Chocolate and ice
Αφήνοντας τα προσχήματα (έχουμε και απ' αυτά, μην ανησυχείτε), αναφερόμαστε πλέον στους My Morning Jacket με τα ρήματα προσμένω και ελπίζω σε χρόνο αόριστο. Ελπίζαμε λοιπόν (θα λέγαμε), σε μια αντάξια συνέχεια του 'The Tennessee Fire' - ντεμπούτο album με αξία. Και προσμέναμε (θα ξαναλέγαμε) μερικά ακόμη απλά - μελωδικά - ουσιαστικά, pop τραγούδια για ανώδυνες ακροάσεις. Ίσως και συγκινήσεις. Ο Jim James βέβαια δεν κόβει τις συνήθειες για οποιουδήποτε χάρη και συνεχίζει ακόμη υπνοβατώντας να συστήνεται άλλοτε ως Neil Young και άλλοτε ως Roy Orbison. Αναμασώντας γνωστά μοτίβα της country/folk, σκασμένα στους ήχους της slide κιθάρας (κάτι σύνηθες για το Louisville του Kentucky, όχι όμως και αλλού) και με ανοιχτές τις lounge ανησυχίες και περιέργειες ενός μοντέρνου pop star. Και δεν μπορώ να ηρεμήσω στη σκέψη και μόνον πως μπορεί να βιαστήκαμε κάποτε να τους εκθειάσουμε και τώρα δεν κάνουμε πίσω με τίποτα! Εκεί, κολλημένοι στη βλακώδη υπεράσπιση ...
Στις διαπιστώσεις τώρα (το 'Chocolate And Ice' EP, όπως όλα τα άψυχα, μπορεί να περιμένει ως το άπειρο, αλλά ...), έχουμε τις εξής δύο βασικές. Πρώτον, αρχίζω και τα παίρνω άσχημα με τα EP's των σαράντα λεπτών διάρκειας. Στις παλιές εποχές θα το λέγαμε εξαρχής κανονικό album και θα ήμασταν τουλάχιστον ρεαλιστές. (Τώρα;) Δεύτερον, έχω την αίσθηση πως η παρούσα κυκλοφορία, στο σύνολό της, περιστρέφεται αποκλειστικώς γύρω και σημαδεύεται από το 'Cobra' (εικοσιτέσσερα λεπτά απ' τη ζωή μας είναι αυτά!). Γεγονός που δεν αποβάλλεται, ούτε εξομαλύνεται εύκολα - ανεξαρτήτως ποιο είναι ή θα μπορούσε να είναι το υπόλοιπο υλικό. Ένα τέτοιο θέμα είναι εκ των ενόντων κεντρικό και ταυτόσημο. Να όμως που όντας μια ρεκλάμα από το disco-rock των Steve Miller Band και της ανυπόφορης βαριεστιμάρας των ''ησυχασμών'' των Barclay James Harvest ή άλλων ομοϊδεατών του προοδευτικού (χάθηκαν δηλαδή οι Pink Floyd; Αλλά τι περιμένεις, αμερικανοί!!), δεν αφήνει το παραμικρό ίχνος. Λες και δεν το ακούσαμε κατά βάση ποτέ. Υπεροψία, περιαυτολογία, αυτοευφημισμός, κενότητα. (Δεν τους δασκάλεψαν καλά φαίνεται.)
Τι να περισωθεί μετά από τις γλυκές μπαλαντούλες των 'Sooner' και 'Sweetheart', με το όμορφο αναβιωτικό style; Οι τύποι μόνον ασφαλώς, αφού η ουσία τους έφυγε περίπατο. Κοίτα που θα αναγκαστούμε στο τέλος να ξαναμαζέψουμε τα προσχήματα. (Πού τα παράτησα ρε πούστη μου; Κάπου εδώ πρέπει να' ναι!)
(Η μετριότερη και πιο αμφισβητούμενη δουλειά των My Morning Jacket μέχρι σήμερα. Για όσους θέλουν όλο το νόημα σε μια σειρά και χωρίς περιττά άλλα!)
