Alps
Στην μπλογκόσφαιρα, ως γνωστόν, τα πάντα κινούνται με ταχύτατους ρυθμούς. Μια και μοναδική δημοσίευση σε ένα ιστολόγιο ισοδυναμεί με εισιτήριο για το ταξίδι απ' την αφάνεια στην (εφήμερη έστω) γιγάντωση του "είναι" σου. Όλα είναι εφικτά, υπό την προϋπόθεση να σπρώξεις ποικιλοτρόπως κι εσύ αυτό το "είναι". Και παλαιότερα αυτό αποτελούσε στάδιο του δρόμου προς την κάθε λογής καταξίωση, με την διαφορά ότι στην ευρυζωνικότητα της σύγχρονης online επικοινωνίας το τοπίο μεταβάλλεται εν ριπή οφθαλμού και οι προσπάθειες καρποφορούν με μεγαλύτερη ευκολία. Συνεπώς, πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες για εξασφάλιση δημοσιότητας.
Ειδικότερα για το πενταμελές σύνολο των Motorama, θα λέγαμε ότι τίποτα δεν ήταν εξ αρχής με το μέρος του. Η Ρωσία, απ' όπου κατάγεται, ποτέ δεν εξήγαγε indie ήρωες, ούτε και διαδραμάτιζε κάποιο ρόλο-κλειδί στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, alternative και μη. Εταιρεία για να δοκιμάσει, υπό την σκέπη της, την τύχη του στην αρένα του εμπορίου δεν έχει. Αν συνυπολογίσεις και το ότι διάλεξαν όνομα με το οποίο πλασάρονται κι άλλες μπάντες, με φυσικό επακόλουθο το googlάρισμα να μην τους ευνοεί ιδιαίτερα, τότε καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα είναι σκούρα. Κι όμως, το κουιντέτο κάθε άλλο παρά εξαιρετικά άσημο είναι, γεγονός που πυροδοτήθηκε απ' την ποιότητα του υλικού του.
Οι Motorama δεν πετούν άδεια για να πιάσουν γεμάτα στο long play ντεμπουτάρισμα τους. Αντιθέτως, στο "Alps" συγκεντρώνουν ένα απαστράπτον μπουκέτο εννέα τραγουδιών. Καθένα τους σφύζει από προσωπικά βιώματα εμφυσώντας στο δίσκο την ικανότητα να ηχεί ως ένα λεύκωμα στιγμών, ένα ειλικρινές κολλάζ συναισθημάτων. Όντας ηχητικά και στιχουργικά ανεξάρτητοι, διηγούνται ασπρόμαυρες ιστορίες με soundtrack τις γλυκιές αρμονίες της κιθάρας και των πλήκτρων. Προς τέρψη των οπαδών της indie pop, καταθέτουν το κορυφαία συνταρακτικό "Warm eyelids", που θα μπορούσε να ερμηνεύει ο Paul Banks σε αγαστή συνεργασία με την εκτελεστική δεινότητα του Johnny Marr και την ενορχηστρωτική φαντασία των Field Mice. Ας ακολουθήσουν την συνταγή οι Interpol, σκεπτόμενοι τον πάλαι ποτέ riffοκράτωρ των Smiths, και θα δουν τα κύματα επιδοκιμασιών που θα ξεσπάσουν για το επερχόμενο ομώνυμο άλμπουμ τους.
Ορθώς το μυριστήκατε, οι υποφαινόμενοι είναι περισσότερο Βρετανοί απ' όσο πολλοί καλλιτέχνες στο Ηνωμένο Βασίλειο την σήμερον ημέρα. Μετέρχονται στιλιστικές προτάσεις και συνθετικές μεθόδους που αφορμώνται τόσο απ' την Αγία Τριάδα του darkwave Joy Division - Sound - Chameleons (λχ στο "Northern seaside") όσο και από τις indie pop γλαδιόλες των Smiths και την C86 παρακαταθήκη. Λατρεύουν την ποιητική διάθεση του Morrissey και στο μπλοκάκι του μυαλού τους σημειώνουν λόγια ευαισθησίας σαν αυτά του "Wind in her hair" : "Oh mother of seas, I saw her so long ago/Wind in her hair, gold ribbons in hands/I am drunken by wine, quite as a child, so close to thee/Wind in her hair, gold ribbons in hands / I'm tired and our travelling, our travelling is over/You are so tired and our travelling, our travelling is over/I'm sorry for the pain, inside of forest shades, we saw each other hardly...".
Στους εννέα λόγους για να τους λατρέψεις πρέπει να λιστάρεις, επιπλέον, τις στοιχειωμένες ανάσες των πλήκτρων και χορδών του "Ghost", καθώς και το παγωμένο μειδίαμα του "Alps". Αν, ωστόσο, απορείς ακόμα και τους ρωτήσεις πως ακούγονται, θα σου απαντήσουν "Like cold static dance in Siberia forest", κάτι που τεκμηριώνεται απ' την συνήθειά τους να υφαίνουν αριστοτεχνικά τις μινόρε νότες στα ματζόρε ακόρντα και τις ευλύγιστες μπασογραμμές ("Letter home"). Τιμήστε δεόντως το άλμπουμ μέσα στο καλοκαίρι, όπως επιβάλλεται να κάνετε και στο υπόλοιπο της χρονιάς, αφού το κατεβάσετε δωρεάν με ένα κλικ στο παρακάτω link.
