Barock

Σε εποχές που η λέξη Monika δε φέρνει στο νου του καθενός την ηρωίδα από τα Φιλαράκια, δεν θέλει και πολύ να παρεξηγηθεί η επόμενη γυναίκα-κορίτσι τραγουδοποιός και να σε πείσει να μην ασχοληθείς μαζί της. Ειδικά όταν συστήνεται με όνομα ακατανόητα εμπνευσμένο από την μεγάλη της τραγουδιστικής βαρεμάρας σχολή, κρατώντας μια τσιπούρα στο εξώφυλλο του δίσκου της και προκαλώντας σωρηδόν έντεχνα λογοπαίγνια με τον τίτλο που επιλέγει για αυτόν. Το δια ταύτα έρχεται όμως, μόνον όταν αποφασίσεις να ακούσεις τη μουσική.

Το Barock είναι ένα άλμπουμ που αποτελείται ΜΟΝΟΝ από καλές συνθέσεις και όταν λέμε καλές εννοούμε ισάξιες. Βρίσκεται στην ευτυχή θέση να μην έχει ηχογραφηθεί σε κάποιο ξακουστό στούντιο, υπό την επίβλεψη κανενός αορίστως επιτυχημένου παραγωγού και χωρίς την "πολύτιμη αρωγή" ημιδιάσημων μουσικών, που τελευταία φορά είχαν έμπνευση τον καιρό που ήταν πραγματικά διάσημοι (οπότε, αν τυχόν δεν ήταν, ποτέ). Και από δημιουργό που το δηλώνει ότι δεν έχει σπουδάσει μουσική (παρά ταύτα "έχει πολύ μουσική μέσα της" για να παραφράσω την ultrarock ατάκα που μου είπαν πρόσφατα και με έκανε να χαμογελάσω με την παρωχημένη ουσία αυτής).

Ο καθένας θα θυμηθεί σε κάθε επόμενο τραγούδι όποια "γυναίκα αγάπησε", είτε αυτή πόζαρε με ανέμελα φορεματάκια στην κοιλάδα των αντρών, είτε του επιτέθηκε με τη δύναμη της γάτας και άλλα τέτοια έξυπνα αν θέλουμε να συνεχίσουμε. Η κάθε μία δεν ξέρω τι θα κάνει, πρόβλημα της. Εγώ αιωνίως θα αναζητώ την νέα Thalia Zedek πάντως, όπως και αρκετοί άλλοι που ξέρω. Το My Kind Of Girl είναι ο προσωπικός μικρός "ροκ" θρίαμβος της Nalyssa και γενικώς όπου τα ηλεκτρονικά παίρνουν χέρι, το αποτέλεσμα της ταιριάζει εξίσου καλά με τις γρατζουνισμένες χορδές. Η χρήση του theremin (που πολύ μας ταλαιπωρεί εσχάτως) ευτυχώς είναι μετρημένη και όχι σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Εμένα δηλαδή δεν με ενόχλησε.

Η Nalyssa Green είναι μια τραγουδοποιός που προτάσσει τον θηλυκό της τέχνης της χαρακτήρα και φωτογραφίζεται ξυπόλητη, εκπέμπει θετική ενέργεια ως στάση ζωής (όχι ως ξεφάντωμα αλά Φαφούτη) και εκτός από παρέα με τσιπούρες, επιμένει να φωτογραφίζεται και σε στάσεις προσευχής. Παρά ταύτα δεν κατάφερε να με εκνευρίσει, παρά μόνον κατάφερε, και εμένα, όπως και ένα-δυο άλλα στραβόξυλα-εξυπνάκηδες που ξέρω, να μας εξαναγκάσει να ακούμε απανωτές φορές το δίσκο της, και να κρατάμε τη γκρίνια μας για την πρώτη έντεχνη στροφή (που βασικά ελπίζω ότι δεν θα την κάνει ποτέ). Επίσης ελπίζω ποτέ να μην της χαρίσει κάποιος ένα ακριβό στούντιο και να μην τη γνωρίσει με μεγαλεπήβολους παραγωγούς. Αυτά και ευχαριστούμε πολύ για τα τραγούδια, σε μια χρονιά που η ερώτηση προς τις σημαίνουσες αλλοδαπές τραγουδίστριες έχει ήδη τεθεί σωστά από γνωστό μουσικό blog: "που είναι τα τραγούδια σας κυρίες μου;".

Α... και να μην ξεχάσω να πω ότι η Nalyssa έχει και ωραία και σωστή και γοητευτική και ικανή να παρακολουθεί το θυμικό της φωνή. Διότι τελευταία έχει επικρατήσει η μονοκρατορία των άφωνων και κάπου μας την έχει βαρέσει και αυτό.

Σε ωραία βινυλιακή έκδοση από την Ιnner Ear, με συνετά ανανεωμένο mastering, το άλμπουμ που κυκλοφόρησε μόνη της η δημιουργός το 2010, και ενώ αγρούς παζαρεύαμε.