Psychedelic pill
Reprise: the repeating of an earlier theme. Also Neil Young's label. Του Άρη Καραμπεάζη
Φυσικά και δεν έβγαλε ο Neil Young τον δίσκο της χρονιάς, είναι και αστείο να το υποστηρίζουμε για πολλούς και διάφορους λόγους, που βάσιμα πιστεύω ότι κατανοούν αρκετοί από όσους διαβάζουν συνειδητά αυτό το site. Δεν πρόκειται καν για τον "ροκ δίσκο της χρονιάς", έστω και αν όντως θα δυσκολευτούμε να βρούμε για φέτος έναν καλύτερο ροκ δίσκο. Παρά ταύτα, και λαμβανομένης υπόψη της ηλικίας του, του παρελθόντος του και της παρέας με την οποία το ηχογράφησε, ο Neil Young έδωσε μια γερή κλοτσιά στο σύγχρονο ροκ, το έσπρωξε ακόμη πιο πίσω, από όσο κατρακυλούσε πριν, και σχεδόν διέταξε να αγνοηθούν μερικές από τις ενδιάμεσες στάσεις τριών δεκαετιών. Και σχεδόν εισακούστηκε.
Εκεί που ο Bruce Springsteen αναζητά με αγωνία ιδεολογικά και ταξικά δεκανίκια για να στηρίξει την από δεκαετίες κουρασμένη τέχνη του και εξαργυρώνει το τίμιο ροκ μεροκάματο σπάζοντας το φράγμα του χρόνου σε live που δεν τελειώνουν ποτέ, ο Neil Young επιστρέφει στα δικά του επιτεύγματα, χωρίς να επιστρατεύει άλλοθι πιστοποίησης. Με μπροστάρηδες τους Crazy Horse, που ούτε τεχνικά άρτιοι είναι, ούτε έχουν "ωριμάσει" με τα χρόνια (ευτυχώς να λέμε!), αφήνει τον χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας του να συνοδεύσει τονωτικά ένα ροκ συγκρότημα που είτε χάνεται σε επαναληπτικά fade in- fade out, είτε απασχολείται με την ίδια rhythm section για τριάντα λεπτά, δεν δέχεται περιθώρια αμφισβήτησης προθέσεων. Και αυτό βγαίνει πάνω στη σκηνή, που λέει και η παροιμία.
Το Driftin' Back ξεκινάει σχεδόν υπονομευτικά με ένα "hey now/ hey now now" και συνεχίζει επ' άπειρον να εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα ήταν οπωσδήποτε παρόντα, ακόμη κι αν το τραγούδι είχε βγει από ένα καλά προγραμματισμένο Neil Young & Crazy Horse Generator. Είναι μία πρώτη ισχυρή ένδειξη για να στιγματιστεί εξ αρχής το άλμπουμ ως δεινοσαυρικό, αν τυχόν ακόμη έχει νόημα η χρήση αυτής της λέξης ως πρωταρχική ροκ κατηγορία.
Για όσους πάλι κρίνουμε την ποιότητα των συνθέσεων του Neil Young από την δυναμική τους στα χέρια τρίτων, τότε με λίγη τύχη το She's Always Dancing θα περάσει όντως υπέροχα χρόνια στα χέρια είτε των Mission, είτε των St Etienne του μέλλοντος ή ακόμη και των ίδιων, δεν χάθηκε ο κόσμος. Τα πολύ καλά του τραγούδια, όπως σίγουρα είναι ένα από αυτά το συγκεκριμένο, διακρίνονται από ένα χαρακτηριστικό σκοτάδι, σαν εκείνο της μοναξιάς και όχι σαν εκείνο της οργής και της επιτήδευσης. Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος δεν θα ανατριχιάσει με ένα τέτοιο chorus και ποιος δεν θα ΤΗΝ τοποθετήσει άμεσα δίπλα σε αυτήν που χρόνια τώρα είναι σαν τυφώνας, έστω και αν παραλλαγή της εμφανίζεται και πάλι να χορεύει και να κάνει και διάφορα άλλα, και στο ομότιτλο του δίσκου τραγούδι. Μία γνήσια στιγμή instant classic υπέρβασης του χρόνου και του χώρου που χρειάζεται ένα τραγούδι για να καταστεί σημαντικό.
Όπως και με το soundtrack του Dead Man, έτσι και με το προ δύο ετών Le Noise, δέχτηκε και πάλι στις "τάξεις" της τον Neil Young ακόμη και η συνήθως γκρινιάζουσα νομενκλατούρα, που σώνει και καλά ανακαλύπτει το avant garde εκεί που δεν υπάρχει (κιθάρα έπαιζε ο άνθρωπος και στα δύο... δεν έκανε κατακόρυφο κρατώντας σπασμένες χορδές για καλύτερη διαισθητική επαφή με τον ήχο....), ενώ μάλλον δικαιολογημένα, με το ούτως ή άλλως από κάθε άποψη πολυκαιρισμένο υλικό του Americana, αρκετοί ετοιμάστηκαν να του δείξουν (και πάλι) την πόρτα της εξόδου. Σε όλους μαζί, εχθρούς και φίλους, απάντησε με ένα άλμπουμ τόσο Neil Young και τόσο Crazy Horse παράλληλα, που μέχρι και να τον κατηγορήσεις μπορείς που υπέκυψε και αυτός στα reunion ως μάστιγα της εποχής. Αλλά αυτό θα έχει γίνει χωρίς να έχεις ακούσει πραγματικά τον δίσκο και μόνο και χωρίς να έχεις εξετάσει προσεχτικά την σχέση του με τους Crazy Horse όλα αυτά τα χρόνια, ομοίως.