Le noise

Ο θρύλος λέει ότι την τελευταία χρονιά κάθε μιας από τις τελευταίες πέντε δεκαετίες, (και συγκεκριμένα τις βραδιές με πανσέληνο), ο Neil Young μπαίνει στο στούντιο και γράφει ένα δίσκο που ανεβάζει ακόμα πιο ψηλά τον προσωπικό μουσικό του πήχη. Το ’69, ήταν το Everybody Knows this is Nowhere. To ’79, το Rust Never Sleeps. Το ’89, το Freedom. Το ’99, το Silver & Gold (το οποίο κυκλοφόρησε το 2000). Tο Le Noise καθυστέρησε λίγο` θα το ακούσουμε επίσημα στις 28 Σεπτεμβρίου του 2010. Θα τον συγχωρήσουμε, όμως. Αν μη τι άλλο, επειδή με το Le Noise, o Young ανακάλυψε ένα - καινούργιο γι’ αυτόν - μουσικό είδος: το folk-metal.

Ο Young συνεργάζεται εδώ για πρώτη φορά με τον καναδό μουσικό & παραγωγό Daniel Lanois, στο προσωπικό στούντιο του οποίου έγινε η ηχογράφηση. Και αποδεικνύεται ο μόνος που κατάφερε να καπελώσει, κατά κάποιο τρόπο, τον Lanois: ο ήχος είναι ο δικός του γνωστός, καθαρός ήχος της λευκής Gretch, χωρίς περιττά στολίδια, κι ήχος μιας ακουστικής κιθάρας που είναι τόσο αυτάρκης, ώστε ακόμα κι ένας ψίθυρος θα τη «λέρωνε». Μόνη συνοδεία στις κιθάρες, το γνώριμο κι αγαπημένο falsetto της φωνής του Young, άλλοτε αγριεμένο και πονεμένο (Hitchhiker, Walk with Μe), άλλοτε τρυφερό (Peaceful Valley Boulevard, Someone Gonna Rescue You).

Τα θέματά του είναι αυτά που τον κατατρύχουν στα 50 χρόνια της καριέρας του: πρώτα απ’ όλα, η θνητότητα. Ο Young είναι απαρηγόρητος από την πρόσφατη απώλεια του επιστήθιου φίλου και συνεργάτη του, του έξοχου κιθαρίστα Ben Keith (έναν τίτλο θα σας πω μόνο: Old Man), και δήλωσε ότι χωρίς αυτόν, δεν μπορεί να ξαναπαίξει το 70% του ρεπερτορίου του. Δεύτερο αγαπημένο κι επαναλαμβανόμενο θέμα: πώς καταφέρνει κανείς να διατηρήσει ζωντανή την αγάπη, μετά το πρώτο στάδιο του πάθους (άμα ανακαλύψεις το μυστικό, Neil...).

Τέλος, στο Hitchhiker, κάνει μια αναδρομή σε όλα τα είδη ναρκωτικών που έχει πάρει στη ζωή του και τις επιπτώσεις τους (Then came paranoia/ And it ran away with me/ I couldn't sign my autograph/ Or appear on TV...).

Le Noise: η αγαπημένη φωνή του Young συνοδεύει πολλά, πολλά χαρακτηριστικά κιθαριστικά riff. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;