The fifty year storm

Adam Straney. Justin Neff. Παραγωγοί. Seattle. Ιδία μέσα παύλα αυτοδιαχείριση. Το μένος του ιστού. Digital vs. digipack.

Νοήματα, λέξεις κι ονόματα που, εκτός πλαισίου, θα μπορούσαν απλά και μόνο να σημαίνουν την έλευση του "The Fifty Year Storm", του τρίτου μεγάλου των The New Law, τριανταένα μήνες μετά το προηγούμενο κι αφού εντωμεταξύ αλλάξαμε δεκαετία προτού πατώσουμε.

Δεν είναι ψέμα ότι ένα -μουσικό ή μη- στιλ ανακτά ομορφιά (επομένως κι ενδιαφέρον) όταν αντιπαρατεθεί ενάντια είτε με το άγνωστο, είτε με το γνώριμο υπό λίγο αυθαίρετες συνθήκες. Κι από κει ακριβώς υιοθετούν συμπεριφορές οι Straney και Neff, δημιουργώντας το δικό τους, μέσω ενός απροκάλυπτα παραισθητικού παιχνιδιού με τα υπόγεια μέρη της μνήμης.

Το ντουέτο έχει ιδιαιτέρως αξιοπρόσεχτο το ένστικτο - είναι η (εξ απαγωγής) βάση απ' όπου ξεκινάνε τα πάντα δω μέσα. Το οποίο σπρώχνει τις ιδέες τους, επιδρώντας πάνω στην πραγμάτωσή τους μ' έναν τρόπο αρκετά απροσδιόριστο και σκοτεινό, που λύνεται μονάχα εν μέρει απ' το εξαιρετικό του επιτεύγματος και δεν αποσυναρμολογείται ποτέ του ολοκληρωτικά.

Ο σκελετός του "The Fifty Year Storm" έρχεται από χρόνια λιγότερα των πενήντα που το ίδιο λέει, μέσα απ' τα κολοσσιαία nineties του DJ Shadow και του drum 'n' bass. Για καλή μας τύχη, ωστόσο, οι The New Law δεν είναι "ειδικοί" σε ένα συγκεκριμένο ύφος, ούτε και στο υπονοούμενο όσων μόλις πριν προαναφέρθηκαν. Προτιμούν τις ανατροπές και τις νόθες κυήσεις, οπότε χτίζουν τις όψεις της κατασκευής τους αγοράζοντας μπογιές κι ατμόσφαιρες απ' τον Ennio Morricone και τον Angelo Badalamenti, τους σπεσιαλίστες του νουάρ. Πρόκειται για θνησιγενείς επιρροές, οι οποίες εφόσον εκδηλωθούν μπρος, μετά από λίγο ανήκουν εύλογα στο παρελθόν, αφήνοντας τον ηλεκτρονικό κορμό να ανακαταλάβει την επιφάνεια.

Το να υπάρχουν προτιμήσεις ανάμεσα στα κομμάτια που περιέχει ένα άλμπουμ, δεν είναι ασυνήθιστο, συμβαίνει και στα πιο αγαπημένα. Στο προκείμενο, όμως, καθώς το cd ρέει σαν ένα μιξαρισμένο σετ, χωρίς κενά ανάμεσα στους τίτλους, δεν βρίσκεται κάποιο που να διαθέτει καμία τέτοια αυτονόητη προτεραιότητα. Κι αν προβείς εσύ στην αποκόλληση ενός ή περισσότερων ("Dead Men Tell No Tales", "Bandits & Smugglers", "Nest Of Hornets", "I've Seen Some Mean Faces", "Descent Into Fire" ή "Get Your Gun"), κάτι απ' το κόνσεπτ κινηματογραφικό φαντάζιο του συνόλου ξεκουρδίζεται.

Ικανοί βοηθοί των δύο, στέκονται σε μόλις τόσα τρακ οι Peter Jordan (τρομπέτα, κιθάρα) και Steven Straney (λίγα χτυπήματα σε ντραμς). Μικρές συμμετοχές, που ούτως ή άλλως υποσκελίζονται σε σημασία απ' το σχεδιαστικό ταλέντο του Scott Rickey, υπεύθυνου για το artwork. Όπως όταν μιλάμε για χρήματα δεν υπάρχει πατρίδα (λένε αυτοί που τα 'χουν ή που θέλουν να τα αποκτήσουν), έτσι κι όταν γνωριζόμαστε με ένα μεγάλο μουσικό έργο δεν έχουμε το (ψυχικό) απόθεμα να δώσουμε προσοχή σε λεπτομέρειες της δεύτερης σειράς. Διότι αν αυτές ληφθούν πολύ υπόψη, μπορεί ν' αλλάξουν τη φιλολογία ενός κειμένου σαν και το παρόν όσες φορές το θελήσουν.

Ανακεφαλαιώνοντας, η ουσία (και το συμπέρασμα) είναι ότι οι The New Law για άλλη μία φορά, κι ίσως περισσότερο απ' τις λοιπές του παρελθόντος, απαρνιούνται το προσβάσιμο για χάρη του αινιγματικού και δίνουν 13 καθηλωτικές συνθέσεις, τόσο επικές όσο να μην παρεξηγούνται και τόσο εθιστικές όσο εμείς μπορούμε να αντέξουμε. Σ' ένα κολλητικό must, το ογκωδέστερο σε μέγεθος, χωρίς άλλη σκέψη για το '12 μέχρι στιγμής.