Διάγουμε τίμια και δίκαια το έτος της Sub Pop.
Δίκαια διότι δεν περιοριζόμαστε στους εορτασμούς και τις επετείους γύρω από το grunge, τους Nirvana και τις deluxe επανεκδόσεις των Mudhoney, αλλά αναγνωρίζουμε στους Fleet Foxes την μεγαλύτερη σφαλιάρα που έφαγε ποτέ η punk vs synth μουσική μας υπόσταση, ενώ ταυτόχρονα δεν έχουμε φτάσει ακόμη στον απόηχο σχημάτων όπως οι C.S.S. που την τίμησαν στο ακέραιο.
Τίμια ...διότι η Sub Pop υπήρξε πάντοτε μια τίμια ανεξάρτητη εταιρία. Και ως τίμια δεν θα μπορούσε να απαξιώσει την προσφορά των Mudhoney στην πορεία προς την κατάκτηση του κόσμου, που τελικά έλαβε χώρα χωρίς αυτούς.
Προ εφτά ετών ο Γιάννης Ασπιώτης ορθά κοφτά εδραίωσε τους Mudhoney στο θρόνο της αμετανόητης punk rock αντιδραστικότητας και προ διετίας ο Τάσος Πατώκος με διδακτορικό τρόπο θεωρητικοποίησε για πάντα την ικανότητά τους να είναι σπουδαίοι μέσα από ευτελείς τακτικές. Το Word δεν τους συμπεριέλαβε στον κατάλογο των σχημάτων Can't Change/ Won't Change και ο Lemmy στο ίδιο τεύχος όταν δήλωνε σοφά ότι "οι μπάντες που αλλάζουν πεθαίνουν", ίσως να είχε και τους Mudhoney στο μυαλό του εκτός από το δικό του παράδειγμα. Μην ακούω κακοβουλίες περί των Iron Maiden του grunge πάντως...
Το Lucky Ones τους βρίσκει στο τέλος μιας δεκαετίας που πολύ απέχει από το να είναι η δεκαετία είτε του ιδεολογικού, είτε του μουσικού τους υπόβαθρου. Αν είναι ένας ήχος που οριστικά κηδεύτηκε στα 00s αυτός είναι ο "στεγνός" επιθετικός ήχος. Διάφοροι παίζουν επιθετικά, αλλά με νεόπλουτη παραγωγή (από τους Killers έως και τους Gallows). Ακόμη περισσότεροι ακούγονται "στεγνοί", αλλά ταυτόχρονα αφόρητα παθητικοί. Οι Mudhoney του 2008 είναι ένα σχεδόν DIY επίτευγμα από μία μπάντα που από χρόνια θα μπορούσε να είχε επιλέξει την οδό της στουντιακής αφθονίας και της ηχητικής διαφθοράς.
Το άλμπουμ ανοίγει τυπικά για να συνεχίσει ικανοποιητικά, με το Inside Out Over You να παραμένει πιστό στη βρώμικη ανορεξική σεξουαλική παράδοση της μπάντας. Πριν ισχυριστούμε ότι γυρίζουν τον χρόνο πίσω, μας θυμίζουν ότι ποτέ δεν είχαν τραβήξει μπροστά και κατόπιν μας αφήνουν να απολαύσουμε ασυνείδητα σχεδόν τις στριγκλιές του Mark Arm.
Δεν είναι μυστικό ότι οι συνθέσεις τους είναι ανυπόφορα απλοϊκές και ότι υπηρετούν την τεχνική του Stoogie-κού ιδιώματος στην πιο διαδεδομένη μορφή της. Σε μπάντες όπως οι Mudhoney αυτή η πληγή έχει μετατραπεί σε ατού εδώ και πολλά χρόνια.
Από εκεί και πέρα το rating αυξομοιώνεται ανάμεσα σε τραγούδια που δίνουν την εντύπωση ότι έχουν ξαναυπάρξει (The Lucky Ones) και σε αυτά που σου δίνουν τη δυνατότητα να τα αποτυπώνεις με την πρώτη ακρόαση (Running Out). Λεπτή η διαφορά, αλλά ουσιαστική. Και περιέργως υπάρχουν ακροατές-οπαδοί που επιλέγουν την πρώτη κατηγορία.
Κατά τα άλλα ...τα χρόνια περνάνε, η δισκογραφία μεγαλώνει, τα τραγούδια ομοιάζουν και συγχέονται, η rhythm section παραμένει σφιχτή και άγρια, οι κιθάρες δεν αποστρέφονται τις παλιές τους συνήθειες και τα πάντα παραπέμπουν σε μια νοσταλγία την οποία ποτέ δεν έχουμε στερηθεί. Δηλαδή οι Mudhoney είναι οι νέοι Dead Moon και όλοι γνωρίζετε τα θετικά και τα αρνητικά που συνεπάγεται αυτή εδώ η κατάκτηση...