Τον τελευταίο καιρό, είμαι της γνώμης ότι η μόνη περίπτωση να καταλάβεις μια δουλειά, είναι είτε να την ακούσεις πολλές φορές, είτε να την ακούσεις την κατάλληλη χρονική στιγμή και οι συγκυρίες να παίξουν το ρόλο τους, ή να είναι κάτι πραγματικά πολύ "καλό", οπότε και θα σε παρασύρει με το πρώτο άκουσμα, ακυρώνοντας τα παραπάνω.
Την έχω πατήσει πρόσφατα με τους Keane, που ενώ υπήρχε πεταγμένο μέσα στο δωμάτιο για εβδομάδες, συστηματικά παραμελημένο, χρειάστηκε ένα τετράωρο ταξίδι Αλεξανδρούπολη - Θεσσαλονίκη με το λεωφορείο, ένα πανέμορφο σούρουπο και όμορφες σκέψεις για το φθινόπωρο που σιγά-σιγά είχε αρχίσει να εμφανίζεται για να το εκτιμήσω. Το ίδιο συνέβη και με το reunion των Duran Duran. Όλοι περιμέναμε να "ξαναζήσουμε" τις "ένδοξες" ημέρες των 80's ή έστω ακόμα και τα πιο μεστά ακούσματα του 'Wedding album'. Η απογοήτευση για τους περισσότερους ήρθε σε χρόνο υπερβολικά μικρό, όμως ένα ήρεμο πρωινό στη δουλειά με καφέ είναι ότι χρειάζεται για να μπεις στο κλίμα που καλλιεργούν αυτοί οι 5, σχεδόν πενηντάρηδες, με το 'Astronaut'. Δε τα σπάνε, ούτε συναγωνίζονται τους παρελθόντες εαυτούς τους. Απλά δημιουργούν αξιόπιστη, έξυπνη και pay-worth μουσική (για μένα τουλάχιστον)!
Οπότε και φτάνουμε στην περιβόητη, πολλά αναμενόμενη και ακόμη περισσότερο συζητημένη επιστροφή της Nancy Sinatra. Προσπάθησα πολύ να μην αφήσω καμία συμπάθεια απέναντι στον Jarvis, τον Thurston και τον Moz (όχι δεν νιώθω τίποτα πλέον για τον Bono και την παρέα του...) να με επηρεάσει για την κριτική αυτή. Οργανώθηκα λοιπόν. Πέρασα τα mp3 στο iPod και το iBook, έκανα αντίγραφο ασφαλείας για τον i-δρόμο και την i-δουλειά και ξεκίνησα. Το άκουσα πρωί με ηρεμία, πρωί με άγχος, μεσημέρι με ηρεμία, μεσημέρι σκοτωμένος στη δουλειά, απόγευμα μόνο σε κατάσταση πανικού και βράδυ λίγο πριν βγω έξω. Εχθές αργά το βράδυ, ήμουν έτοιμος να γράψω τα χειρότερα (όχι ότι αυτό θα σήμαινε κάτι... Η Nancy πάλι θα κοιμόταν καλά το βράδυ, ο Jarvis πάλι θα έπαιζε με το παιδάκι του το απόγευμα during the tea time σκεπτόμενος το "acrylic afternoons", ο Moz θα συνέχιζε να γυαλίζει το πολυβόλο του από την εποχή της ποταπαγόρευσης, οι U2 θα συνεχίζανε να βγάζουνε ziilion trillions από το νέο τους single και το marketing dpt της Apple και εγώ, θα συνέχιζα να ξύνω το σπυράκι που έβγαλα προχθές στο δεξί μου μπούτι.) Όμως μια επίσκεψη στο πατρικό μου, σήμερα το μεσημέρι, μετά από ένα ξενύχτι, 4 ποτά, ενώ σάπισα στον ύπνο, μια μερίδα φασόλια γίγαντες στο φούρνο το μεσημέρι και ένα δυνατό καφέ μου άλλαξαν γνώμη.
Η παραγωγή μου θυμίζει δεκάδες κομμάτια των 60's, 70's και 90's. Η ενορχήστρωση είναι προ τριαντακονταετίας, οι αναφορές στο summer wine αρκετές (ευτυχώς έχουν αποφύγει το boots!) και η διασκευή / ντουέτο στο 'Let me kiss you' μια ευχάριστη ακουστικά έκπληξη αλλά και παράλληλα μόνο αυτό! Μετά από τόσο καιρό ήλπιζα απλά να υπήρχε ως flip-side στο επόμενο single του Moz, της Nancy, ή και των δυο. Το ότι βρίσκεται στο album αυτό συνιστά από μόνο του ένα είδος εμπαιγμού απέναντι στην πολυκαιρισμένη (και βάναυσα ποδοπατημένη) αναμονή και υπομονή μας. Η συνδρομή του Τhurston Moore με επανέφερε στο 'Experimental jet set, trash and no star' και για να πω και την πικρή αλήθεια θα προτιμούσα να ξαναπεράσω ένα χέρι το album του '94 από το να εκθειάσω, τη χωρίς λόγο, κίνηση του αυτή. Το album, imho, κινδυνεύει να γίνει instant classic όμως και μόνο με τη συμμετοχή των U2 (τουλάχιστον στα bar για πενηντάρηδες - με την καλή έννοια!). Η μόνη περίπτωση που κάποιος έδειξε τον κατάλληλο επαγγελματισμό έχοντας δώσει και το προσωπικό του στοιχείο, είναι αυτή του Jarvis Cocker, xωρίς φόβο και πάθος (από τη δική μου πλευρά...) Βέβαια ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι "appears courtesy of his mom"! (...)
Εν τέλει, το album αποτελεί μια δουλειά που ίσως επιχειρεί απλά να επαναφέρει τη Nancy στο προσκήνιο (έστω παρασκήνιο...) με πωλήσεις στο U.S. και το BBC radio 6, χωρίς όμως να έχει να δώσει κάτι αξιοπρόσεκτο, παράλληλα σεβόμενο την ιστορία της κόρης Sinatra. Είναι ένα όμορφο άκουσμα που με το πέρασμα των ημερών ομορφαίνει ολοένα και περισσότερο με μερικές εξαιρέσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να το ακούσω ξανά τη Δευτέρα το πρωί, όμως ίσως το επόμενο Σ/Κ, ποιος ξέρει;
Υ.Γ. ( " Το επόμενο Σ/Κ" : ναι, όντως το ξανάκουσα)