Between Dog and Wolf

Δεν ξέρω τι ελπίδες ή δυνατότητες υπάρχουν να ολοκληρώσει κάποιος ένα κείμενο για τους New Model Army χωρίς να χρησιμοποιήσει τους χαρακτηρισμούς "ακούραστοι" και "τίμιοι". Μηδαμινές, όπως αποδείχτηκε μόλις. Το νέο άλμπουμ αυτών των... ακούραστων τίμιων τύπων το λοιπόν, μας υποχρεώνει να επιστρατεύσουμε -για πρώτη ίσως φορά- και τη λέξη "ψύχραιμοι". Ενώ τα πιο θρυλούμενα τραγούδια τους διακατέχονταν πάντοτε από μία απολαυστική ραχοκοκκαλιά αγωνίας, οι ΝΜΑ του 2013, παρότι δρουν σε κοινωνικοπολιτική κατάσταση πλήρους πανικού και αποδιοργάνωσης- ακούγονται και είναι απολύτως ψύχραιμοι. Θες η στόφα του βετεράνου, θες η ευγενική υποχώρηση της κιθάρας για λογαριασμό μίας ορθά προτιμώμενης κρουστής κυριαρχίας σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, το Between Dog And Wolf είναι το ιδανικό come back, μιας μπάντας που επί της ουσίας δεν έλειψε ποτέ. Το ακούς ολόκληρο με χαρακτηριστική ευκολία και στο τέλος αισθάνεσαι πιο δυνατός, χωρίς σε κανένα σημείο να έχεις νιώσει αφελής ή παραδομένος.

Σε τραγούδια όπως το Did You Make It Safe? υπενθυμίζουν με απόλυτη πειστικότητα ότι ακόμη και στα όντως στενά πλαίσια του ιδεολογικού ήχου στον οποίο επέλεξαν και μπόρεσαν να κινηθούν, το θέμα σύνθεση ποτέ δεν το αντιμετώπισαν μονοδιάστατα, αλλά τους ενδιέφερε τα τραγούδια τους να υπακούν σε λογικές δεύτερης και κυρίως πολυετούς ανάγνωσης. Διαλογικά φωνητικά, αρμονίες μετά την καταστροφή και το αιώνια σαγηνευτικό χρώμα στη φωνή του Justin Sallivan καθιστούν πάντοτε τα τραγούδια των ΝΜΑ μικρές -έστω- πηγές ζωής και ελπίδας για τον πιστό ακροατή. Στο ομώνυμο του δίσκου, επιχειρούν να τροποποιήσουν το σήμα κατατεθέν της επόμενης δεκαετίας τους στο δρόμο, παρότι γνωρίζουν πολύ καλά ήδη ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον αδύνατο. Και μέσα σε όλα αυτά, το άλμπουμ κλείνει με το Ghost, ένα τραγούδι με σχεδόν απαγορευτικά στάνταρ ευαισθησίας για μια μπάντα σαν τους New Model Army (απολύτως αναληθής ισχυρισμός βέβαια, οι NMΑ υπήρξαν πάντοτε ουσιαστικά ευαίσθητοι ακόμη και στις πιο αγριεμένες φάσεις τους).

Στην διαρκή ανασκόπηση της ροκ ιστορίας, διάφοροι αναρωτιούνται γιατί συγκροτήματα σαν τους New Model Army (στο μετερίζι της πολιτικής συνείδησης), τους Echo And The Bunnymen (σε αυτό της φιλοσοφημένης μελαγχολίας) κ.ο.κ. δεν έγιναν ποτέ U2 στη θέση των U2. Καμιά σχέση όμως δεν έχει ο trademark-ηρωισμός των τελευταίων, με την ουσιαστική, όσο και βαθιά προσωπική, ηρωική απόχρωση που συνεχίζει να εκπέμπει κάθε σπουδαίο τραγούδι των δύο πρώτων, χωρίς να φθείρεται ποτέ στον συναισθηματικό εξαναγκασμό του ροκ εκείνου, που το μεταφέρουν δεκάδες container για να μην σκορπίσει στο πάτωμα έτσι ασπόνδυλο που έχει καταντήσει. To rock των New Model Army το λοιπόν, με έντονες τις αναθυμιάσεις από τις post punk ημέρες, που βεβαιωμένα υπήρξαν μέχρι σήμερα οι πιο ψυχωμένες της σύντομης ιστορίας του, παρουσιάζεται απολύτως υγιές και με σκελετό ικανό να τραβήξει πάνω του ακόμη τριάντα... τίμια και ακούραστα χρόνια.

"Η ποιότητα αναγνωρίζεται, αλλά δεν ορίζεται και δεν μπορεί να μετρηθεί". Αντ-Έγραφε ο Στέργιος Μακαβαίος για ένα ακόμη άλμπουμ των New Model Army πριν από δεκατρία χρόνια και τίποτε δεν έχει αλλάξει έκτοτε. Ή ίσως και κάτι να άλλαξε προς το καλύτερο.