Electric Solo

Είχα ακούσει πρόσφατα τον κιθαρίστα Μπάμπη Παπαδόπουλο ζωντανά σε μια εμφάνισή του στα Τρίκαλα και μάλιστα είχα γράψει κιόλας για αυτήν εδώ στο MiC. Παρουσίασε τότε το electric solo project του όπου με μια ηλεκτρική κιθάρα και διάφορα βοηθητικά εφέ αυτοσχεδίαζε πάνω σε θέματα δικά του αλλά και πράγματα που του αρέσουν όπως παλαιά ρεμπέτικα. Το ίδιο κάνει και εδώ σε αυτή την ηχογράφηση η οποία ναι μεν είναι στουντιακή αλλά είναι ακριβώς έτσι όπως παίζει στα live. Μια κι έξω αυτοσχεδιασμοί. Χρειαζόταν ένας τέτοιος δίσκος από τον Μπάμπη Παπαδόπουλο. Ένας σόλο δίσκος που ο αυτοσχεδιασμός να είναι στο κέντρο. Πρωταγωνιστής. Έχει συμμετάσχει βέβαια σε δίσκους άλλων και έχει συνεργαστεί με διάφορους αυτοσχεδιαστές (όπως με τον εκπληκτικό Φλώρο Φλωρίδη) και είχε βγει και το 2008 στην Puzzlemusik το «Σκηνές από ένα ταξίδι» που ουσιαστικά ήταν ένας τέτοιος δίσκος, όμως τώρα πια μετά από τόσα χρόνια είναι ακόμα πιο έμπειρος ο Παπαδόπουλος και φαίνεται και ακούγεται. Ήταν καιρός λοιπόν για έναν τέτοιο σόλο δίσκο. Και έκανε πολύ καλά ο Γιάννης Κουφαελάς που του πρότεινε να κυκλοφορήσουν το “Electric Solo” στην πολύ καλή εταιρία του, την Defkaz.

Πρόκειται περί εξαίσιας ηχογράφησης. Το παίξιμό του είναι για άλλη μια φορά βαθύ, πλούσιο και άνετο. Είναι όλα μέσα χωρίς τίποτα να σκεπάζει τίποτα. Η τζαζ, το ροκ, τα ρεμπέτικα, τα μπλουζ (ακόμα και τα ηπειρώτικα), όλα είναι μέσα σε ένα στροβιλιστικό αυτοσχεδιαστικό trance. Αναγνωρίζονται αλλά δεν ξεκολλάνε. Δεν είναι παράταιρα μέσα στο σύνολο σαν άσχετο συστατικό μέσα σε αποτυχημένη συνταγή. Δεν κλοτσάνε. Και φυσικά δεν είναι διακοσμητικά.

Ο δίσκος αποτελείται από 7 συνθέσεις, όλες υψηλού επιπέδου, χωρίς κοιλιές και γεμίσματα. Συνθέσεις τις οποίες για πολλά χρόνια ο Παπαδόπουλος παρουσίαζε ζωντανά, κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, και τώρα τους δόθηκε η ευκαιρία να αποτυπωθούν σε δίσκο, ηχογραφημένες ζωντανές, έστω και χωρίς κοινό (στο Royal Alzheimer Hall). Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν η «Χαλασιά» και το «Πρεβεζάνικο» (τα ηπειρώτικα που λέγαμε). Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ ξεχωριστά στον «Συνάχη». Έχει χρησιμοποιηθεί το βασικό θέμα του παλιού αυτού ρεμπέτικου και χωρίς να χαθεί ο χαρακτήρας, η ατμόσφαιρα και η δραματικότητα του -πιθανόν να μεγεθύνονται κιόλας- αυτό τοποθετείται πάνω σε αλλεπάλληλα drones της ηλεκτρικής κιθάρας και μέσα από μια δεκαπεντάλεπτη μινιμαλιστική διαχείριση ανεβάζει στροφές και φτάνει σε μια κορύφωση υφής, ύφους και αισθήματος άνευ προηγουμένου.

Για άλλη μια φορά πρέπει να τονιστεί ότι οι μια κι έξω αυτοσχεδιασμοί δεν είναι τόσο εύκολο και απλό πράγμα όπως ίσως ακούγεται. Ειδικά στην περίπτωση του Μπάμπη Παπαδόπουλου έχουμε να κάνουμε με συνθέσεις οι οποίες εξελίσσονται, δουλεύονται διαρκώς μέσω του αυτοσχεδιασμού με τα χρόνια. Υπάρχει η απαραίτητη τριβή που τους δίνει ένα βάθος και μια αξία που δεν θα υπήρχαν αλλιώς. Και ταυτόχρονα η δυναμική και ο αυθορμητισμός της πράξης της στιγμής. Η ολοκλήρωση του έργου εδώ είναι η κάθε φορά μοναδική χειρονομία και αίσθηση που η ελεύθερη δράση, η μετάφραση αν θέλετε του ίδιου έργου σε άλλο χώρο και χρόνο, μπορεί να προσφέρει.