Πολλοί αναρωτιούνται τελευταία εδώ στην Ελλάδα αν είναι δυνατόν οι μετανάστες, ή τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς, μια που όλοι αποκλείεται, να αφομοιωθούν από τις τοπικές κοινωνίες. Στην Αγγλία αυτό το ερώτημα έχει απαντηθεί εδώ και δεκαετίες, μια που σαν κέντρο αποικιοκρατικής δύναμης δεχόταν μετανάστες από πολύ παλιά. Οι My Vitriol είναι ένα καλό παράδειγμα.
Ο Ravi και ο Som είναι Ινδοί ή Πακιστανοί. Είναι πολύ πιθανό να έχουν γεννηθεί στην Αγγλία, αλλά η εμφάνιση και τα ονόματά τους δηλώνουν την καταγωγή τους. Ο Seth από την άλλη είναι χαρακτηριστική αγγλόφατσα και η Carolyn μια γλυκύτατη ξανθιά βορειοευρωπαία. Αυτοί οι τέσσερις είναι το γκρουπ, που παίζει ροκ καθαρόαιμα δυτικό, χωρίς κανένα στοιχείο και καμιά επιρροή από ινδική μουσική, ούτε από κάποιο παρεμφερές είδος.
Και παίζει καλά. Τα κομμάτια τους είναι καλογραμμένα, με όμορφες (αν και όχι πάντα απρόβλεπτες) μελωδικές γραμμές, το παίξιμό τους δυνατό και με σωστή αίσθηση των κομματιών (παίζουν όσο δυνατά πρέπει και κάνουν όσο θόρυβο χρειάζεται το καθένα, στο 'C.O.R.' ας πούμε θορυβούν ακατάσχετα, μια που κατάλαβαν με τι έχουν να κάνουν!) και το αποτέλεσμα είναι αρκούντως διεγερτικό. Ακούγοντάς το 'Finelines' έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να χαμογελάει, να ψευτοχορεύει, και στο τέλος να τραγουδάει κιόλας. Πράγμα φυσικό, μια που οι άτιμοι οι βιτριόληδες, εκτός του ότι είναι ωραίοι, θυμίζουν αφόρητα πολλά πράγματα που έχω αγαπήσει και έχω μεγαλώσει μαζί τους. Από τον Robyn Hitchcock και τους Hoodoo Gurus ως τους Nirvana και τους Pixies (τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό) όλα τα alternative 80s και 90s τιμώνται δεόντως, έστω και αν προς το παρόν οι My Vitriol είναι στο στάδιο της μίμησης. Πολύ καιρό είχα να ακούσω κάτι που να μου θυμίζει τόσο πολλά αλλά και να μην παραπέμπει ευθέως σε κάτι συγκεκριμένο.
Έχουμε λοιπόν ένα πολύ καλό ξεκίνημα για την καριέρα τους, και ένα απολαυστικό indie δισκάκι που αξίζει να έχει επιτυχία. Σίγουρα θα το απολαύσω πολύ μέχρι να αρχίσω να κατεβάζω τα χειμωνιάτικα από το πατάρι. Σίγουρα επίσης θα περιμένω το δεύτερό τους, σπάζοντας πλάκα με τους διάφορους περίεργους κρυπτορατσιστές που θα απογοητευτούν που δεν έχουν ινδικές επιρροές στη μουσική τους, και ίσως και να αρχίσουν τα κηρύγματα περί παγκοσμιοποίησης. Μερικοί άνθρωποι καταλαβαίνουν και αντιδρούν με την ταχύτητα των αντανακλαστικών του Ραν Ταν Πλαν.