Throes of Joy in the Jaws of Defeatism

Ω θεοί, αν είναι δυνατόν... γράφω ρηβιού για μέταλ δίσκο. Καλά δεν πρόκειται να μου αφήσει κουσούρι αυτό δεν ανησυχώ, πρόκειται για πολύ σπάνια κατάσταση, θα αργήσει πάρα πολύ να επαναληφθεί. Και αυτό δηλαδή δεν είναι ένα συνηθισμένο ρηβιού για μένα, απλώς είναι μια καλή ευκαιρία να πω και ‘γω την αποψάρα μου για το heavy metal. Kατ’ αρχάς εντάξει, κλέβω, δεν είναι καν χέβι μέταλ, είναι οι λυσσασμένοι ακόμα και μετά από σχεδόν 40 χρόνια Napalm Death.

Λοιπόν με το μέταλ δε θα έλεγα ότι τα πάω πολύ καλά, κατ’ αρχάς γιατί ψιλο-χοντροδυσκολεύομαι να κατανοήσω τη διαφοροποίησή του από το hard rock. O όρος hard rock είναι νομίζω μια χαρά ταιριαστός αισθητικά, συν το ότι αν εξαιρέσεις ελάχιστα σχήματα όπως οι Manowar για παράδειγμα που έχουν και μια άλλη κατεύθυνση γραφικο-εννοιολογική (μούρλια δηλαδή), οι λοιποί δεν απομακρύνονται και πολύ ηχητικά από αυτό που έκαναν οι Black Sabbath φερ’ ειπείν (ως ύφος, γιατί ως ποιότητα την ανεβοκατεβαίνουμε όλη την κλίμακα). Τι είναι λοιπόν το χέβι μέταλ; Άγρια ντραμς, γρήγορες κιθάρες που τσιρίζουν και γδέρνουν και γκαρίδα. Hard rock δηλαδή ρε παιδιά...

Τους Νapalm Death σαφώς και τους αντιλαμβάνομαι ως hard rock σχήμα. Ένα από τα πολύ brutal και ένα από αυτά που έχουν λόγο ύπαρξης. Πάντα είχαν στο χώρο της ηχητικής «καφρίλας» μια ξεχωριστή θέση από τα πρώτα grind βήματα μέχρι και σήμερα (μέχρι και ο John Zorn ενθουσιάστηκε. Λίγο το ‘χεις;). Δεν είναι απλώς «ελάτε να τα σπάσουμε να εκτονωθούμε», ενδιαφέρονταν πάντα για το βασικότερο, δηλαδή για την συνολική αίσθηση, την υφή, τη σύνθεση. Είναι τέχνη τελοσπάντων. Το αναγνωρίζεις από το γεγονός ότι στα κομμάτια τους, εκτός από το headbanging (που σίγουρα θα κάνεις) υπάρχουν κι άλλα πράγματα όπως έξυπνες ανατροπές και ιδιοτροπίες που εξάπτουν την περιέργεια του ακροατή και τον αναγκάζουν να στήσει αυτί (άσε που έχουν διασκευάσει και το ‘Nazi Punks Fuck Off’ των Dead Kennedys).

Μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι είναι απορίας άξιον το ότι δεν παρέδωσαν τα τσεκούρια για να αρχίσουν το λιβάνισμα με τίποτα άμπιεντ που λέει ο λόγος (και αυτό καλά θα το έκαναν πιστεύω). Όχι, βαράνε άσχημα και το 2020. Συγκρατείται (όπως πάντα) ο βασικός grindcore κορμός με ταχυπαλμικά όσο και απολαυστικά αποτελέσματα, όμως υπάρχουν ύποπτα και πονηρά πράγματα, ολόκληρα τραγούδια που δείχνουν ότι το καράβι επιπλέει και σε άγνωστες θάλασσες. Το ‘Invigorating Clutch’ σίγουρα δεν είναι grind. Θα έλεγα ότι μοιάζει με μια πιο death εκδοχή των Godflesh με αυτή την ινταστριαλίζουσα αργή εισαγωγή που επιμένει στο βάθος κάτω απ’ τα βαριά ρηφ κατά τη διάρκεια όλου του κομματιού. Προσωπικά θα ήθελα να απλωθεί λίγο περισσότερο στον δίσκο αυτή η τροπή, όμως δεν μπορώ να έχω παράπονο αφού το συνηθισμένο ύφος τους εδώ είναι πραγματικά εκτελεσμένο και κυριολεκτικά και μεταφορικά και κυρίως με την καλή έννοια, με όλες τους τις δυνάμεις. Απίστευτη ένταση, γεμάτος ήχος και όμως μετρημένος. Δηλαδή όλα είναι υπολογισμένα. Η θέση της κάθε κραυγής και της κάθε διακόρευσης. Μέχρι και τα γαλλικά που μάλλον είναι αδύνατον να τα φανταστείτε σ’αυτό τον χώρο, όχι μόνο δεν τους χαλάνε αλλά δίνουν στο κομμάτι ‘Joie De Ne Pas Vivre’ έναν ερεβώδη εξωτικό αέρα. Για να μη μιλήσω για το κλείσιμο του δίσκου, το απίστευτο ‘A Bellyful Of Salt And Spleen’ που μοιάζει σαν ζόμπι συνεργασία των Swans με τους Laibach.

Long live Hard Rock.