Loss
Έχεις ονειρευτεί ποτέ ηλεκτρικά πρόβατα;
Ομολογώ πως όχι... αν σου κάνει πάντως, έχω ονειρευτεί ηλεκτρικές κουζίνες και ψυγεία να με καταδιώκουν την ώρα που προσπαθώ να καταπιώ μια γιγαντιαία μπάμια. Σε περίπτωση που θεωρείς την απάντησή μου ελλιπή, κάνε τον κόπο και ρώτα τις ρέπλικες του Blade Runner που φημίζονται για την μεταμοντέρνα φύση τους και τα σουρεαλιστικά γενετήσια χαρακτηριστικά. Μέσα από τους στιλιστικά kitsch-άτους ουρανοξύστες ατενίζουν τα ιπτάμενα ταξί και ονειρεύονται κυβερνο-πανκ οπτασίες. Τώρα... αν δεν καλυφθείς και από εκεί, το μόνο που σου απομένει είναι να συμβουλευτείς τον Colin MacIntyre, που έχει hobby να βάζει πρόβατα και ανθρώπους να ερωτεύονται στα video που μαγειρεύει (βλ. «I Tried»). Δεν μπορεί.. κάτι θα ξέρει επί του θέματος.
Η αλήθεια είναι πως όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό ατομικές προσπάθειες κρύβονται πίσω από δισκογραφικές δουλειές - οι MHS είναι τρόπον τινά το solo project του Σκωτσέζου Colin, με την έννοια ότι ο ίδιος ευθύνεται για τους στίχους και τη μουσική (στον δίσκο μάλιστα και τραγουδάει και παίζει κιθάρα, keyboards κλπ). Το παιδί μεγάλωσε στη νήσο Mull - από εκεί το ασυνήθιστο όνομα που καθιερώθηκε γρήγορα. Πάντως, αν και το σχήμα βρίσκεται σε νηπιακή ηλικία, μετρά ήδη στο ενεργητικό του εμφανίσεις στο πλάι των Strokes, Travis, Elbow, Terris και Tindersticks. Pas Mal... Pas Mal du Tout...
Ο ερμητικά κλειστός κόσμος των Mull Historical Society περιλαμβάνει lo-fi και 60’s pop ανταλλαγές πυρών, σαμπλαρίσματα, ιδιότυπα ηλεκτρονικά βουητά και περίεργους θορύβους, που παρεμβάλλουν ύποπτα και απρόσκλητα από κάθε πλευρά (π.χ. στο «Public Service Announcer» διακρίνονται στο background ήχοι από κουδούνια, χαρτιά καθώς και κάτι αλλόκοτα φωνητικά). Πατώντας σε μια σχετικά «παραδοσιακή» τεχνική, όσον αφορά στη σύνθεση και στους στίχους, το «LOSS» είναι από κάθε πλευρά ένα pure-pop άλμπουμ, που, ακόμα και αν σε κάποιες στιγμές φέρνει στο νου σκηνικά των Mercury Rev ή Belle & Sebastian, κατορθώνει να διατηρήσει σεμνά τη φυσιογνωμία του.
Βάλτε ξανά και ξανά και ξανά το «Watching Xanadu» (αναφορά στην Olivia Newton-John), που επιβεβαιώνει σε πείσμα πολλών ότι η pop δεν έχει πεθάνει και ούτε πρόκειται, όταν κυκλοφορούν τέτοιες εκπληκτικές μελωδίες. Ανακηρύσσεται πανηγυρικά σε Νο1 single του 2002. Κλείστε τα μάτια και απολαύστε τη θαυμάσια παιδική χορωδία που πλαισιώνει το «Instead», ενώ μην παραλείψτε να αφουγκραστείτε με δυνατή ένταση την αυθεντική κιθαριστική pop ματιά του «This Is Not Who We Were». Και, τέλος, δείτε (ξανά) το «Blade Runner»... τζάμπα έκανα τόσο πρόλογο;
