ένα από τα λίγα ντουέτα που έχει τραγουδήσει ο Morrissey. Στα φωνητικά διακρίνεται η (φίλη του) Chrissie Hynde των Pretenders.
Ίσως να μην σας έχω ξεκαθαρίσει τη σχέση μου με τον Mozz. Όλα ξεκίνησαν με το William, It Was Really Nothing από μια ανεκδιήγητη συλλογή στα 80s. Δεν είχα ακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο... Το σοκ συνεχίστηκε όταν άρχισα να ανακαλύπτω την κρυμμένη σημειολογία στα εξώφυλλα των singles. Τα απροσδόκητα καδραρίσματα, σε όλα εκείνα τα μοναδικά πορτραίτα, με τις μονόχρωμες τίντες και τα κωδικοποιημένα mantras, χαραγμένα περιμετρικά στα βινύλια. Λίγο καιρό αργότερα, ακούγοντας το Meat Is Murder, περνώντας όπως πολλοί τη vegeterian φάση τους, κυριολεκτικά αποσβολώθηκα με τους στίχους από το Nowhere Fast... Aφού λοιπόν "Ι get such a shock i probably jump in the ocean" δεν υπήρξε ποτέ σημείο ή λόγος επιστροφής.
Ακόμα και μέχρι σήμερα αυτή η σχέση είναι κάτι που με ξαφνιάζει. Στις αρχές του καλοκαιριού ταξίδεψα στην Σουηδία για να ανακαλύψω πόσο λαμπερό και δυνατό είναι ακόμα αυτό το φως. Τον είχα ήδη δει, 2 φορές στην Αγγλία, μία στην Θεσσαλονίκη, 4 στην Αθήνα και η αυτή ήταν η 8η, στο Gothenburg. Kατάφερα να έχω ένα μικρό κομμάτι από το πουκάμισό του. Έχω μερικά από τα λουλούδια που του πέταγαν στο Brixton Academy και ολόκληρο το γιακά από το ροζ πουκάμισο που πέταξε στο κοινό, στο Ρόδον. Δεν μπορώ να πάρω θέση και να πω αν το Swords είναι μια καλή ή μια κακή κυκλοφορία. O Μorrissey είναι "the living sign" ότι τα πράγματα μερικές φορές μπορούν να πάνε καλύτερα.
Ξεπερνώντας τα προσωπικά του προβλήματα με την κατάθλιψη, την εμμονή των media να ξεκαθαρίσουν τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, την απληστία του ντραμίστα των Smiths, Mike Joyce, τις εκδηλώσεις λατρείας των fans και αποφεύγοντας να καταλήξει γραφικός σε εκπομπές tribute στα 80s, έχει ήδη κατακτήσει τη θέση που του αξίζει. Πρώτα στις καρδιές μας και κατόπιν στα ράφια των δισκάδικων και στις κυκλοφορίες των εταιριών. Με την κυκλοφορία του Swords, βγάζει τη γλώσσα του στους επικριτές του, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά το μεγαλείο του, προσφέροντας στους θαυμαστές του ένα πρώιμο χριστουγεννιάτικο δώρο. Ξέροντας πως να γίνεται μεγαλόκαρδος, ως bonus, στην limited έκδοση, υπάρχει ένα extra cd. Πρόκειται για οκτώ live tracks από το καλοκαίρι του 2009 στην Βαρσοβία. Το εξαιρετικό θα ήταν βέβαια αυτό το cd να ήταν dvd. Το μόνο που έχω να πω είναι με σιγουριά είναι πως There Is A Light Than Never Goes Out, Now Today Tomorrow And Always...
