La sangre iluminada

Έχω την αίσθηση ότι μετά το "ατόπημα" του Cosmos, οποιοσδήποτε και με όποια αφορμή γράψει κάτι για τον Murcof, θεωρεί καθήκον του το να θυμηθεί να τον κράξει -έστω και αναδρομικά- για εκείνη την καταραμένη επικέντρωση στα εκφραστικά μέσα (κατά Αντώνη Ξαγά), που είχε ως αποτέλεσμα ένα δίσκο δύσκαμπτο και σφιγμένο μεν, αλλά όπως και να το κάνουμε αρκετά πιο ενδιαφέροντα από το 70% της άπνοιας που την τελευταία τριετία αντιμετωπίζεται ως θρίαμβος κάτω από ύποπτες έννοιες του τύπου hypnagogig pop. Αν μη τι άλλο ο Μεξικάνος δικαιούται να θεωρεί εαυτόν πατέρα της σύγχρονης υπναγωγίας, που ποτέ δεν φοβήθηκε μήπως τυχόν κοιμίσει τα ακροατήρια του, ενίοτε, δε, το επεδίωξε κιόλας.

Το αυτοαναφορικό ακρωνύμιο στους τίτλους των δίσκων του, δε συνεχίζεται ούτε και εδώ και η αιτία είναι μάλλον το ότι ένα soundtrack δεν επιτρέπεται να φέρει ξεχωριστό τίτλο, παρά δεσμεύεται από αυτόν της ταινίας που καλείται να επενδύσει μουσικά. Πολύ ωραίος τίτλος βέβαια το Φωτισμένο Αίμα, τόσο για ταινία, όσο και για άλμπουμ μουσικής, οπότε δεν μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε, που χάλασε και εδώ η αλληλουχία. Την ταινία πιθανόν να την έχει δει ο Κώστας Καρδερίνης, εγώ πάντως όχι, συνεπώς θεωρώ περιττό το να μεταφέρω εδώ όσα διαβάζω αλλού περί του τι πραγματεύεται και με ποιο τρόπο. Πάντως ήμουν σίγουρος ότι δεν πρόκειται ούτε για αστυνομική περιπέτεια με μπόλικο πιστολίδι, ούτε για μεταφορά κάποιου καλτ κόμικ με σούπερ ήρωες, και ως προς αυτό δεν έπεσα έξω.

Το άλμπουμ ταλαιπωρήθηκε κάπως μέχρι να καταλήξει σε αυτήν εδώ την προσεγμένη (ειδικά στο ηχητικά ποιοτικό βινύλιο) έκδοση, που μπορεί να θεωρηθεί ως κανονική κυκλοφορία, με έναν δε περίεργο τρόπο και ως ο νέος "παλιός" δίσκος του Murcof. Η μουσική βέβαια προέρχεται από το 2007, χρονιά κυκλοφορίας και του Cosmos, συνεπώς με μια απλή επαγωγική σκέψη εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι ο Murcof εκείνη τη χρονιά δεν αποφάσισε ξαφνικά να ξεχάσει αυτά στα οποία μας είχε συνηθίσει, απλά μάλλον βρήκε κάπως ανιαρό να φτιάξει δύο άλμπουμ με την ίδια συνταγή. Η συνταγή που θέλαμε τότε όλοι για τέταρτη φορά, βρίσκεται τελικά εδώ και έστω και με καθυστέρηση επανατοποθετεί τον δημιουργό εκεί που του πρέπει στις συνειδήσεις μας.

Αν και αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει και με το εξαιρετικό The Versailles Sessions του 2008, άλλα τότε του το κρατούσαμε για τα καλά μανιάτικο και δεν ασχοληθήκαμε, μας απώθησε ίσως και ο παράταιρος κλασσικισμός, σίγουρα οι κακές παρέες. Θυμάμαι μάλιστα να με ρωτάει ο Αντώνης Ξαγάς "άκουσες τίποτε καλό; Θα γράψεις για τίποτε καινούργιο" (μπηχτή ότι το έχω ρίξει στα παλιά) "το νέο Murcof μου άρεσε" απαντάω με την αθωότητα που πάντα με χαρακτηρίζει, για να εκλάβω άμεσα ως απάντηση με την ειρωνεία που πάντα τον χαρακτηρίζει... "Murcof ? μα αυτός έχει ξοφλήσει... δεν θυμάσαι το Cosmos;". Και επειδή το θυμόμουν, όχι μόνο δεν έγραψα κάτι τελικά, αλλά ούτε καν άκουσα ξανά εκείνο το δίσκο.

Το άλμπουμ αυτό λοιπόν κλείνει με κάτι που από την πλευρά του μουσικοκριτικού που περιμένει με το δίκανο στη γωνία θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "κλείσιμο του ματιού σε όλη την nu jazz-latino-combo-freestyle-tango-mango.... χλαπάτσα" που μας βασανίζει την τελευταία δεκαπενταετία, αλλά μάλλον δεν είναι έτσι. Το remix στο Como Quisiere Desirte κάποιων Los Angeles Negroes, αγνώστων κατά τα λοιπά σε εμένα στοιχείων, αποπνέει αυτόν τον αέρα του 'ανήκουμε εις τη Δύση της Νότιας Αμερικής', που πάντα τόσο συγκινεί όταν ακούγεται στην κατάλληλη στιγμή μιας ταινίας ή ως συνοδευτικό ενός κρασιού που χρεώνεται σε τιμή όσο να αγόραζες όλο το αμπέλι, οπότε πάω πάσο.

Όχι. Σωστά μαντέψατε. Πέντε και αυτή έξι παράγραφοι και για το περιεχόμενο του δίσκου και επί της ουσίας δεν θα πω τίποτε. Απλώς ότι είναι ο κλασικός καλός Murcof που όλοι θέλουμε και που τον έχει, αναλύσει, διυλίσει χωρίς να αφήνει περιθώρια περαιτέρω αναλύσεων, επεξηγήσεων, προσθηκών, έστω και με καλές προθέσεις, ο Θανάσης Παπαδόπουλος ήδη από το Remembranza του 2005. Τίποτε δεν χρειάζεται να προστεθεί σε όσα ειπώθηκαν εκεί, τα ενσωματώνω αυτούσια εδώ και δεν τα επαναλαμβάνω για λόγους συντομίας (λέμε τώρα...).

Οχτώ θα έβαζα στις Βερσαλλίες που μου κάνει λίγο σε πιο "δουλεμένη φάση", αυτά τα σκοόρς έχω την αίσθηση πάντα ότι τα ξεπετάνε οι σκόρερ, οπότε...