Fox confessor brings the flood
Εντυπώσεις μετά την πρώτη ακρόαση:
Δε φταίει η Neko. Εκείνη έφτιαξε έναν αξιοπρεπή δίσκο, συνεπή στην αισθητική της και στις καταβολές της. Τώρα αν εμείς περιμέναμε μια συνέχεια του προηγούμενου album "Blacklisted", αυτό είναι δικό μας πρόβλημα. Δυστυχώς το σαγηνευτικό country noir κλίμα του "Blacklisted" είναι μόνο διακριτικά παρόν στο "Fox Confessor Brings The Flood", και αντί για αυτό, έχουμε μια πιο παραδοσιακή προσέγγιση της americana σκηνής (μετάφραση: οι γελαδάρηδες του αμερικάνικου νότου θα το λατρέψουν), όπως, δηλαδή, και στους δύο πρώτους δίσκοι της Neko Case. Η φωνή παραμένει απίστευτη - κρίμα που χαραμίζεται σε τόσο τετριμμένες συνθέσεις. Πολύ πιασάρικο το "Margaret Vs. Pauline", αλλά το πιανάκι - keyboard είναι εντελώς εκτός κλίματος.
Εντυπώσεις μετά από 5-6 ακροάσεις:
Λοιπόν, όλα τα παραπάνω άκυρα. Οι συνθέσεις όχι μόνο δεν είναι τετριμμένες, αλλά διαθέτουν μια εσωτερική γοητεία που ξεδιπλώνεται ηδυπαθώς για να αναπαράγει το ίδιο νυχτερινό κλίμα που έκανε το "Blacklisted" ένα από τα καλύτερα albums της alt.country, μόνο που αυτό εδώ γίνεται πιο διακριτικά και χωρίς ιδιαίτερες δραματικές κορυφώσεις. Το ομώνυμο κομμάτι είναι μια από τις καλύτερες στιγμές της χρονιάς, ενώ οι αφηγηματικοί τόνοι του "Star Witness" το μετατρέπουν σε ένα αέρινο, ταξιδιάρικο πεντάλεπτο που είναι αδύνατο να τού αντισταθείς. Η Case έχει την ικανότητα και το χάρισμα να προσδίδει glamour ακόμα και σε αμιγώς country τραγούδια ("John Saw That Number"), ενώ η ερμηνεία της θα μπορούσε να απογειώσει ακόμα και τα πιο αδιάφορα κομμάτια (όχι ότι υπάρχουν εδώ μέσα τέτοια, θεωρητικά μιλάμε). Μα τι δουλειά έχει αυτό το πιανάκι στο "Margaret Vs. Pauline";
Εντυπώσεις μετά τις 15 ακροάσεις:
Το "Fox Confessor Brings The Blues" εδραιώνει τη Neko Case ως μια από τις κραταιότερες παρουσίες της americana σκηνής, κι αυτό γίνεται χωρίς μεγάλη προσπάθεια από την πλευρά της. Συνήθως μετά από ένα "breakthrough" album (όπως ήταν το "Blacklisted"), είθισται ο καλλιτέχνης ή το group να επιχειρεί κάτι τολμηρότερο και "μεγαλύτερο". Η Case πολύ απλά προσπέρασε τέτοιες ανησυχίες και μάζεψε 12 τραγούδια που δεν ξεπερνούν τα 36 λεπτά σε διάρκεια, σε μια τυπική (για τα κυβικά της) συλλογή τραγουδιών. Όχι, δεν είναι διεκπεραιωτικός ο χαρακτήρας του "Fox Confessor...", αλλά από την άλλη, διαθέτει μια "ευκολία" που σε κάποια σημεία (κυρίως στο δεύτερο μισό του δίσκου) αφήνουν την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Το νέο album είναι εύκολα γοητευτικό, εύκολα εθιστικό, εύκολα αξιαγάπητο, αλλά το ίδιο εύκολα μπορεί να ξεθωριάσει και να φθαρεί, κι αυτό γιατί οι πραγματικά σπουδαίες του στιγμές είναι μετρημένες. Με μια μόνο πρόταση, είναι ένας δίσκος που αρκείται σε ένα μονάχα μέρος των (αξιοθαύμαστων) δυνατοτήτων της δημιουργού του. Δείχνει πάντως φανερά πως η Case διασκέδασε η ίδια κάθε δευτερόλεπτο της δημιουργίας του δίσκου, και μόνο για αυτό, αξίζει να τής υποκλιθούμε. Ωστόσο, ποιος είχε την ιδέα για αυτό το πιανάκι στο "Margaret Vs. Pauline";!
