Πριν από μια δεκαετία περίπου βγήκε το "Harvest Moon", που χαιρετίστηκε από τους κριτικούς της εποχής σαν ένα «δεύτερο Harvest». Πότέ δεν κατάλαβα τους κριτικούς. Το μόνο κοινό που είχαν οι δυο δίσκοι ήταν η λέξη σοδειά στον τίτλο. Φέτος που βγήκε το "Greendale" κανένας δε μίλησε για δεύτερο "Zuma". Κι όμως, αν υπάρχει ένα album του Young της μεταFreedom (ο δίσκος - ορόσημο που τον ξαναέβαλε στο χάρτη) περιόδου που να παραπέμπει τόσο άμεσα σε παλιότερο, αυτό είναι το "Greendale" και ο πρόγονός του το "Zuma" του 1975.
Το παίξιμο. Οι Crazy Horse είναι πάλι εδώ. Δεν είναι ο Poncho βέβαια, αλλά αυτό δεν αλλάζει και πολλά, μόνο λίγο περισσότερη δουλειά στο studio για το Neil σημαίνει, πράγμα που δε μας χαλάει καθόλου. Η χημεία του με αυτή τη rhythm section είναι μοναδική. Το μεγαλείο της απλότητας και της λιτότητας.
Τα τραγούδια. Δομημένα με τον ίδιο τρόπο, όπως πριν από τριάντα χρόνια. Και ακούγονται το ίδιο καλά. Επανάληψη; Φλέβα; Μήπως ο Young, Neil είναι ο τραγουδοποιός που δικαιούται iso 9002 για τη σταθερή ποιότητα τραγουδιών;
Η ατμόσφαιρα. Βάλτε το "Bringin' down dinner" καπάκι στο "Don/t cry no tears" και αναρωτηθείτε πού στο διάολο πήγαν τα 28 χρόνια που τα χωρίζουν.
Υπάρχει και μια διαφορά: Το concept. Τα τραγούδια εδώ μιλάνε όλα για τη φανταστική πόλη Greendale, πλάνο της οποίας βλέπουμε στο εξώφυλλο, και την οικογένεια Green που ζει εκεί (διαβάστε όλη την ιστορία εδώ). Ο καλλιτέχνης έφτιαξε μια ωραία ιστορία, αλλά και να μη την πάρουμε καθόλου χαμπάρι, το ίδιο κάνει. Τα ωραία τραγούδια μένουν.
Συμπέρασμα: Ο δίσκος δεν έχει τίποτα καινούργιο. Μόνο καλά τραγούδια. Για μας τους fans, είναι από τους καλύτερους της τελευταίας δεκαετίας. Για τους αμύητους, που πάντα θα υπάρχουν, μια καλή εισαγωγή στον κόσμο του Neil Young. Οι αδιάφοροι απέναντί του, θα προσπεράσουν. Και καλά θα κάνουν, εδώ που τα λέμε. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να τους κεντρίσει το ενδιαφέρον εδώ, που να μην υπήρξε και σε παλιούς δίσκους του.