Furnace room lullaby

Σε όσους δεν ασχολούνται με την καθαρή "country", η Neko Case είναι ασφαλώς άγνωστη, και αυτό το δεδομένο ίσως και να αλλάξει με τη νέα της δουλειά. Το ιστορικό της πάντως δεν είναι "αμαρτωλό", όπως αυτό της Shelby Lean, την οποία αιφνιδίως είδαμε να εξυμνείται στο μέγιστο βαθμό από μερίδα του Αγγλικού τύπου. Η Neko παλαιότερα χτυπούσε το σετ ντραμς των MAOW (εγώ ούτε καν ακουστά τους έχω...), και το 1998 μαζί με τα "αγόρια" της κυκλοφορεί το "The virginian". Δυο χρόνια μετά το "Furnace room lullaby" -ωραίος τίτλος!- είναι η δεύτερη κυκλοφορία της νέας αυτής κυρίας της country, με την άγρια Αμερικάνικη ομορφιά, γνησίως επαρχιώτικη βεβαίως!
Τα περί country και πόσο καλή και επιδραστική μουσική είναι και πόσο παρεξηγημένη από μερίδα του κοινού είναι γνωστά .Εγώ απλά να προειδοποιήσω πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια... country αντιμετώπιση μιας καθαρά country παράδοσης. Ούτε εναλλακτική προσέγγιση αλά Smog, ούτε ροκάδικη - αλά Sparklehorse, ούτε ανατρεπτική-αλά Beck . Αγνή και καθαρή country, «φρέσκια» και δυναμική, αλλά και σκληροπυρηνικά στην ουσία της πιστή στις ρίζες του "ιδιώματος".
Όσοι συνεχίζετε ακόμη την ανάγνωση, πολύ καλά κάνετε, μιας και η δουλειά της Neko Case, Η μπάντα της -οι Boyfriends- είναι εξαιρετική και σκόπιμα φαίνεται να αποφεύγει να "ροκάρει". Αν και παίζουν δυνατά και με νεύρο οι Scott Betts, Joel Trueblood, John Ramberg και Βrian Connelly γνωρίζουν άριστα πως θα εξυπηρετήσουν το είδος μουσικής που πρεσβεύουν, χωρίς να το νοθεύουν ασκόπως και κυρίως αφού είναι εμφανές ότι κάτι τέτοιο δεν του χρειάζεται. Η φωνή της Case, είναι καθαρή counrtr-o-φωνή και ίσως σας φέρει στο νου την Patsy Collins- το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό αναπόφευκτα... Η Nekο αντιμετωπίζει τη μουσική της έχοντας επίγνωση του χρέους της. Το να πάρει δηλαδή την μεγάλη αυτή μουσική κληρονομιά και να την παραδώσει ανανεωμένη, όχι όμως αλλοιωμένη, στην επόμενη γενιά.
Από 'κει και πέρα χρειάζεται βέβαια να ξέρεις να γράφεις και καλά τραγούδια, γιατί αν το «ροκ» στις δεκάδες εκφάνσεις του και με την ποικιλία των εκφραστικών του -και εκτελεστικών-μέσων, μπορεί να πάρει μια μέτρια σύνθεση και να την κάνει να φαντάζει αριστουργηματική-λόγω ηχητικής πρωτοτυπίας κλπ κλπ, στην country κάτι τέτοιο ασφαλώς και δε συμβαίνει, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό. Η απλότητα έκφρασης και εκτέλεσης, απαιτούν "δυνατές" συνθέσεις, αλλιώς το τραγούδι "γυμνώνεται" επικίνδυνα και εκτίθεται έτσι στον ακροατή του. Η τύπισσα εδώ φαίνεται να έχει μεγάλη συνθετική φλέβα και βλέπω σε λίγο καιρό πολύ κόσμο να έρχεται να της ζητάει να του γράψει τραγούδια. Κλασσικά θέματα για χαμένες ή όχι αγάπες, αφηγηματικά τραγούδια του στυλ "αυτός είναι ο τόπος μου..."κ.ο.κ., η απαραίτητη "αίσθηση του δρόμου" και τραγούδια που εν ολίγοις δεν περνάν απαρατήρητα. Το ομώνυμο είναι ύμνος, που αν τον έβγαζαν στη γύρα οι Walkabouts τώρα θα παραμίλαγαν όλοι... Το "We've never met", γραμμένο μαζί με τον Ron Sexmith (τρομερός country παιδαράς) σε πιάνει με τη μία και η φωνή όταν τελικά τη συνηθίσεις στέλνει την κυρία Timmins -σχεδόν- αδιάβαστη!
Σε εμάς τους εκτός country κυκλώματος ίσως το όνομα του Gram Parsons, να γυρνάει συνεχώς στο μυαλό μας ακούγοντας το "Furnace room lullaby", οι ρίζες όμως της μουσικής που υπάρχει σε αυτό το δίσκο βρίσκονται πιο βαθιά από απλά ένα συγκρότημα που γνώρισε την country στα ροκ ακροατήρια. Επίσης ουδεμία σχέση έχει η δουλειά αυτή με οποιαδήποτε Neil Young-ική ή και Dylan-ική προσέγγιση στην παράδοση του Αμερικάνικου τραγουδιού. Και ευτυχώς θα έλεγα μιας και μια τέτοιου είδους προσέγγιση εκτός του ότι δε θα είχε κανένα στοιχείο έκπληξης και προσμονής, θα φάνταζε απελπιστικά μονότονη στα αυτιά ιδίως των οπαδών του παραδοσιακού ροκ ήχου.
Η Νέκο βουτάει η ίδια στις ρίζες-και βγαίνει νικήτρια. Αν η εναλλακτικό-ακουστική "country" των Grand Drive φάνηκε και σε σας χλιαρή και ακίνδυνη, εδώ έχουμε να κάνουμε με αυθεντικό πράμα, που μοιάζει μάλιστα να καίει. Από τις μεγάλες εκπλήξεις της χρονιάς. Πλησιάστε χωρίς παρωπίδες και -ίσως-να με θυμηθείτε..