Κάθε Πραγματικότης, Αποκρουστική

Οι Neon στα βαθιά άπατα νερά της Εποχής [με τη σκεπτική έννοια του όρου], μελοποιούν Κώστα Καρυωτάκη. Μη σκέφτεστε Σπαθιά, Κρίνα, Ρεύματα ή Πλάτωνος. Δεν υπάρχει τίποτε ξύλινο, διάφανο ή υπόγειο. Δεν υπάρχει λυρισμός. Υπάρχει μόνο σκοτάδι γύρω που απειλεί να μας πλακώσει... Αυτόχειρες ανώνυμοι που δεν αφήνουν, ίσως, σημειώματα κι ας είναι ο τίτλος του σιντί περισσότερο από κάθε άλλη εποχή αληθινός. Και μέσα στο ζόφο κραυγές χαμηλόφωνες που ονειρεύονται και βγαίνουν στο φως διασχίζοντας τη μαύρη νυχτιά. Ένα φως διακριτικό αλλά διακριτό.

Πρώτη φορά που γράφουν μουσική για στίχους. Και τι στίχους! Τσακισμένους στα βράχια. Τα άλλα έργα τους είναι ηλεκτρονικά οργανικά. Πρώτη φορά που διατηρούν καθαρές γραμμές στα όργανα και δεν τα παραμορφώνουν ψηφιακά. Κάνουν χώρο στις φωνές για ν' ακουστούν πιο καθαρά χωρίς στολίδια ή μη μόνον ενίοτε με το βάρος της ηχούς των. Ως προς ευχές. Ως αρχαίες τραγικές επικλήσεις. Ως αρχέγονα εξόρκια. Ωσάν ευριπίδεια άσματα να σκίζουν από μηχανής μια αισχύλεια βαριά απελπισία. Μια αβάσταγη α(κ)ηδία.

Την πιο βαθιά κατάδυση επιχειρούν σίγουρα οι ερμηνείες του Αλέξανδρου The Boy με τη φωνή του να αναδύεται από τα έγκατα της γης στον Μιχαλιό και ακόμη πιο μοιραία απο-φασιστική στην Επιστροφή. Ο Βαγγέλης Στρατηγάκης στο Δρόμο ακούγεται ευλαβικά παπαδιαμαντικός, αν και λόγιος εκεί που το κομμάτι πλησιάζει το ορατόριο. Η Ελένη Etten είναι νεοκυματικός ψίθυρος στη Φθορά, αιθέρια αύρα στον Ίσκιο, ενύπνιο νανουριστικό στο κύκνειο Τελευταίο ταξίδι. Ο Γιάννης Lolek κάνει αυτό που ξέρει με την άχρωμη βαρύγδουπη φωνή του. Στη Εσπέρα τον συνοδεύει στην τελική επωδό μια τρομπέτα εκφοράς του πύρρειου θριάμβου.

Ο Βύρων κρατά για τον εαυτό του μια τυπική μπαλάντα [Σε παλαιό συμφοιτητή] και τα υπερρεαλιστικά Ανδρείκελα όπου τολμά περισσότερο. Εκεί που οι φωνές προφέρουν τον τελευταίο τους στίχο, οι ενορχηστρώσεις των [νέων] Neon [τρίο πλέον] νοθεύουν μεθυστικά τις καθαρές γραμμές και τα λιγοστά όργανα αναμιγνύονται με θόρυβους ψυχιακούς [άντε καλά ψηφιακούς] και το μουσικό πριόνι του Γιούσεφ.

Ο δίσκος ακούγεται ως σύνολο με τις πολύ καλές και τις λιγότερο καλές στιγμές κι όχι αποσπασματικά. Λειτουργεί επίσης ως σύνολο και δια της ομοιοπαθητικής: με πολύ μικρές δόσεις μελαγχολίας η μαυρίλα εκτοπίζεται από το όνειρο. Η δημιουργικότητα και η συλλογικότητα υπερβαίνουν τις ατομικές μας κρίσεις. Η μαγεία επιστρέφει ηλεκτρακουστικά με ένα ελαφρύ τρίξιμο σκουριασμένου μεντεσέ.

Θέλω πολύ να τον δω και να τον ακούσω ζωντανά αυτόν τον δίσκο.