Origin of symmetry

Εντάξει. Το 'Origin of Symmetry' είναι κι επηρμένο και επιτηδευμένα μελοδραματικό και παραφουσκωμένο. Με λίγα λόγια περισσεύει η αμετροέπεια (αυτή που ένα ενωτικό συνέδριο θα έπρεπε να αμβλύνει κλπ κλπ). Αποτέλεσμα να θαφτεί από πολλούς (πιο κουλτουριάρηδες;) και να υμνηθεί από κάποιους άλλους (λιγότερο «ψαγμένους»;).
Πριν ακόμη ακούσουμε το δίσκο, τίτλοι όπως 'Hyper Music' και 'Megalomania' μας είχαν ήδη προετοιμάσει για το μέγεθος της υπερβολής που μας περίμενε. Και στα παραπάνω κουσούρια ας προστεθεί ίσως και η έλλειψη πρωτοτυπίας. Κι όμως: το 'Origin of Symmetry' έμεινε στο cd-player περισσότερο από πολλούς πιο μετρημένους και λιγότερο «αντιπαθητικούς» δίσκους, στους οποίους σίγουρα δεν μπορεί να προσάψει κανείς τόσα μειονεκτήματα.
Δεν είναι προτιμότερο να απολαύσεις την πομπώδη κιτσαρία των Muse σε σχέση με ένα δίσκο που έπειτα από μια-δυο ακροάσεις θα τον βάλεις στη μπάντα για να τον ξανακούσεις κάποια άλλη φορά και μετά από μερικές εβδομάδες θα ανακαλύψεις ότι αυτή η άλλη φορά δεν ήρθε ποτέ γιατί τον είχες ήδη βαρεθεί;

Στο υπερφιλόδοξο (ή μήπως ματαιόδοξο;) εγχείρημά τους, οι Muse ανακατεύουν pop και heavy metal και κλασικότροπα πιανάκια και οπερετικά φωνητικά. (Δεν κατάφερα πάντως να καταλάβω το σκοπό της τελείως εκτός κλίματος διασκευής του 'Feeling Good', γνωστού από την εκτέλεση της Nina Simone). Παρόλο που κάποιες στιγμές όλα αυτά φλερτάρουν με τη γελοιότητα, όπως άλλωστε από αρχαιοτάτων χρόνων έκανε το prog-rock, είναι δύσκολο να αντισταθείς στη γοητεία του 'Origin of Symmetry', που και όμορφες μελωδίες έχει και πετυχημένες αν και προβλέψιμες συγκρούσεις πιανιστικής ονειροπόλησης με άγριες κιθαριστικές εκρήξεις.