Honor found in decay

Οι Neurosis είναι η χαρά του οπαδού του ανελέητου file under, καθώς στα σχεδόν 30 χρόνια παρουσίας τους μεταπηδούν με άνεση από το ένα μουσικό είδος στο άλλο, φτάνοντας σήμερα να χαρακτηρίζονται αόριστα και γενικόλογα ως post metal και όντας ένα από τα σχήματα που επικαλείται με την πρώτη όποιος (κακώς) θέλει να υποστηρίξει μεν τον ακραίο και υποψιασμένο ήχο τους, αλλά να τον αποσυνδέσει σώνει και καλά από το metal. Έτσι είναι αν έτσι το θέλετε, που λένε, πάντως οι Neurosis του 2012 παραμένουν μια ατόφια metal μπάντα, να εξηγιόμαστε προς τούτο. Και αυτός είναι μάλλον και ο λόγος, που εδώ στο Mic έχουμε ασχοληθεί μέχρι στιγμής μόνο με την προ ετών συνεργασία τους με την Jarboe, γνωστή και αγαπημένη μας από τους Swans. Μην κοιτάτε τώρα που το γυρίσαμε... Σημεία των καιρών!

Τίθεται λοιπόν επιτακτικό το ερώτημα περί του αν όσοι τρελάθηκαν με το πρόσφατο Swans θα βρουν εδώ κάτι ακόμη για να τρελαίνονται μέχρι το τέλος της χρονιάς ή αν τυχόν τα παραπάνω περί metal εξήγησης τους κρατάνε μάλλον σε απόσταση. Η απάντηση, παρότι περίμενα να είναι διαφορετική, είναι πως ΝΑΙ, θα βρουν. Δεν ξέρω στην τελική ποντομέτρηση ποιοι πλησίασαν περισσότερο προς ποιους ή αν απλώς τα βαριά, ασήκωτα και μεγάλα πνεύματα συναντώνται, αλλά οι Neurosis του 2012 θα μπορούσαν να βγουν σε περιοδεία με τους Swans του 2012 και να μείνουν όλοι κατευχαριστημένοι. Κατανοώ ότι αυτή η οιονεί σύμπραξη δεν είναι μια παρθενογένεση και ότι αν ακούσουμε βαθιά στο μουσικό παρελθόν και των δύο θα βρούμε περαιτέρω ψήγματα της, αλλά εδώ είναι που και κάποιες λεπτομέρειες έρχονται και κολλάνε απολύτως ("πνευστές" παύσεις, θλιμμένα πλήκτρα, κενά εν γένει και κυρίως αρκετές περίοδοι ενδιάμεσα χωρίς καθόλου κιθάρες...).

Ανεξάρτητα από τις παραπάνω ανησυχίες όμως, ο δέκατος δίσκος των Neurosis είναι χωρίς πολλά πολλά ένας από τους (δέκα) καλύτερους τους. Έχουν καρφώσει βαθιά στα σπλάχνα της μουσικής τους περισσότερο συναίσθημα από όσο μπορεί να αντέξει η μέση μπάντα που είναι στην πιάτσα για 30 χρόνια και αυτό είναι από μόνο του άξιο θαυμασμού, σεβασμού και άλλων βαρυσήμαντων εννοιών. Ο δίσκος έρχεται λίγο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ των Scott Kelly, Steve Von Till και του μεγάλου Wino (The Obsessed, Saint Vitus) με διασκευές σε Townes Van Zandt (δεν απέδωσε τα μέγιστα η προσπάθεια) και βοηθάει τον ακροατή να αφήσει για λίγο στην άκρη του μυαλού του το ούτως ή άλλως εντυπωσιακό Wall Of Sound και να παραδεχτεί/ υποδεχτεί τους Neurosis ως ισχυρή συνέχεια στον κατάλογο των Αμερικάνων τραγουδοποιών.

Θα βρεθώ στην ευχάριστη κλισέ θέση να τονίσω ότι κανένα τραγούδι δεν υστερεί σε σχέση με κάποιο άλλο, αλλά το ότι το At The Well είναι η μακράν ανατριχιαστική στιγμή του δίσκου, που σε κάνει να ψάχνεις πότε, πού και πόσο είναι η επόμενη ευρωπαϊκή περιοδεία των Neurosis, νομίζω ότι δεν σηκώνει και πολύ αμφισβήτηση. Μία σχεδόν stadium στιγμή, που πατάει όμως γερά στη γη και δεν απομακρύνει την μπάντα από τους αισθητικούς της στόχους.

Θα δεχτώ τον όρο post metal γιατί τελικώς είναι απόλυτα κατανοητό το ότι (αλλά και το γιατί) αρκετοί μη συμπαθούντες το metal ακροατές μπορούν πλέον με "καθαρή" συνείδηση να δηλώσουν ΚΑΙ οπαδοί της μπάντας και κατά τούτο θεωρώ ότι ο όρος post εδώ έχει εντελώς διαφορετική λειτουργία από ότι στο post rock. Περιμένοντας την post pop λοιπόν, μετράμε αγαπημένους δίσκους καθώς τελειώνει η χρονιά και σχεδόν κανένας από αυτούς δεν ακούγεται με χαμηλή ένταση και φώτα το βράδυ, συνεπώς κάτι πρέπει να γίνεται...