We got this!
Είσαι ροκάς, ε; Αυθεντικός, σκληροπυρηνικός και μάγκας; Γουστάρεις πέτσινα μπουφάν, στενά μαύρα τζην και μακριά μαλλιά; Καλά, αυτό φαίνεται. Έτσι όπως σε βλέπω όμως, είσαι κάπως. Περίεργος ρε παιδί μου. Ζόρικος και ασυμβίβαστος, αλλά και ψαγμένος και ευαίσθητος κατά βάθος. Με μια λέξη, αντεργκράουντ. Πσσσσσσσσς...
Σου έχω λοιπόν ένα δισκάκι που κόβει κώλους. Χωρίς περιστροφές, φιοριτούρες και μαλακίες. Τίποτα περιττό. Κατευθείαν στο ψαχνό. Ούτε ίχνος λίπους.
Αυστραλοί μωρό μου. Οι άνθρωποι είναι οι τελειοποιημένοι αγγλοσάξωνες. Για να καταλάβεις, πώς είναι η Νικόλ Κίντμαν μπροστά στην Τζούλια Ρόμπερτς; Θεά είναι ρε. Σκόνη την κάνει την ξενέρωτη. Έτσι είναι και τα αυστραλέζικα ροκ γκρουπ μπροστά στα αμερικάνικα, όταν μιλάμε για ορθόδοξο ροκ. Θέλεις μεγάλα ακροατήρια και στάδια; AC/DC. Προτιμάς σκοτεινά καπνισμένα κλαμπάκια; New Christs. Μη την ψάχνεις, δεν πρόκειται να βρεις καλύτερους.
Το μόνο που δεν πρέπει να έχεις είναι περιττές ανησυχίες. Να μην ψάχνεις για πειραματισμούς και τέτοια περίεργα. Αλλά και να έχεις, γιατί να τις ψάξεις στο ροκ; Είναι μια μουσική που γεννήθηκε αποκλειστικά για γλέντι ρε γαμώτο. Γκόμενες, αμάξια και ντεσιμπέλ. Ο Chuck Berry και ο Little Richard δεν ήξεραν τον Σαίνμπεργκ, και οι ακροατές τους όταν ήθελαν να ακούσουν κάτι πιο ψαγμένο έβαζαν στο πικάπ Brubeck, Modern Jazz Quartet και τις παραλλαγές Goldberg στην εκτέλεση του Glenn Gould. Έκαστος εις το είδος του και ο Younger στο ροκ.
Γιατί, μη γελιόμαστε, οι New Christs είναι ο Rob Younger. Τους είχα δει γύρω στο 90 σ' εκείνο το club κοντά στο Ιπποκράτειο που δεν θυμάμαι πώς το λέγανε ("Όνειρο" το λέγανε και χωρούσε 100 άτομα-εκδ) και μετά έγινε κυριλέ σκυλάδικο. Κουαρτέτο με Charlie Owen (ο κιθαρίστας που ξαναήρθε στη Θεσσαλονίκη μαζί με τον Louis Tillett), Nick Fisher (από τους καλύτερους ντράμερς που έχω δει live, φ ο β ε ρ ό ς ) και το μπασίστα των Barracudas, κι αυτόν δε θυμάμαι πώς τον λένε, εκείνο τον ψηλό που μιλούσε συνέχεια στη συνέντευξη που τους είχα πάρει σ' εκείνο το φτηνό ξενοδοχείο στην Ερμού που κι αυτό δεν το θυμάμαι. Δύσκολη εποχή εκείνη, είχα πιει πολύ μια φορά. Από το '89 ως το '92. Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι από εκείνη τη σύνθεση δεν έχει μείνει κανένας στο γκρουπ εκτός από τον Younger. Που είναι younger μόνο από τη γιαγιά μου, άσχετο. Και η αρχική σύνθεσή τους, με τον Masuac των Screaming Tribesmen και τους υπόλοιπους, δεν έχει καμιά σχέση, ούτε με κείνη του 89 ούτε με τη σημερινή. Πώς το είχε πει ο Smith; Αν βγω εγώ και η γιαγιά μου στα μπόνγκος θα είναι οι Fall; Το ίδιο πράμα.
Νομίζω ότι το πιάσατε το νόημα, τι διάολο, έξυπνα παιδιά είστε, αλλιώς δεν θα διαβάζατε μικ. Καθαρόαιμο καλοπαιγμένο straightforward (η καλύτερη μετάφραση κερδίζει) ροκ. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Το θετικό του: Είναι τίμιο. Το αρνητικό του: Έχει κοντινή ημερομηνία λήξης.
