Boxer

Το δράμα παίρνει διαστάσεις θριάμβου πλέον. Και ο θρίαμβος διαστάσεις δράματος. Κι αν δε βρήκα κάτι πιο έξυπνο για πρόλογο είναι που τους National τους έχω πάρει επ' ώμου (ή εργολαβία, για όσους αντί για στρατό έχετε πάει... πανεπιστήμιο) ήδη από τις υπόγεια πομπώδεις ημέρες του "Sad Songs For Dirty Lovers" και δεν είμαι ανόητος να τους εγκαταλείψω τώρα που επιτέλους χτύπησαν κόκκινο οι στροφές της έμπνευσής τους (και τα λόγια τα κοινά συνεχίζονται...).

Τι χρειάζεται, λοιπόν, για να φτάσεις στο πολυπόθητο ζενίθ, όταν από χρόνια έχεις αποδείξει ότι ξέρεις: να γράφεις καλά τραγούδια, να συγκρατείς στα όρια του ανεκτού την επιτήδευση της μελαγχολίας σου και κυρίως... να μην είσαι και τόσο "κύριος" με τις κυρίες που την προκαλούν. Όλα από εμάς τα περιμένετε πια... ρίξτε μια ματιά στο booklet και έπειτα ψάξτε να βρείτε ποιος στο καλό είναι τούτος ο Padma Newsom, που υπογράφει την παραγωγή του άλμπουμ. Είναι ασφαλώς το 1/4 των Clogs, του τελευταίου κατά χρονολογική σειρά συγκροτήματος που μας αναγκάζει να απολαμβάνουμε τους δίσκους του για τον ήχο, την αισθητική και τις ενορχηστρώσεις αυτών παρά για την ουσία των τραγουδιών του (διότι δεν είμαστε όλοι Πανότες να σκαμπάζουμε από Schubert, εμείς για ροκ ήρθαμε εδώ πέρα!).

Σας υποδέχεται ένα πιάνο στο "Fake Empire" και στο ένα και τριάντα τρία πρώτο λεπτό αδυνατείτε να αντισταθείτε, καθώς πνευστά και λοιπού εμβατηριακού σκηνικού καταστάσεις στήνουν το ηχητικό background της αποψινής σας νύχτας (και πάλι μόνοι θα τη βγάλετε δηλαδή!). Άμεσα, το "Mistaken For Strangers" αποδεικνύει ότι εν έτει 2007 αν είσαι μυστήριος και σκοτεινός δεν ακούγεσαι σαν τους Tindersticks, αλλά κρυφοκοιτάζεις προς την έσω μανία των Interpol. Εφόσον έχεις πιάσει το πνεύμα, λοιπόν, δεν φοβάσαι τίποτε.

Και ένα... και δύο... και τρία! Το "Brainy" είναι το καλύτερο τραγούδι που έγραψαν ποτέ οι National. Αδιάκοπο, σχεδόν, "τρένο" και με τρεις τουλάχιστον ρυθμομελωδίες να οδηγούν παράλληλα την αγωνία του. Τραγούδι αγάπης τυπικό μεν, φτιαγμένο όμως με την αλάνθαστη συνταγή του μίσους και για αυτό εθιστικό. Είναι και αυτό το κόλπο που αντί να σκαρώνεις ολόκληρο ρεφρέν επαναλαμβάνεις μια αμφίσημη λέξη με στόμφο και αγωνία, που πάντα πιάνει! Άντε να αφοσιωθείς στην minimal-techno μετά όταν έρχεται o κάθε λογής ψυχοπονιάρης και σου πετάει τέτοια τραγούδια στα μέτρα.

Λίγο από την αίγλη της παραπάνω οσκαρικής στιγμής κερδίζει και το "Squirrel Victoria" με ίδια υλικά, αλλά ήσσονος εντάσεως επαναλαμβανόμενη λεξούλα. Παρακάτω θα ηρεμήσουν τα πράγματα (διαφορετικά θα μιλούσαμε για το νέο "Curtains"... τι διάολο;). Μπαλάντες χωρίς πολύ electricity να τις τσιτώνει, ψιθυρίσματα, λίγο πιο βαρύτονο μουρμουρητό και τα ρέστα. Όλα τα όργανα όμως τοποθετημένα σε τόσο γαμημένα σωστή θέση και στιγμή που θα τον πας το δίσκο μέχρι τέλους και ας μην επαναληφθούν ως εκεί τα τρία πρώτα μικρά θαύματα.

Εν μέσω της τελικώς επικρατούσας μεγαλοπαρασκευιάτικης ατμόσφαιρας θα ξεχωρίσω ασφαλώς το "Ada", που με πάει κατευθείαν στο "Blood On The Tracks" του Dylan, αλλά με διάθεση... "Death Is Not The End" κι έτσι! Και επειδή σήμερα είμαι στις καλές μου θα παραβλέψω το γεγονός ότι στο σκαμνάκι του πιάνου κάθεται ο σπασίκλας της γεωγραφίας ο Sufjan Stevens (που σαν πολύ μας έχει φορτωθεί τελευταία...).

Η Beggars Banquet έχει δημιουργήσει drama-roaster αξιώσεων με τούτους εδώ, με τους Calla (που επίσης μας... τσάκισαν φέτος) και κάτι υπόλοιπα από Devastations και Mark Lanegan. Ειδικά οι National, πάντως, έτσι και τολμήσουν και κυκλοφορήσουν καλύτερο άλμπουμ από αυτό εδώ, η δική τους η μελαγχολία θα είναι τελικά που θα γραφεί στην Ιστορία.

Με συγκίνηση,