Americana

What is this shit? ανέκραξε προ αμνημονεύτων χρόνων ο Grail Marcus, ακούγοντας το Self Portrait του Dylan. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα αναφωνούσα το ίδιο πράγμα για δίσκο του Young. Ναι, δηλαδή, αν παραβλέψω το Reactor. Και το Trans. Και κάτι άλλα ψιλά. (Δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με τον Marcus, φυσικά. Θα πέσει φωτιά να με κάψει!) Αλλά μου προκαλεί τεράστια απορία γιατί ένας Καναδός διάλεξε να διασκευάσει τα πιο παραδοσιακά κι άνοστα αμερικανικά τραγούδια που τραγουδούν όοοοοολα τα παιδάκια του δημοτικού στην Οκλαχόμα και την Όμαχα. Άγνωσται αι βουλαί του Neil Y.

Η πολυπόθητη επιστροφή των Crazy Horse αποδεικνύεται μια φούσκα χωρίς αντίκρισμα. Για μια φορά ακόμα (συμβαίνει και στους καλύτερους, πρέπει να το παραδεχτούμε), ο Young μοιάζει να μην ξέρει τι ακριβώς κάνει, και τι ακριβώς θέλει από τη μπάντα του. Και η σύγκριση με το Seeger Sessions του Springsteen είναι αναπόφευκτη: ο Bruce είχε διαλέξει με ενδελεχή προσοχή τα τραγούδια μιας παλιότερης εποχής που παρέμεναν επίκαιρα όσο ποτέ. Ο Young μοιάζει να έχει διαλέξει το "Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου η χώρα" - τηρουμένων των αναλογιών.

Φυσικά, διασώζονται μερικά κομμάτια. Τα εξής δύο: το "Oh Susannah" (ένα minstrel song του 1848), ίσως επειδή έχει επιλέξει την εκτέλεση του 1963, των Big Three. Και το "Clementine", επειδή διατηρεί τον "μαύρο" πυρήνα του τραγουδιού, που είναι ένας θρήνος για το θάνατο από πνιγμό της ωραίας Κλημεντίνης.

Η απελπισία σε χτυπάει κατακέφαλα στο "Gallows Pole", σε μια απόδοση που θυμίζει "με τα δυο χεράκια, πλάθω κουλουράκια". Βάλτε να το ακούσετε με τον Robert Plant στο Zeppelin III. Έλεος! Για κρεμάλα μιλάει το τραγούδι. Στην εκτέλεση του Young φαντάζεσαι μεσόκοπα ζευγάρια να χορεύουν σε πάρτι της εκκλησίας των Μεθοδιστών. Το "Jesus Chariot" θυμίζει το βασικό θέμα διάφορων "καουμπόικων" σήριαλ που βλέπαμε κάποτε στην κρατική τηλεόραση. Ή τους Blues Brothers να τραγουδούν το "Rawhide". Στο "This Land is my Land" σκέφτηκα τον Woody Guthrie να στριφογυρίζει στον τάφο του. Η παιδική χορωδία τού δίνει τη χαριστική βολή.

Ακούγοντας το "Wayfarin' Stranger" θυμήθηκα το αφιέρωμα που είχαμε κάνει στο Mic με τον Απόστολο Ψαλτούλη και μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Τόσο πολλές, τόσο όμορφες, τόσο συγκινητικές εκτελέσεις. Του Young ίσως να είναι η χειρότερη κι η πιο άνευρη που έχω ακούσει.

Εκεί που διστάζω είναι πού να δώσω το βραβείο του πιο άσχετου τραγουδιού: στο doo-wop "Get a Job" των Silhouettes ή στο "God saves the Queen" - τον εθνικό ύμνο, εννοώ. Βοηθήστε με` ψηφίστε ποια είναι η χειρότερη.

Ας είμαστε αισιόδοξοι, όμως. Η Ελλάδα θα ξεπεράσει την κρίση, θα αναδιαπραγματευτούμε το Μνημόνιο, ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός και ο επόμενος δίσκους του Neil Young θα είναι καταπληκτικός.