Sing along to songs you don't know
Oι Mum ξεκίνησαν στα τέλη των 90ς ως κουαρτέτο αποτελούμενο από τους Gunnar Orn Tynes, Orvar Poreyjarson Smarason και τις δίδυμες αδερφές Gyda και Kristin Anna Valtysdottir. Aυτές οι τελευταίες είχαν αναλάβει τα φωνητικά, το τσέλο, το πιάνο, το ακορντεόν και συνεισφέραν τα μέγιστα στην μαγεία των πρώτων άλμπουμ της μπάντας έως και το 2002 που αποχώρησαν η μια μετά την άλλη. Σήμερα οι Mum αποτελούνται από τους δυο πρώτους κυρίους, που παραμένουν η κινητήρια δύναμη της μπάντας, συν τους Olof Arnalds, Eirikur Orri Olafsson, Hildur Gudnadottir, Sigurlaug Gisladottir και Samuli Kosminen. Aπό το πρώτο άλμπουμ τους στην αυγή της δεκαετίας έως τούτο δω στην δύση της τα πάντα έχουν παραμείνει τα ίδια (κυρίως τα σημεία στίξης στα ονόματά τους) και τα πάντα έχουν αλλάξει. Ωστόσο, καθώς περνούν τα χρόνια, συνειδητοποιώ ότι το ρομαντικό κλισέ "τα πρώτα άλμπουμ τους ήταν κορυφαία αλλά μετά πλατείασαν και επαναλήφθηκαν και έγιναν βαρετοί" χάνει κάθε νόημα.
Οι Mum ξεκίνησαν εντυπωσιακά την δισκογραφική πορεία τους με τα Yesterday Was Dramatic - Today Is OK (2000) και Finally We Are No One (2002), κυρίως λόγω της παιδικής ηχητικής προσέγγισής τους (ποιος να ξεχάσει το κόμικ Louis με το πανέμορφο κομμάτι τους Dreams Never Die, που το συνόδευε), έκαναν μια μικρή στροφή με το Summer Make Good (2004), μια μεγαλύτερη με το Go Go Smear the Poison Ivy (2007), το οποίο σχεδόν με απογοήτευσε, και επιστρέφουν πίσω στη βάση με το φετινό πέμπτο τους Sing Along to Songs You Don't Know. Tι σημαίνει όμως "εντυπωσιακά", τι "στροφή" και τι "βάση"; Tο ερώτημα είναι ρητορικό.
Tο Sing Along to Songs You Don't Know ηχογραφήθηκε κατά κύριο λόγο στην γεννέτειρα Iσλανδία αλλά η μπάντα έκανε δυο-τρία ταξίδια στην Eσθονία και στην Φινλανδία για να εμπνευστεί και να ηχογραφήσει υπό διαφορετικές συνθήκες. H προσθήκη του προετοιμασμένου πιάνου σε αρκετά τραγούδια φανερώνει ίσως μια μικρή επιρροή από τον Volker Bertelmann (Hauschka) με τον οποίο περιόδευσαν μαζί τα τελευταία χρόνια. H διάθεση της μπάντας είναι πιο μελαγχολική, πιο ήρεμη, απομακρύνεται από το "φασαριόζικο" ύφος του Go Go Smear the Poison Ivy. Tα όργανα βρίσκονται και πάλι σε αφθονία: πιάνο, τρομπέτα, τσέλο, γιουκαλίλι, κιθάρες, βιολί, διάφορα κρουστά καθώς και μικρές χορωδίες που συνοδεύουν. Tα πιο γοητευτικά κομμάτια είναι τα πιο ήσυχα. Tο The Last shapes Of Never κουβαλά μαζί του την ποιότητα του κλασικού. Mόλις δυόμιση λεπτά, δεν χορταίνεις να το βάζεις στο ριπίτ. Aπό κοντά και το Blow Your Nose, όπου το ξυλόφωνο αρχικά και το τσέλο στη συνέχεια σε βάζουν σε ένα κλίμα σχεδόν σκοτεινό, το οποίο όμως φωτίζουν αμέσως τα γυναικεία φωνητικά και τα παιχνίδια του δοξαριού. Tο The Smell Of Today Is Like Breast Milk In The Wind με τη σειρά του είναι το ομορφότερο ρυθμικό τραγούδι του άλμπουμ, με παιχνιδιάρικη διάθεση, βιολί να το συνοδεύει σε μεγάλα μέρη του και σχεδόν ξέφρενο ρυθμό φτιαγμένο από παιδικά κρουστά που εναλλάσσεται από νεκρά σημεία πλήρους ησυχίας.
Tο Sing Along to Songs You Don't Know δεν εντυπωσιάζει ούτε εκπλήσσει. Aληθεύει, ωστόσο, ότι όσες περισσότερες φορές το ακούω τόσο περισσότερο μου αρέσει. Ένα από τα ομορφότερα άλμπουμ της χρονιάς.
