Happened before

Γενικώς δεν είμαι της σχολής του N.M.E. και μάλλον αποστρέφομαι τα αστειάκια με τους τίτλους δίσκων και τραγουδιών, άσε που σε παρόμοια περίπτωση εξαντλήθηκαν όλα με το ντεμπούτο των The Ting Tings. Δεν μπορώ όμως να αντισταθώ στον πειρασμό και να μην σχολιάσω πως οτιδήποτε συμβαίνει εδώ μέσα έχει πράγματι συμβεί και στο παρελθόν και μάλιστα πολύ καλύτερα, ακόμη και σε περιπτώσεις επανάληψης του. Και αυτό είναι μάλλον ανησυχητικό να το επισημαίνουμε, σε μια περίοδο κατά την οποία έχουμε αποδεχτεί ότι όντως έχουν όλα συμβεί και με αυτό πορευόμαστε, στη μουσική και όχι μόνο. Πολύ περισσότερο καθώς ό,τι συμβαίνει εδώ, δεν φέρνει στο νου ό,τι συνέβη με σπουδαίο τρόπο στο μακρινό παρελθόν, παρά με ατυχή αποτελέσματα επαναλήφθηκε στο μάλλον πρόσφατο. Μάλλον κάποιος πρέπει να επαναφέρει το πρωτότυπο δηλαδή για να βγάλουμε μερικές φρέσκιες φωτοτυπίες. Τα επιτεύγματα του Kevin Shields ας πούμε, των οποίων εν γένει γίνεται αξιέπαινη χρήση παντού εσχάτως, εδώ μέσα καταλήγουν άψυχα, στα όρια του αξιοποίνου.

Και ενώ σε τραγούδια όπως το Don't Go, (με την πολύτιμη βοήθεια του Felizol, ο μόνος από όσους παραγωγούς συνωστίστηκαν, που καταφέρνει και ξεπερνάει τα αδιάφορα συστατικά που του δίνονται και παραδίδει κάτι άξιο προσοχής), οι My Wet Calvin μας καλούν να βιώσουμε με υπέροχο τρόπο την ημέρα της cold wave μαρμότας, όπου όμως επιδίδονται σε ένα δήθεν shoegaze διεμβόλισμα της σύγχρονης pop τάσης για τραγούδια με ήσσονα συναισθήματα, λαϊκές φράσεις του τύπου "μια τρύπα στο νερό" καλούνται να περιγράψουν με γραφικό, πλην εύστοχο, τρόπο το τελικό αποτέλεσμα. Το XS Underwear με προκλητικά αδιάφορα γυναικεία φωνητικά να καθοδηγούν, μια ευτελιστικά απογυμνωμένη κάποτε χορευτική γραμμή, θα μπορούσε να ξεκινήσει μία ολάκερη νέα τραγουδιστική indie pop σχολή με τον τίτλο "Η Σχολή Της Αβραμιώτου", αλλά θεωρώ πως ούτε καν οι δημιουργοί θα ήταν ευχαριστημένο με κάτι τέτοιο.

Η παραγωγή του δίσκου είναι μοιρασμένη σε διάφορα χέρια, αυτό όμως δεν το αντιλαμβάνεσαι αν δεν το διαβάσεις πρώτα γραμμένο ως πληροφορία, κύρια επειδή η περιορισμένη συνθετική έμπνευση είναι ενιαία και αδιαίρετη και ανά τριάδες τα τραγούδια ακούγονται σαν να χωρίστηκαν για λόγους ρυμοτομίας και μόνον. Το Super Jefrio Galaxy, που στην έκδοση σε CD, είναι το τελευταίο τραγούδι, παραπαίει σε μια ερμηνεία που δεν ξεκαθαρίζει αν είναι θεατρική ή απλά υπερβολική (τείνω προς το δεύτερο), αλλά κυρίως σε όποια έμμεση ή άμεση σύγκριση με το αντίστοιχων στοχεύσεων και συναισθημάτων Danko, των Abbie Gale. Από τη λογοτεχνία στα video games πάντως η απόσταση δεν είναι σίγουρα ένα κουστούμι (αποκριάς) δρόμος. Υπάρχουν επίσης και 2-3 τραγούδια που επιβεβαιώνουν τον κανόνα ότι οι Everything But The Girl είναι μια χαρά συγκρότημα για να ακούει κανείς, αλλά απαγορευτικό για να αντλεί έμπνευση.

Λαμβανομένου υπόψη ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε στο άμεσο μέλλον ακόμη πιο έντονα τα νεοέντεχνα εμετικά φαινόμενα του τύπου Γιάννης Χαρούλης και Στάθης Δρογώσης, και να αντισταθούμε σε αυτά με σθένος, θεωρώ ότι σχήματα σαν τους My Wet Calvin συνεισφέρουν οπωσδήποτε θετικά με μόνη την "ότι-και-να-γίνει-εμείς-δεν-είμαστε-από-δω" στάση τους, ακόμη κι αν τελικά όλη η συνθετική τους δεινότητα αρνείται τελικά να ξεφύγει από όσα ευφυώς συνοψίστηκαν προ πολλών (πλέον) ετών στα λίγα μόλις λεπτά του Futurism V.S Passeism από τους Blonde Redhead και έκτοτε αντιγράφονται επιτυχημένα άλλοτε από τους ίδιους, άλλοτε από κόσμο και κοσμάκη σε κάθε πλευρά του Ατλαντικού.

Στις συνεντεύξεις τους τα λένε ωραία, έχουν άποψη για την κουλτούρα την οποία επιδιώκουν να εκπροσωπήσουν με κάποιο τρόπο και μοιάζει να έχουν έτοιμο ένα ενδιαφέρον βιβλίο για την ιστορία τους ως γκρουπ, από πριν καν ξεκινήσουν να υπάρχουν. Πάνω στη σκηνή, ενίοτε, αναπαράγουν αυτή την γελοία ιστορία που τα τελευταία χρόνια έγινε και πάλι της μόδας ελέω Flaming Lips (νομίζω). Αν δεν με ενδιέφερε το τι θα ακούσω στο δίσκο από αυτούς, θα ήταν το αγαπημένο μου συγκρότημα. Ίσως και από τους πιο ενδιαφέροντες φίλους μου. Για δεύτερη φορά όμως, διαπιστώνω δισκογραφικά, μία σαφή αδυναμία τους, να επιβεβαιώσουν δισκογραφικά την θετική φήμη που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο τους ακολουθεί.

Με αυτά τα δεδομένα, η κίνηση του να κυκλοφορήσει ο δίσκος σε συλλεκτικό box set με διαφορετικά χρωματισμένα 7'', είναι ουσιαστικής σημασίας για την πορεία του στο χρόνο, καθώς λογικά μελλοντικά θα αποτελεί εκ των ελαχίστων λόγων για να ασχοληθεί και κάποιος πάλι μαζί του, χτυπώντας την τιμή του στο discogs, σε παζάρια δίσκων, ή ξέρω γω που άλλού... Κρατώ μία επιφύλαξη για την περίπτωση που υπάρχει εδώ μία αισθητική από την οποία έχω για διάφορους λόγους απομακρυνθεί, αλλά και πάλι δεν μπορώ να ξεφύγω από την βάση των πραγμάτων.