Ο πειραματισμός στη μουσική δεν είναι κάτι κακό - τουναντίον, και θεμιτός και επιθυμητός είναι. To να εξελίσσεις όμως τον ήχο σου μέσω του πειραματισμού είναι διαφορετικό από το να πειραματίζεσαι με dubstep και electronica χωρίς να το έχεις καθόλου και να επιστρέφεις τρέχοντας στο "αυτό ξέρετε, αυτό εμπιστεύεστε", όταν δεν σου βγαίνει. Και μάλιστα χωρίς να κρατάς τα καλά στοιχεία του όποιου πειραματισμού έχεις κάνει. Το πρώτο το κάνανε οι Editors στο "In This Light and on This Evening" το 2009, το δεύτερο το κάνανε οι Muse το 2012 με το "The 2nd Law" και φέτος με το "Drones".
Επίσης, θέλει καντάρια ταλέντου για να μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις αποτελεσματικά παθογένειες του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού ως εργαλείο, προκειμένου να δημιουργήσεις concept albums - σχόλια πάνω στη αιωνίως αναλλοίωτη ανθρώπινη φύση. Στο "The Resistance" του 2009 (όπου ομολογουμένως το έκαναν επιτυχημένα) έθιξαν το ζήτημα των μηχανών, στο "The 2nd Law" μίλησαν για την υπερθέρμανση του πλανήτη, στο "Drones" τώρα το αντικείμενο είναι "το ταξίδι ενός ανθρώπου από την εγκατάλειψή και την απώλεια της ελπίδας στην πλύση εγκεφάλου από το σύστημα ούτως ώστε να καταλήξει ένα ανθρώπινο drone και στην αναπόφευκτη αποστασία του από τους καταπιεστές του". Παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει, σύμφωνοι ("όταν αυτά τα έλεγε ο Roger Waters στο "The Wall" ο Bellamy δεν είχε βγάλει ακόμα τις πάνες, μπλα μπλα μπλα"), αλλά ένα τόσο σοβαρό αντικείμενο απαιτεί και τις ανάλογες ικανότητες. Και εδώ είναι που χάνει το "Drones".
Για να το πω αλλιώς, όταν ο Bellamy κραυγάζει "You can make this world what you want/ You can revolt" στο "Revolt", δεν ακούγεται σαν ηγέτης μιας επανάστασης, αλλά σαν τον κακομοίρη τον Μπράιαν στο "Life of Brian", όταν φωνάζει στους ακόλουθούς του "Πρέπει να σκέφτεστε οι ίδιοι για τους εαυτούς σας! Είστε ξεχωριστές προσωπικότητες! Είστε όλοι διαφορετικοί!" και αυτοί απαντούν εν χορώ: "Ναι, είμαστε ξεχωριστές προσωπικότητες! Ναι, είμαστε όλοι διαφορετικοί!". Καλώς ή κακώς, η μουσική που απευθύνεται στα μεγάλα στάδιο δεν μπορεί να απευθύνεται στον κάθε ακροατή ξεχωριστά, αλλά στη μάζα - με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την καλλιτεχνική δημιουργία.
Νομίζω ότι για αυτόν ακριβώς το λόγο το μοναδικό κομμάτι που μου άρεσε από το δίσκο είναι το εναρκτήριο "Dead Inside". Υποτίθεται ότι είναι η ένταξη του ήρωα στο σύστημα εξουσίας του άλμπουμ, η αίσθησή μου όμως είναι ότι έχει γραφεί με αφορμή το χωρισμό του Bellamy από την Kate Hudson. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι ένα προσωπικό ζήτημα μπορεί να δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον (το λιγότερο) κομμάτι, ενώ τα μεγαλεπήβολα πλάνα καταλήγουν αναπόδραστα σε αποτυχίες. Ιδίως όταν επιχειρείς να επιστρέψεις στον βασικό ήχο σου, όπως δήλωσε ο Bellamy στο ΝΜΕ. Ποιος είναι όμως ο βασικός ήχος των Muse; Ο "θέλω-να-γίνω-Radiohead-στη-θέση-των-Radiohead" ή ο "θέλω-να-γίνω-Queen-meets-Pink-Floyd-για-τον-21ο-αιώνα"; (Ακόμα και το εξώφυλλο θυμίζει την απεικόνιση του "Waiting for the worms" από τον Gerald Scarfe και τις δουλειές της Hipgnosis για τους Pink Floyd)! Πολύ αμφιβάλλω αν το έχουν και οι ίδιοι ξεκαθαρίσει μέσα τους, παρά τα 21 χρόνια που έχουν περάσει από τη δημιουργία τους.
Γράφοντας τόση ώρα, προσπαθώ να κατανοήσω τον λόγο που δεν μου αρέσει το "Drones" και που το έχω βρει τόσο απογοητευτικό σαν άκουσμα. Δεν είναι ότι οι Muse δεν έχουν την ικανότητα να γράψουν ωραίες μελωδίες ή πιασάρικα hooks. Μιλάμε άλλωστε για το συγκρότημα που έγραψε κομμάτια όπως το "Starlight", το "Space Dementia" και το "Plug in Baby", για όνομα του Θεού! Είναι το ότι στα τρία τελευταία τους άλμπουμ έχουν πάρει υπέρ το δέον στα σοβαρά τους εαυτούς τους ως παράγοντες διάβρωσης (ή έστω σχολιασμού) του συστήματος εκ των έσω, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν κομμάτι του. Και δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από το να προσπαθείς να πείσεις ότι είσαι το ακριβώς αντίθετο από το προφανές σε όποιον δεν είναι 15 ετών και έχει μόλις διαβάσει το "1984" του Όργουελ. Γενικότητες για το "Σύστημα" και τις "Σκοτεινές Δυνάμεις" δεν αφυπνίζουν. Αντίθετα, προκαλούν αβάσταχτη νύστα.
Πού καταλήγω λοιπόν; Νομίζω ότι ο χειρότερος χαρακτηρισμός που μπορεί να αποδοθεί σε κάποιον δίσκο δεν είναι το "κακός", αλλά το "βαρετός". Και μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω το "Drones": βαρετό, και μάλιστα θανάσιμα βαρετό.