Here Be Monsters

Don't try this at work. Ούτε καν στο αυτοκίνητο. Μόνο στο σπίτι και μάλιστα όταν τα καλώδια του υπολογιστή και της τηλεόρασης (αλήθεια, βλέπει ακόμα κανείς;) σέρνονται στο πάτωμα σαν ψόφια φίδια σε απόσταση τουλάχιστον ενός μέτρου από την πλησιέστερη πρίζα, ενώ παράλληλα έχετε ξεχάσει το κινητό σας στον τελευταίο συρμό του μετρό που βρίσκεται ήδη στο αμαξοστάσιο. Α, μην παραλείψετε να απομακρυνθείτε από κάθε επίδοξο συζητητή ή, έστω, να βάλετε ακουστικά. Με άλλα λόγια, η μουσική του "Here Be Monsters" απαιτεί την προσοχή σας για να αποκαλυφθεί. Αλλιώς, δεν ακούγεται.

Μην ακούω "καλά, ρε φίλε, πού ζεις;" και άλλα ξενέρωτα συναφή. Αν είναι να κάνεις κάτι, καλύτερα κάνε το σωστά ("or don't do it at all" που λένε και οι Clutch). Αλλιώς, πηγαίνετε για μπασκετάκι. Το συγκεκριμένο άλμπουμ πρέπει να το αντιμετωπίσετε ως concept, παρά το ότι κυριολεκτικά δεν είναι κάτι τέτοιο. Μπορείτε όμως να διακρίνετε σαφή δείγματα ανάλογης αισθητικής, "συνεχόμενα" τραγούδια, συμφωνικές διαστάσεις, παρεμφερή στιχουργική θεματολογία και βαριά την κληρονομιά των συγκροτημάτων της δεκαετίας του '70. Το "Here Be Monsters" είναι ένα άλμπουμ που ξεχειλίζει από παλιές επιρροές, αλλά καταφέρνει να ακούγεται σημερινό.

Και εξηγούμαι αμέσως: Οι πρώτες, όπως και οι τελευταίες νότες του δίσκου έρχονται από ένα πανέμορφα μοναχικό πιάνο. Κι ύστερα χαιρόμαστε πολύ που "ξαναγνωρίζουμε" την ατμόσφαιρα των Pink Floyd, "πειραγμένη" διακριτικά από κάποιες νότες του "Days Of Future Passed" των The Moody Blues. Μη νομίζετε όμως πως τελειώνει κανείς τόσο εύκολα με την αγαπημένη Λονδρέζικη μπάντα, αφού ακολουθούν σύντομες, πλην όμως διακριτές, επιρροές από το "Dark Side Of The Moon" και το "Meddle". Η μαεστρία των Steely Dan αξιοποιείται μέσα από την πανταχού παρούσα οπτική των Mogwai, για να γυρίσει στις πιο δυνατές στιγμές του "The Wall", που συναντούν τους γεμάτους ήχους του "Up The Downstairs" των Porcupine Tree. Πίσω πάλι στο jazzy feeling με οδηγούς τους πιο μοντέρνους "συμπατριώτες" Σκανδιναβούς E.S.T., προκειμένου να εξερευνηθούν έξυπνα αγαπημένα και χαρακτηριστικά του ήχου τους nu psychedelic τοπία.

Η μαγεία συνεχίζεται με progressive overdose υπό τη "διακριτική παρακολούθηση" των δασκάλων David Gilmour και Andy Latimer. Κι ύστερα οι ήχοι της κιθάρας σκληραίνουν, χωρίς να χάσουν καθόλου τη μελωδικότητά τους, για να αρχίσει ένα υπέροχο psychedelic jamming, κατευθείαν από τη Δυτική Όχθη. Όλα αυτά για λίγο, αφού με το "Spin Spin Spin" χάνεται κανείς σε κλασικότερα 60'ς ψυχεδελικά τοπία. Και δεν είναι λίγο να παίξεις το τραγούδι του κορυφαίου Terry Callier, τολμώντας να αγγίξεις τη μυθική εκτέλεση των H.P. Lovecraft, χωρίς να μην κρατηθείς προσωρινά τουλάχιστον για μία νύχτα σε κάποιο μουσικό κελί. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να βγάλεις και καλό αποτέλεσμα! Τελική στροφή με αναφορά στους Genesis και ειδικότερα στον Steve Hackett, με τα ήπια τοπία να εναλλάσσονται με εφιαλτικά επί δεκαοκτώ περίπου λεπτά, που επιβεβαιώνουν το μουσικό μεγαλείο του progressive rock, για λόγους που δεν εξαντλούνται στο mellotron.

Πώς το είπα πριν; Ότι το "Here Be Monsters" είναι ένα άλμπουμ που ξεχειλίζει από παλιές επιρροές, αλλά καταφέρνει να ακούγεται σημερινό; Διορθώνω το "καταφέρνει" σε "μπορεί αβίαστα". Ως γνωστόν, το θέμα δεν είναι (μόνο) ποιες και πόσες επιρροές δέχεσαι, αλλά το πώς τις αξιοποιείς. Άλλο είναι να αντιγράφεις και άλλο να ενσωματώνεις και να πας παραπέρα. Κι εδώ αυτό γίνεται αβίαστα, μια και, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ουδέν "κακόν" αμιγές καλού. Ποιο είναι το "κακό"; Το ότι εν προκειμένω η μπάντα από το Τροντχάιμ "έπρεπε" να γράψει μουσική για να παιχτεί στην επετειακή εκδήλωση για τη συμπλήρωση εκατό χρόνων του Τεχνολογικού Μουσείου της Νορβηγίας. Το άλμπουμ, που ηχογραφήθηκε σε συμπαραγωγή του Thomas Henriksen και του γκρουπ, αποτελεί διευρυμένη και εμπλουτισμένη εκδοχή του υλικού που παρουσίασαν ζωντανά για πρώτη φορά στην παραπάνω εκδήλωση. Εκτός από τα σταθερά μέλη, συμμετέχει και ο κιμπορντίστας Stale Storlokken (Elephant 9, Supersilent). Θεματολογικά καταπιάνεται με την εξερεύνηση διαφόρων (κυρίως στενόχωρων) συναισθημάτων, αλλά και καταστάσεων, όπως εκείνων που γεννιούνται από τον παρατεταμένο χειμώνα του Νορβηγικού βορρά.

Το prog-psychedelic-space ταξίδι των Motorpsycho περνά μέσα από τις ατελείωτες αρκτικές νύχτες, φλερτάροντας πότε με την παράνοια και πότε με το μεγαλείο. Κι αυτό το ταξίδι γίνεται μαγευτικό για έναν επιπλέον λόγο: διότι, κατά την προσφιλή συνήθεια του γκρουπ, δεν ακολουθεί πιστά το προηγούμενό τους.