Taste of

Υπάρχουν τα γκρουπ που ανοίγουν μια πόρτα σε ένα ενδιαφέροντα διαφορετικό ήχο, αυτά που έχουν μόνο σπουδαία τραγούδια και τα άλλα. Ανάμεσα σ'αυτά που έχουν σπουδαία τραγούδια βρίσκονται κι αυτά που ακούγονται οικεία αλλά δε γράφουν στο μέτωπο garage, punk ή classic ροκ. Βρίσκονται κι αυτά που δε σου πουλάνε την εικονίτσα του μάρτυρα, δε σκάνε να σου αποδείξουν πως αν δεν τραγουδήσουν για τα δεινά τους θα εκραγούν. Αν και γράφουν στίχους σε πρώτο ενικό νοιώθεις πως δεν καπελώνουν το τραγούδι με το εγώ τους, τους νοιώθεις σαν να είναι έξω απ'αυτό και όταν αποχωρήσουν μένει πίσω η γλυκειά γεύση του τραγουδιού τους κι όχι η στυφή του ιδρώτα τους.

Υπάρχουν τα γκρουπ που θέλουν να γκρεμίσουν τον κόσμο με το μπάσο και τα λόγια τους, αυτά που κλαίνε μερονυχτίς, αυτά που θέλουν να have a good time, αυτά που αρχίζουν τα πειράματα και χάνουν την ουσία της μουσικής. Σας θυμίζω εδώ ένα γκρουπ που τα μέλη του δεν εκβίαζαν τη συγκίνηση, ούτε δήλωναν διασκεδαστές αλλά ο good time μαζί τους ερχόταν αβίαστα.

Δεν είναι γκαράζ οι Mushrooms όπως γράφεται συχνά. Γκαράζ είναι η εκκλησία που δε θέλει να ξεστρατίσει απ'τα πατροπαράδοτα ...τρία ακκόρντα, οι δεξιοί που νοιάζονται μόνο για την πάρτυ τους και γράφουν την πρόοδο στα παλιά τους τα παπούτσια. Γκαράζ είναι οι Ξανθόπουλοι όχι οι Χορν, οι Steven Seagal κι όχι οι Jackie Chan, οι του ροκ δημοτικού με τις περιορισμένες δυνατότητες. Οι Mushrooms ήταν πλήρεις μουσικών γνώσεων, αισθητικά επαρκείς, λεπτεπίλεπτοι μέσα στην ορμητικότητά τους (άκου "Swinging", άκου "Downstairs drops") και υπέροχα μελωδικοί (άκου "Rain", άκου "Child of the tide"). Στο "Taste of" βρίσκω όλα τα στοιχεία που αγαπώ στο ροκ, το νεανικό σφρίγος (οι μεγάλοι δίσκοι είναι Dorian Gray, μένουν πάντα 20 χρονών), αυτή την αίσθηση μπουλντόζας που δουλειά της είναι η δύναμη κι όχι η ταχύτητα, τις δαντελωτές κιθάρες αλλά και τα δυνατά ακκόρντα (το καλύτερο σχήμα: η μια στρώνει το χαλί για να χορέψει πάνω του η άλλη), την ευγένεια και το πάθος χέρι χέρι, τις μελωδίες. Αντί να κάθομαι να εξηγώ γιατί δε μ'αρέσει το post rock θα συστήνω στο συνομιλητή μου μια ακρόασή του. (Διάολε, πώς μπορείς να είσαι δεκαοκτώ και να ακούς post rock και Radiohead; Στα τριάντα τί θα ακούς, music for meditation; Τρέξε γρήγορα στον ενδοκρινολόγο. Κάτι πολύ άσχημο συμβαίνει με τις ορμόνες σου!)

Στη μοναδική πόλη του κόσμου που η Προξένου Κορομηλά συναντιέται με την Χρυσοστόμου Σμύρνης, πόλη που με φιλοξενεί μια ολόκληρη ζωή, γεννήθηκε, δημιούργησε και πέθανε αυτό το σπουδαίο γκρουπ. Δεν είναι όμως συναισθηματικοί οι λόγοι που τους θεωρώ σημαντικούς. Ούτε εκφράζω τον ίδιο ενθουσιασμό για κάθε γκρουπ που είναι εγγεγραμμένο στο τοπικό ληξιαρχείο. Τους θεωρώ σημαντικούς για το "Taste of" που είναι ...a picture of Dorian Gray.

Outfo:

1. Οι Mushrooms πρωτοακούστηκαν στην κασέτα "Give bees a chance" όπου τους ανακάλυψε ο Χρήστος Δασκαλόπουλος και τους σύστησε στην Pegasus.

2. Βλέπω τις διασκευές τους στο εξώφυλλο μιας κασέτας ηχογραφημένης live στο Up-Tempo 30/3/86: "Cheap wine" - Green on Red, "Drop out" - Beasts of Bourbon, "Halloweeen" - Dream Syndicate.

3. H τελευταία τους συναυλία που είδα ήταν στο Καπάνι μαζί με 3-4 ακόμα γκρουπ και ήταν αφιερωμένη σε αυτόχειρα φίλο τους. Σύμφωνα με τον Pluto, αυτός "έβαλε το "Motorcycle emptiness" στο κασετόφωνο, πάτησε τέρμα το γκάζι και στούκαρε".

Διάβασε ακόμα:
O Pluto δε μένει πια εδώ