The resistance
Η πιο δύσκολη κριτική πάνω σε οτιδήποτε (εν προκειμένου σε ένα μουσικό album), είναι όταν έρχεται στα χέρια σου κάτι για το οποίο θα μιλήσουν όλοι. Ο καθένας θα πει το μακρύ του, το κοντό του, θα εκθειάσει, θα καταβαραθρώσει, θα διαλεχτούν λέξεις όμορφες ενώ άλλοι θα πουν ότι έχουν να πουν σε 3 σειρές (ναι, έτσι είναι οι μοντέρνες κριτικές). Κι εγώ; Ο ταπεινός συγγραφέας του mic, τι μπορώ να προσθέσω σε όλη αυτή τη μελάνι (λέμε τώρα) που ξοδεύτηκε; Πρέπει να γράψω δυο τρεις πληροφορίες και μετά να προτρέψω ή να αποτρέψω την αγορά του εν λόγω δίσκου; Ε, λοιπόν τσου. Δεν θα κάνω καμιά προτροπή, επίκληση, ανάκληση ή παράκληση. Θα γράψω απλά τη συνομιλία που είχα με τα 11 τραγούδια του πέμπτου δίσκου των Muse και που τιτλοφορείται "The Resistance".
Χα, "Uprsing" λέγεται το πρώτο τραγούδι και σε ρίχνει αμέσως στη μυθολογία των Muse. Τύμπανα στα όρια του drum machine, πλήκτρα μιας άλλης δεκαετίας (που πολλοί μισούν αλλά πολλοί περισσότεροι χρησιμοποιούν στις μουσικές τους) και οι πρώτες χαμηλές του Matthew Bellamy να συμπληρώνουν την εξίσωση. Δεν υπάρχει άγνωστος Χ. Το τρίο από το Νησί πιάνει το νήμα από εκεί ακριβώς που το άφησε την εποχή του "Black holes and revelations". Εν μέσω ενός λαβυρίνθου με πολλούς διαδρόμους: Indie, progressive, disco, συμφωνική ροκ. Σαν άλλος Θησέας όμως βρίσκουν τρόπο να τιθασεύσουν τις ετερώνυμες επιρροές και επιδιώξεις τους για άλλη μια φορά. Πριν πάρεις μιαν ανάσα και πεις "εεε, αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να είναι το πρώτο single", καταφτάνει με βήμα ταχύ το ομώνυμο του δίσκου κομμάτι. Δεν παρατηρώ μεγάλες διαφορές, ένα λίγο πιο ενδιαφέρoν ρεφρέν. Μπορεί και όχι. Τα τύμπανα αρχίζουν να με εκνευρίζουν με την έλευση του Undisclosed Desires, δεν είναι και αμαρτία να μην πειραχτούν μια φορά. Όλο και με τσιγκλάει η σκέψη πως έχω να κάνω με ένα τραγούδι από εκείνα που πρέπει να συμπληρώσουν έναν δίσκο. Δεν μιλάμε για αριστούργημα δηλαδή. Ο τίτλος του track υπ' αριθμό 4 με είχε ψήσει για κάτι ενδιαφέρoν από τη στιγμή που πήρα στα χέρια μου το βινίλιο (ναι, υπάρχουν ακόμα και κάποιοι σχιζοφρενείς τα αγοράζουν): "United States of Eurasia"!!! Πιανομπαλάντα; Όχι... Τι απίστευτο γύρισμα είναι αυτό; Νόμισα για μια στιγμή πως οι Queen έκαναν μια poltergeist επίθεση και στοίχειωσαν το τραγούδι. Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Αν εξαιρέσεις την ανατολίτικη πινελιά που μπαίνει για ξεκάρφωμα, το U.S.E. είναι το πραγματικά τελευταίο κομμάτι των Queen. Στα τελειώματα ενός λεπτού σόλο πιάνο. Γιατί; "Guiding Light". Κι εδώ η όλη ατμόσφαιρα κάτι μου θυμίζει. Το ροκ των μεγάλων σταδίων; Εκείνα τα κομμάτια που έκλειναν συναυλίες και το κοινό τα τραγουδούσε με αναμμένο αναπτήρα; Για καλό το λέω αυτό. Στο "Unnatural Selection" συλλέγουν στιγμές της καριέρας τους και της αλέθουν σε παρολίγον επτάλεπτο πόνημα. Κλασικοί Muse πρώτης εποχής στο "MK Ultra", προσπάθεια για κάτι, κάπως αλλιώς στο "I belong to you". Το κουράζουν και με κουράζουν. Για το τέλος κράτησαν κάτι που δεν το βλέπεις συχνά πια στις μέρες μας. Το "Exogenesis" είναι ένα συμφωνικό ροκ τραγούδι (πόσο πίσω με πάει αυτός ο όρος) χωρισμένο σε τρία μέρη. Κι αν στο πρώτο μέρος όλα θυμίζουν άνετο κάθισμα στο μέγαρο και ορχήστρες να ανοίγουν κάποιο έργο των γνωστών κλασικών, στο δεύτερο μέρος ο συνθετικός όρος "ροκ" δικαιολογεί κάποια στιγμή το όνομα του και οι κιθάρες μας απομακρύνουν λίγο από θεωρεία και ακριβές γούνες. Δεν τη γλιτώνουμε όμως και εκεί ξανακαταλήγουμε. Το κλείσιμο της τριλογίας θα μας καθίσει δίπλα σε ένα πιάνο και θα μας αναγκάσει να το ακούσουμε να τιτιβίζει για δύο περίπου λεπτά, οι Muse θα εμφανιστούν για λίγο και την παράσταση θα κλείσει και πάλι ο πιανίστας. Ησυχία. Για κάτσε να τα λογαριάσουμε.
Οι Muse μου έχουν χαρίσει πολλές όμορφες στιγμές. Έχω τραγουδήσει στίχους τους (κι εδώ θα συμπληρώσω την παραπάνω παράγραφο και θα πω πως πρέπει να ρίξετε μια δεύτερη ματιά στα lyrics μιας και ο ιός της πολιτικοποίησης, που προσβάλει πολλά συγκροτήματα τελευταία -και καλά κάνει- αρρώστησε βαριά και τους Muse) έχω χτυπήσει το πόδι μου στους ρυθμούς τους. Άρα; Άρα, το ότι δεν κατάφεραν να με πείσουν να κάνω το ίδιο και σε αυτό το δίσκο σημαίνει δύο πράγματα: Ή εγώ δεν μπορώ να αντιληφθώ την εξέλιξη τους και σε τραγούδια που μου μοιάζουν ίδια και κατώτερα των προγενέστερων άλλοι βρίσκουν πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί ή οι Muse θέλησαν να επαναλάβουν τη συνταγή του προηγούμενου, εξαιρετικά επιτυχημένου, δίσκου και δεν το κατάφεραν παρά ελάχιστες φορές. Για μένα το ερώτημα είναι ρητορικό. Στους τυχόν αναγνώστες ζητώ να μην το διαβάσουν. Υπάρχουν άλλα 64 εκατομμύρια reviews για να σας δώσουν ένα σιγουράκι....εεεεε, για να σας κάνουν να αποφασίσετε αν θα αγοράσετε το "The Resistance" των Muse.
