Keep it for later
Aν λέγαμε απλά ότι το δεύτερο άλμπουμ του Namosh είναι απόλυτα pop, ενώ παράλληλα είναι με εμμονή ολοκληρωτικά anti pop, πολλοί θα ήταν αυτοί που θα καταλάβαιναν τι θέλουμε να περιγράψουμε. Και ακόμη περισσότεροι αυτοί που δεν θα καταλάβαιναν. Αμφότεροι πάντως θα έπεφταν στην "παγίδα" Οπότε ας αφήσουμε καλύτερα τις εξυπνάδες.
Ο Βερολινέζος/ Κούρδος performer έκανε όνομα ως τέτοιος κυρίως -ως performer δηλαδή- στη διάρκεια των 00s, που αν μη τι άλλο ευνόησαν την τακτική της αντι-τέχνης και στη μουσική. Τα ψηφιακά ηχητικά δρώμενα, τα επιθετικά φωνητικά και τα ασταθή κολάζ τεχνοτροπιών διέδωσαν και στην αλλοδαπή μια διεστραβλωμένη -έως και διεστραμμένη- άποψη περί της DIY μουσικής δημιουργίας. Προ δύο ετών πέρασε και από το BIOS, στο πλαίσιο ημερών αφιερωμένων στη γερμανική αντί-, υπό-, υπέρ- και σκέτη κουλτούρα. Δεν πήγα, δεν ξέρω για να σας πω.
Στο δεύτερο άλμπουμ περιορίζει την προκλητικότητα και τονίζει την όποια λυρικότητα χωράει σε μια τέτοιου είδους προσπάθεια, επιδιδόμενος -διόλου παράδοξα- σε μία προσπάθεια βύθισης στο post pop digital crooning, που δεν είναι δα και κάτι το καινούργιο. Εδώ και αιώνες παλεύει με τα κύματα τούτο το είδος σε καταλόγους label όπως η Bungalow Records. Που δεν είναι δα και άγνωστη στον Namosh.
Με τον έγκριτο Thomas Stern στην επιλογή της τελικής ηχητικής άποψης και με δεδομένη την ευρεία αισθητική του δημιουργού, τούτος ο δίσκος θα μπορούσε σε θεωρητικό επίπεδο να αποτελέσει ένα επίτευγμα ανάλογης σπουδαιότητας με αυτό των/της Gry και της ορχήστρας τους/της προ δεκαετίας. Ουδόλως όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αν συνέβαινε άλλωστε, θα σας το αποκάλυπτα από την πρώτη πρώτη παράγραφο και δεν θα άφηνα τόσο χώρο να περάσει ανεκμετάλλευτος.
Παρότι δεν εξαντλείται μόνο στις καλές προθέσεις, τελικά παρουσιάζεται αδύναμος να μακελέψει κατά το δυνατόν πιο εντυπωσιακά το περιβόητο κουφάρι της παραδοσιακής pop. Και εκεί που μάλλον ούτε ο ίδιος δεν το περιμένει, καταλήγει να υποσκελίζεται από το μεγαλείο της ίδιας της παράδοσης που υπονομεύει. Τρανό παράδειγμα το Pleurer And Rire το οποίο καίτοι καλείται να ξεχωρίσει ως ιδανικό single, δύσκολα θα έβρισκε θέση σε εκείνο το προ ετών μεγαλειώδες Stranger Things του Marc Almond.
Στο σύνολο του το Keep It For Later αναδύει σε ικανοποιητικό βαθμό άρωμα Βερολίνου. Και οι γνωρίζοντες έχουν συνειδητοποιήσει από καιρό ότι η υπόθεση Βερολίνο στη μουσική έχει να κάνει περισσότερο με την ατμόσφαιρα και την γητευτική δυναμική της αισθητικής, παρά με την ουσία. Δύσκολα προσπερνάς το ημιτελές των συνθέσεων, το υπερβολικά απλουστευμένο των ιδεών και την έλλειψη έστως και ενός (1) δημιουργικού ζενίθ, που θα πιστοποίησει ότι ο Namosh πέρα από εντυπωσιακά προκλητικός performer , είναι και αντίστοιχα ικανός δημιουργός εντός των ορίων του studio.
Στη σελίδα της Crippled δίπλα στην καταχώρηση για το Keep It For Later βλέπω να διαφημίζεται και το τελευταίο DVD του Alec Empire. Χτυπητές οι ομοιότητες και εύλογη η απορία γιατί και στην περίπτωση του Namosh δεν επιλέχτηκε η κυκλοφορία ενιαίου οπτικοακουστικού υλικού, που να πιστοποιεί την -όποια - αξία του περισσότερο από αυτό το ευπρόβλεπτα διαφορετικό ηχητικό εγχείρημα.
