The tigers have spoken
Η Νeko Case θα πρέπει να προβληματίστηκε αρκετά για το ποιο θα έπρεπε να είναι το επόμενο βήμα μετά το (δικαίως) πολύ επιτυχημένο τρίτο album της "Blacklisted" (2002). Μιας και τα δύο πρώτα δεν είχαν τύχει ιδιαίτερης προσοχής (πέρα από κάποιες μάλλον κλειστές ομάδες μυημένων), η Case βρέθηκε στην αμήχανη θέση να έχει να ηχογραφήσει ένα "δύσκολο τέταρτο album". Και αποφάσισε να αποφύγει αυτόν τον πονοκέφαλο, πολύ απλά δίνοντας έναν τέταρτο δίσκο που δε θα ήταν καθόλου "τέταρτος", αλλά κάτι σαν 3 και 1/2.
Κι αυτό γιατί το "The Tigers Have Spoken" δεν είναι ένα studio album. Από την άλλη, ούτε αποτελεί μια συμβατική live ηχογράφηση, και σίγουρα δεν είναι μια συλλογή από outtakes ή μία επιλογή από διασκευές. Σε ένα βαθμό όμως, είναι κάτι από όλα αυτά συγχρόνως, μιας και περιέχει ζωντανές ηχογραφήσεις από διάφορες εμφανίσεις της, με το υλικό να είναι μοιρασμένο μεταξύ διασκευών, δύο ήδη γνωστών κομματιών της και μερικών ολοκαίνουριων συνθέσεων (οι οποίες είναι άγνωστο αν θα ξαναηχογραφηθούν για κάποιο επόμενο album της). Η ίδια η Case επιμένει να μη θεωρήσουμε το "The Tigers Have Spoken" σαν μια "ενδιάμεση" κυκλοφορία, όμως η ίδια η φύση του δίσκου δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για μια διαφορετική αντιμετώπιση.
Από το παλαιότερο υλικό της Neko Case, εδώ συναντάμε το "Blacklisted", τη σύνθεση που είχε δώσει τον τίτλο της στον προηγούμενο δίσκο σε μια πιο σύντομη και αιχμηρή εκδοχή, καθώς και το "Favorite", ένα τραγούδι που υπήρχε μονάχα στο σχετικά σπάνιο "Canadian Amp" mini lp. Αυτό το τελευταίο στέκεται ως μια από τις πιο συγκλονιστικές καταθέσεις της Case μέχρι σήμερα, και είναι ίσως και η πιο δυνατή στιγμή του "The Tigers Have Spoken": ένα δραματικό κομμάτι - φόρος τιμής στην Patsy Cline που αναδεικνύει εξίσου τα μοναδικά φωνητικά χαρίσματα αλλά και τη συνθετική φλέβα της δημιουργού του. Με ένα τέτοιο δείγμα γραφής, δεν είναι καθόλου παράξενο που η Neko Case θεωρείται μία από τις ηγετικές φιγούρες της σύγχρονης americana σκηνής, έτσι όπως δανείζεται από τις ηχητικές παραδόσεις άλλων δεκαετιών για να ορίσει εκ νέου το singer / songwriter ιδίωμα και να προσδώσει μία ακόμα διάσταση σε αυτό που κάποιοι ονομάζουν "bedsit", κατορθώνοντας παράλληλα να δημιουργήσει κάτι που μπορεί να γίνει κτήμα του ακροατή της από την πρώτη κιόλας φορά.
Πολλές από τις υπόλοιπες στιγμές του "The Tigers Have Spoken" πλησιάζουν αρκετά σε αυτήν την κορυφή: εδώ μάλιστα η Neko Case μοιάζει να κινείται χωρίς κανέναν υφολογικό περιορισμό - μιας και ο χαρακτήρας του δίσκου δεν επιβάλλει μια φυσική ροή, αλλά αντίθετα, ευνοεί τη συνύπαρξη πολλών διαφορετικών πραγμάτων που όλα έχουν ως συνδετικό κρίκο τη λέξη "country", αλλά μπορούν να κινούνται είτε στα κλασικά μονοπάτια (όπως στο "Rated X" της Loretta Lynn ή στο - κάπως γραφικό - yodelling του παραδοσιακού "This Little Light), είτε σε σκοτεινότερες μελωδικές γραμμές, ακόμα και σε punk - pop μονοπάτια, στα πρότυπα του συγκροτήματος της Neko Case, των The New Pornographers. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, αν υπάρχει ένα concept εδώ, είναι ότι δεν υπάρχει concept: η Neko Case ουσιαστικά δηλώνει ότι αισθάνεται εξίσου άνετα όταν στήνει τα γνώριμα μυστηριώδη σκηνικά του "Blacklisted" που θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές της Mary Margaret O'Hara, αλλά και όταν αφήνεται στις πιο εξωστρεφείς φόρμες του ήχου της που είναι προορισμένες να ενθουσιάσουν (για να το πούμε κάπως άκομψα) τον μέσο αμερικάνο επαρχιώτη. Δε θα έπρεπε να λειτουργεί ως album, αλλά για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, όλα γίνονται τελικά ένα συνεκτικό άκουσμα, έστω κι αν αισθάνεσαι ότι εδώ μέσα υπάρχουν λίγο από όλα, και ότι θα ήταν σαφώς προτιμότερο αν είχε επιχειρηθεί μια διαφορετική επιλογή κομματιών προκειμένου να φανεί καλύτερα η πιο ιδιοσυγκρασιακή πλευρά της Case και η ιδιαιτερότητα της συνθετικής της πένας - αυτά, δηλαδή, που έκαναν το "Blacklisted" ένα από τα κλασικά πλέον albums της alt.country σκηνής.
Πέρα από το υλικό καθεαυτό όμως, ό,τι εντυπωσιάζει περισσότερο σε αυτό το album είναι ασφαλώς η ερμηνευτική της ποιότητα και το σπάνιο μέταλλο της φωνής της Case - μια φωνή που μπορεί να ακούγεται δυναμική και εύθραυστη την ίδια στιγμή, κάνοντας ένα μοναδικό crossover μεταξύ της Paula Frazer (Tarnation) και της Kate Pierson (The B52s). Αυτό βέβαια είναι κάτι που μπορεί να το απολαύσει κανείς μέσα σε οποιοδήποτε album της Neko Case, οπότε το "The Tigers Have Spoken" απευθύνεται κυρίως στους φανατικούς και σε εκείνους που δεν έχουν πρόβλημα όταν η ταμπέλα alt.country μένει χωρίς το πρώτο συνθετικό της και καταλήγει να φέρνει στο νου τα τρία αγαπημένα ξαδέρφια Μπο, Λιουκ και Νταίζυ (όσοι είστε κάτω των 25, συγγνώμη που αυτό δε σας λέει απολύτως τίποτα, αλλά έπρεπε με κάποιον τρόπο να συνεννοηθούμε).
