You are the quarry
Το 'ΥΑΤQ' θέτει ορισμένους προβληματισμούς ασφαλώς...
"The teenagers who love you, they wake up, yawn and kill you"
Μαλακισμένες φοιτήτριες με κοκκάλινα χρωματιστά γυαλιά, που αρνούνται πεισματικά να πάνε σε μπουζούκια και σε club του "αεροδρομίου"/ "παραλιακής". Ξενέρωτοι ψηλόλιγνοι ατροφικοί διοπτροφόροι -και πάλι- με αιώνια κενά επαφής με όλους τους υπόλοιπους, που έκοψαν την μαλακία από τότε που βρήκανε για πρώτη (και τελευταία) φορά γκόμενα. Γκόμενες που για να τις πηδήξεις πρέπει να επιστρατεύσεις λογοτεχνικά, μουσικά και συνεφίλ τσιτάτα που κάποτε ετοίμαζες σωρηδόν για κάτι τέτοιες περιπτώσεις, αλλά τώρα πια βαριέσαι. Άθλιοι, άσχημοι τύποι που πιστεύουν ότι γεννήθηκαν στο Manchester, κάποιος άθλιος μούτσος όμως τους έκλεψε από την κούνια και τους ξέβρασε στο λιμάνι του Πειραιά ή της Θεσσαλονίκης.
Οι "έφηβοι" υπήκοοι του Morrissey τον εξαναγκάζουν χρόνια τώρα στο σισύφειο μαρτύριο της κλειστής εφηβικής πόρτας. Πολύ θα γούσταρα να τον άκουγαν οι γιάπηδες. Άλλωστε υπάρχει και η αθλιότητα των Belle & Sebastian πλέον, για κάθε ανωτέρω αναφερόμενο παραπλήγα.
"We are the Pretty Petty thieves, and you're standing on our streets"
Όσοι ξεπεράσατε επιτέλους το σοκ της διάλυσης των Smiths αντιλαμβάνεστε ελπίζω ότι η ακατάσχετη επίδραση του Moz σε ολόκληρο το φάσμα της post 80s indie pop τον έχει φέρει σήμερα στο σημείο να είναι ο μοναδικός εκπρόσωπος της σχολής που -λέγεται ότι- ο ίδιος δημιούργησε. Τα δώδεκα νέα τραγούδια του Morrissey (τα τρία ακυκλοφόρητα στο 1ο single κ.ο.κ.) μοιάζουν μόνο με όλα τα προηγούμενα του και -ναι το παραδέχομαι- με κάθε επόμενο. Το ψευδεπίγραφο rock 'n' roll του τύπου 'Irish blood, English Heart' αποτελούσε πάντοτε το πρόσχημα για να μπορεί να εισβάλλει εκεί που ουσιαστικά δεν υπάρχει χώρος για αυτόν. Η επιφανειακή παραγωγή και η illustrated rhythm section αποτελούν ολέθρια σφάλματα για τα οποία οφείλουμε να τον λατρεύουμε εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που είχε πάψει να ηχογραφεί ίσως. Κανείς ποτέ δεν θα του ζητήσει να παίξει live ένα τραγούδι σαν το 'You know I couldn't last'... και νομίζω ότι αυτό θα έπρεπε να στεναχωρεί οποιονδήποτε μπόρεσε ποτέ να γράψει ένα τραγούδι σαν κι αυτό.
"Close your eyes and think of someone you physically admire, and let me kiss you"
Ο Morrissey έχει υποχρέωση να μένει στο Los Angeles. Οι Άγγλοι είναι λιγούρια, δύο πρώην Smiths ήρθαν στην πόλη μας και πάω στοίχημα ότι κατάφεραν να πηδήξουν μετά από αιώνες (βλέπε πρώτη παράγραφο). Ευτυχώς που η Άννα και οι φίλες της κράτησαν χαρακτήρα... Η φλεγματική επαφή του με το κοινό που τον λατρεύει έλαβε τέλος πολλά χρόνια πριν, και από τότε θέλω να πιστεύω ότι παραμένει απλησίαστος ιδεών, ζώντας μια φυσιολογική ζωή γεμάτη sex, ναρκωτικά και οτιδήποτε άλλο δεν αναφέρεται στα τραγούδια του. "My life is an endless succession of people". Θα μας πει πολύ σοφά στο b-side του επόμενο single του. Υour life is still empty? Αν ναι, πρέπει να ξέρεις ότι το 'The first of the gang to die' είναι το σπουδαιότερο τραγούδι που ηχογράφησε ο Moz, έπειτα από το 'Teachers are afraid of the pupils'.
Εν ολίγοις...
Το 'ΥΑΤQ' συνεχίζει την αγαπημένη παράδοση των δίσκων που μπορούν να αγαπήσουν μόνο οι φανατικοί του Moz. Και ας πήρε καλές (έως πολύ καλές!) κριτικές αυτή τη φορά. Αφού τον απομώνωσαν και τον κατέστησαν ακίνδυνο, τα μουσικά media καιρός ήταν να αποκαταστήσουν έστω και τον πληγωμένο του εγωισμό. Ο Morrissey δεν βρίσκεται εδώ. Βρίσκεται στην 'Oye Esteban' περιοδεία... στα προσωπικά του στοιχήματα στον "δρόμο", στα live με τους απαγοητευμένος από το set list "οπαδούς" του. Σε όσους θεωρούν το 'Maladjusted' έναν από τους χειρότερους δίσκους των 90ς. Στα ράφια των δισκοπωλείων που σε λίγους μήνες θα πουλάνε και αυτό το δίσκο για έξι-εφτά ευρώ. Ο Morrissey βρίσκεται στην επόμενη συνάντηση μας μαζί του... όταν θα χρειαστεί και πάλι να τον αναζητήσουμε.
10/10 (για όλους εμάς)
6/10 (για όλους εσάς)
Άρης Καραμπεάζης
_ _ _
O δίσκος του Morrissey ξεκινάει με μια επίθεση στην Αμερική και στο αμερικάνικο όνειρο: στην Αμερική, την, και καλά, "χώρα της ελευθερίας και των ευκαιριών, όπου ο πρόεδρος δεν είναι ποτέ μαύρος, γυναίκα ή gay". Ούτε οι Βρετανοί όμως γλυτώνουν από τα πυρά του Moz (παρόλο που έβγαλαν γυναίκα πρωθυπουργό - αν, βέβαια, μπορούμε να αναγνωρίσουμε κάποια ίχνη θηλυκότητας στη Θάτσερ): "ονειρεύομαι μια στιγμή που το να είμαι Άγγλος δε θα είναι πηγή δυστυχίας", τραγουδάει στο δεύτερο κομμάτι του album, και ο ακροατής δεν μπορεί παρά να φανταστεί πόσα αμερικανάκια και πόσα αγγλάκια θα κοκκινήσουν από ντροπή στο άκουσμα αυτών των κομματιών - πόσο μάλλον αυτά που είναι και fans, και το να ακούσουν τέτοια λόγια από το στόμα του ειδώλου τους ισοδυναμεί με το ύψιστο ξεμπρόστιασμα.
* Επιμέρους συμπέρασμα #1: Ο Morrissey είναι ούτως ή άλλως ένα είδωλο. Δεν έχει σημασία πόσα μέτρια albums έβγαλε μέσα στην προηγούμενη δεκαετία. Κατά μια έννοια, δεν είναι και τόσο σημαντικό αν και το "You Are The Quarry" είναι μέτριο ή όχι. Η ουσία είναι ότι ο Morrissey είναι πάλι εδώ, και αυτό, για πάρα πάρα πολλούς ανθρώπους, φτάνει και περισσεύει. (Το ότι το "You Are The Quarry" είναι όντως ένας πολύ καλός δίσκος, αυτό είναι ένα extra bonus).
Tώρα, επειδή ακριβώς ο Morrissey είναι ο θρύλος που είναι, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να κριθεί με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά με τους υπόλοιπους. Μετά από ένα τέτοιο παρελθόν με τους The Smiths, ο Morrissey έχει προ πολλού κερδίσει το δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει και να φτιάχνει ό,τι albums γουστάρει. Οι ορκισμένοι fans (μιλάμε για εσάς που μαλλιοτραβιόστατε στις συναυλίες του για το ποιος θα πάρει ένα κομμάτι από το πουκάμισό του) είναι άλλωστε πολλοί, και δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχτούν ότι ο Moz έχει φτιάξει έστω και ένα μη ενδιαφέρον album, έστω και αν θυμούνται τη μέρα κυκλοφορίας του "Maladjusted" ως μέρα παγκοσμίου πένθους.
* Επιμέρους συμπέρασμα #2: Ο Morrissey μπορεί να τα χώνει κανονικότατα στην Αμερική, στην Αγγλία, στο Χριστό, στις δισκογραφικές εταιρείες, σε όλους εκείνους που νομίζουν πως ξέρουν πώς αισθάνεται, και γενικά να υπογράφει μερικούς από τους πιο δηλητηριώδεις στίχους του, αλλά το "You Are The Quarry" είναι το album που θα φέρει τους φίλους του σε απίστευτα κέφια, σα να είναι ο απόλυτος party δίσκος. Ασφαλώς, το "You Are The Quarry" δεν είναι ο απόλυτος party δίσκος, αλλά περιέχει τόσες πολλές γερές συνθέσεις που θα αφήσει όλους τους φίλους του εκστατικούς μπροστά στο γεγονός ότι ο Morrissey είναι ξανά σε πλήρη φόρμα. Στην τελική, μπορεί τα αμερικανάκια να μη νοιαστούν καν για το πόσο ρόμπα τούς κάνει, αρκεί που ο Moz είναι εδώ, και στο κάτω κάτω, τιμή τους που τούς αναφέρει κιόλας.
Μιλώντας για γερά τραγούδια, το "You Are The Quarry" είναι γεμάτο από τις χαρακτηριστικές νεορομαντικές και μελανόχρωμες συνθέσεις που έχουν συνδεθεί άρρηκτα με τη φωνή του Morrissey. Αν υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά από τις προηγούμενες solo δουλειές του, είναι πως όλα (όλα!) τα κομμάτια είναι γραμμένα με περίσσεια αισθησιασμού και διαθέτουν έναν ακαταμάχητο δυναμισμό που αποκλείεται να αφήσει κάποιον αδιάφορο.
* Επιμέρους συμπέρασμα #3: Δεν είναι μόνο οι φίλοι του Morrissey που θα απολαύσουν το "You Are The Quarry". Ακόμα κι όσοι τον έμαθαν χτες, μέσα σε αυτόν το δίσκο θα ακούσουν μια σειρά από τραγούδια που τιμούν την κιθαριστική pop μουσική και υπερασπίζονται με πάθος τη χρήση (ή την κατάχρηση) του δραματικού στοιχείου και του συναισθηματισμού.
Mε άλλα λόγια, το "You Are The Quarry" είναι σπουδαίο, όχι επειδή έρχεται από κάποιον που έχει σπουδαίο παρελθόν και στον οποίο έχουμε μάθει να συγχωρούμε όλα τα στραβοπατήματά του, αλλά διότι η καλλιτεχνική του ουσία είναι τέτοια που μπορεί να σταθεί ως ένας από τους κομψότερους, αρτιότερους και πιο ευαίσθητους pop δίσκους της χρονιάς. Τώρα, αν ο δημιουργός του είναι κάποιος που πριν από μερικά χρόνια τραγούδησε "last night I dreamt that somebody loved me", ακόμα καλύτερα: εκτός από τη χαρά του να ακούς ένα συναρπαστικό album, έχεις και τη χαρά να βλέπεις ένα δικό σου άνθρωπο από τον οποίο δεν περίμενες πλέον πάρα πολλά, να σου κάνει το μεγαλύτερο δώρο.
Τάσος Πατώκος
