Good morning, magpie
Το να πάρει κανείς τα βουνά ακούγεται όλο και ελκυστικότερο σαν ιδέα τώρα τελευταία. Μετά λοιπόν από το περσινό εκπληκτικό Red of tooth and claw και μια εξαντλητική σειρά συναυλιών που τους έφερε πανηγυρικά ως και στα μέρη μας, ο Adam Turla έπρεπε να ανανεώσει το ραντεβού με τη μούσα του. Για να τη συναντήσει, κατέφυγε μακριά από τον πολιτισμό, στα Απαλάχια όρη, στο α-λα Μαρκ Τουέην σκηνικό που συνέθετε η σκηνή του, μια γκαζόλαμπα, η κιθάρα του, μολύβι και χαρτί. Μετά από δύο εβδομάδες απομόνωσης, η επόμενη στάση ήταν τα Bloomington's Farm Fresh Studios όπου περίμεναν οι υπόλοιποι Murderers και η Trina Shoemaker, παραγωγός του προηγούμενου επίσης άλμπουμ, για να βάλουν τις περιπέτειες του Χώκλμπερυ Turla στα αυλάκια του πέμπτου άλμπουμ των Murder By Death.
Mε τέτοιο πρόλογο δικαίως θα περιμένατε το Good Morning, Magpie να αποπνέει τη σκοτεινότερη goth americana που θα ξέβραζε η καλιακούδα ψυχή του Turla. Θες όμως που τον χτύπησε ο καθαρός αέρας, θες η παρέα με τις αρκούδες τον έκαναν φαίνεται να βρει το κέφι του και να γράψει και μερικά σχεδόν-χαρούμενα κομμάτια. Έτσι κάποιες στιγμές ξεχνά τον παππού Johnny Cash που κρύβει μέσα του, αφήνει τους Pogues να δώσουν ένα χεράκι ως επιρροές, βάζει tex-mex ανεβαστικές τρομπέτες που θα ζήλευαν και οι Calexico και τραγουδά κομμάτια που θα τα χόρευες country-style. Μην γελιέστε η θεματολογία δεν έχει αλλάξει σε πολλά. Ουίσκι, θάνατος, δρόμοι σκοτεινοί, βάσανα. Το Yes, ας πούμε, είναι ένα εξαιρετικά up tempo, μουσικά, κομμάτι που σε προτρέπει να αποδεχθείς το θάνατο της μανούλας σου, γιατί όλοι πεθαίνουμε στο τέλος, ενώ για το θεατρικότατο You Don't Miss Twice (When You're Shavin' With A Knife) δεν μπορείς να πεις ότι δεν έχει χιούμορ, ολότελα όμως μαύρο!
Ευπρόσδεκτη η σχεδόν-φωτεινή διάσταση του Good Morning, Magpie, ως το φρέσκο στοιχείο που είναι θεμιτό σε κάθε δίσκο για να προσθέτει στα αυτιά του πιστού ακροατή και να πηγαίνει τη μουσική ένα βήμα παραπέρα. Παρόλα αυτά συνεχίζω να πιστεύω ότι το δυνατό τους χαρτί είναι η σκοτεινή goth folk που συγχωνεύει rock, punk και τις post-διαστάσεις τους και τέτοια κομμάτια όχι μόνο δε λείπουν, αλλά ανταμείβουν με λυρική σκληρότητα (Piece by Piece), κατανυκτικής garage blues ατμόσφαιρα (White Noise), γλυκόπικρη ρυθμική απόλαυση (King of the Gutters, Prince of the Dogs) επικό ροκ καταιγισμό (The Day) και σαρκοβόρο ρομαντισμό (Good Morning, Magpie) το σκυθρωπό ακροατή ...
Η μπάντα ακούγεται πιο δεμένη από ποτέ και το τσέλο της Sarah Balliet ευχάριστα φλύαρο. Οι συνθέσεις έχουν περισσότερες ιδέες, θέματα, δεύτερα γυναικεία φωνητικά που γλυκαίνουν τον ήχο και τα πιο ενδιαφέροντα ρυθμικά μέρη που έχουμε ακούσει ως τώρα στους ΜΒD. Οι ενορχηστρώσεις πληθωρικές, ο ήχος ενίοτε βρώμικος, αν είχαμε να χρεώσουμε κάτι στην παραγωγή θα ήταν η ...υπερβολική δημοκρατία που σε κάποια κομμάτια έχει στριμώξει τη καταιγιστική φωνή του Adam Turla στο ίδιο μπόι με τα άλλα όργανα. Αν είχαμε να χρεώσουμε κάτι τώρα στους MBD, γιατί ως γνωστόν είμαστε σε εποχές χρέους, θα ήταν η απουσία πολύ μεγάλων στιγμών, με τις οποίες μας κακομάθαν στα προηγούμενα άλμπουμ τους και όσο κι αν περίμενα δεν άκουσα ένα Coming Home ή ένα Shiola. Πρόβλημά μου, θα τον ψηφίσω στους δίσκους της χρονιάς.
