Go go smear the poison ivy

Αρχισυντάκτης MiC: "Εσύ ο καινούργιος στο βάθος, αναλαμβάνεις την κριτική για το δίσκο των Mum και δεν θα αντέξω να δω πάλι τα γνωστά κλισέ για την Bjork, τα ξωτικά από την Ισλανδία, την τραγουδίστρια-νεράιδα με τα αιθέρια φωνητικά και για το τι πίνουν όλοι εκεί στην Ισλανδία και είναι λίγο αλλοπαρμένοι".

Δύσκολη δουλειά μάς προέκυψε η συνεργασία με το MiC και να σκεφθείς ότι είχα προσφερθεί εθελοντικά.

"Go Go Smear the Poison Ivy" είναι ο περίεργος τίτλος του νέου πονήματος των Mum και η πρώτη κυκλοφορία τους μετά την αποχώρηση της Kristin Anna Valtysdottir, που δεν ήταν απλώς ένα από τα ιδρυτικά μέλη αλλά και η φωνή σήμα κατατεθέν του ήχου τους.

Το τέταρτο άλμπουμ του γκρουπ αποτελεί ένα στοίχημα για τους Orvar Poreyjarson Smarason και Gunnar Orn Tynes (τέτοια ονόματα που έχουν όλοι τους, δύσκολη μού φαίνεται η σόλο καριέρα), τα μοναδικά πλέον μέλη από την αρχική σύνθεση, για το αν θα καταφέρουν να αναπληρώσουν το κενό που δημιούργησε η φυγή της τραγουδίστριάς τους.

Με την πρώτη ακρόαση του "Go Go Smear the Poison Ivy" είναι εύκολο να καταλάβεις τι παραμένει ίδιο και πού έχουν αποφασίσει να διαφοροποιηθούν. Η ευφυής ανάμιξη ηλεκτρονικών και φυσικών οργάνων αποτελεί για μία ακόμη φορά τη βάση των συνθέσεών τους, την οποία οι Mum εμπλουτίζουν με διάφορες λούπες και υπονομεύουν την καθαρότητά της με κάθε είδους θόρυβο, με τέτοιο τρόπο όμως που να αναδεικνύουν τη μελωδία. Η αίσθηση που υπήρχε στις προηγούμενες δουλειές τους, ότι παρακολουθείς μία παρέα από πιτσιρίκια να παίζουν μουσική στην αυλή του νηπιαγωγείου με το αποτέλεσμα να ακούγεται περιέργως ιδιαίτερα γοητευτικό, είναι κι αυτήν τη φορά παρούσα, ειδικά στο "Rhuubarbidoo", που νομίζεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιστεί η νηπιαγωγός να τα φωνάξει μέσα στην τάξη. Πώς θα μπορούσε να λείπει άλλωστε, αν σκεφθείς ότι τα μέλη των Mum γνωρίστηκαν για πρώτη φορά μεταξύ τους δουλεύοντας σε μία μουσική παράσταση για παιδιά;

Η αντικατάσταση της Kristin από δύο καινούργια μέλη στα φωνητικά ήταν σίγουρο ότι θα διαφοροποιούσε σε σημαντικό βαθμό τον ήχο τους πόσο μάλλον που για πρώτη φορά υπάρχουν αντρικά φωνητικά σε δίσκο τους, κάτι που φροντίζουν να κάνουν γνωστό από το πρώτο κιόλας κομμάτι το "Blessed brambles" θέλοντας ίσως έτσι να εγκαινιάσουν τη νέα εποχή που αρχίζει γι' αυτούς.

Η προσθήκη περισσότερων φυσικών οργάνων στις ενορχηστρώσεις τους, που ήδη είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται στον προηγούμενο δίσκο, τώρα είναι ακόμη πιο έντονη με την προσθήκη τεσσάρων session μουσικών στα έγχορδα (στις συναυλίες η σύνθεση είναι επταμελής), αλλά σε αντίθεση με το "σκοτεινό" "Summer make good" εδώ τα ηχοχρώματα είναι πιο "φωτεινά" και η διάθεση πιο αισιόδοξη.

Αλλά και η ρευστότητα των συνθέσεων που χαρακτήριζε τις παλιότερες δουλειές τους εδώ δείχνει να παραμερίζεται κάπως, προς χάριν μίας πιο ορθολογικά δομημένης τραγουδοποιΐας που είναι σίγουρο ότι θα προβληματίσει τους παλιότερους φαν μια που τραγούδια όπως το "Moon pulls" μοιάζουν πιο πολύ με πολύ καλές στιγμές των Blonde Redhead παρά με οτιδήποτε έχουν κάνει οι Mum στο παρελθόν.

Έχοντας προσθέσει αρκετά νέα στοιχεία, οι Mum αναζητούν την κατάλληλη συνταγή που θα τους επιτρέψει να τα αφομοιώσουν χωρίς να χάσουν τον ιδιαίτερο προσωπικό τους ήχο, και αν και το εγχείρημά τους δεν στέφεται με απόλυτη επιτυχία, το "Go go smear the poison ivy" αποτελεί το καλύτερο επιχείρημα για να εξακολουθήσουμε να περιμένουμε και την επόμενη δουλειά τους με την ίδια ανυπομονησία.