Music Complete

Επειδή είμεθα άνθρωποι με αισθήματα και όχι ρομπότ, ο καθείς μας έχει το ιερό δικαίωμα να εξηγεί την ιστορία της μουσικής χρησιμοποιώντας τη λογική όσο διασταλτικά θέλει. Εγώ πιστεύω, λοιπόν, πως υπάρχει μια αλυσίδα η οποία αποτελείται από μπάντες και μουσικούς που κάτω από τον πολύ περιοριστικό και άδικα σχηματικό τίτλο ''βρετανική εναλλακτική ποπ'' είναι ο βασικός πυρήνας του κοινού καλού γούστου. Επειδή όμως αφενός οι μπάντες αυτές είναι μόνο γύρω στις 20-25, αφετέρου αν αφεθεί η μουσική στην αποκλειστική επιρροή τους, θα γεμίσουμε indie βαρεμάρα και μέτριους καχεκτικούς φλώρους, αναγκαστήκαμε να ανακαλύψουμε και μουσική εκτός της αλυσίδας. Τζαζ, εκκλησιαστική μουσική, νησιώτικα και λοιπές δυνάμεις υπάρχουν απλά και μόνο επειδή η αλυσίδα είναι μικρή και η ζωή μεγάλη. Για την προστασία της τιμής και υστεροφημίας της αλυσίδας μάλιστα, δεν υπάρχει έλεος στα συνδικαλιστικά τερτίπια που χρησιμοποιούμε και ντροπή στο λαϊκισμό των επιχειρημάτων. Στο όνομα της ιερότητάς της θα πουλήσουμε σε κάθε ανυποψίαστο ό,τι μπορούμε, θα δικαιώσουμε και τα αδικαίωτα. Βρίσκουμε έναν εξάχρονο σε ένα παιδικό πάρτι; Του εξηγούμε πως πρέπει να αγοράσει γρήγορα το ''My Nation Underground'', αλλιώς θα εμφανιστούν οι Soundgarden να του φάνε το φαϊ. Όταν μεγαλώσει, το ακούσει και ψάξει να μας βρει θα είναι αργά.

Η ιστορική δικαίωση, λοιπόν, κάθε μέλους της αλυσίδας δεν είναι παρεμπίπτον ζήτημα, αλλά υπαρξιακό άγχος. Και αφού λίγο πολύ όλα τα μέλη της αλυσίδας έχουν ιστορικά δικαιωθεί, το τελευταίο στάδιο των λογαριασμών μας μαζί τους είναι να συμφιλιωθούμε με το μεγαλύτερο κατά περίπτωση έγκλημά τους, να τους συγχωρήσουμε για αυτό που μας πλήγωσε πιο πολύ από όλα. Στην περίπτωση των New Order η κατηγορία είναι σαφής. Η θέση στην οποία μας έφεραν - την κατάσταση που περιγράφεται ως ''χαμηλές προσδοκίες'' - είναι ασυγχώρητη. Φτάσαμε το θετικότερο που μπορούμε να περιμένουμε από τον παρόντα δίσκο να είναι το να αποδειχθεί ο καλύτερός τους μετά το 1990 και αυτό από μόνο του είναι πολύ εύκολο. Συνέβη και σε άλλους κρίκους της αλυσίδας, αλλά στην περίπτωση των New Order το αραιό των κυκλοφοριών τους δε μας έδωσε την ευκαιρία να το αφομοιώσουμε, να το ζήσουμε και να το ξεπεράσουμε. Εμείς αρχίσαμε να κουραζόμαστε πρώτοι από τη σχέση, αλλά, μην το ξεχνάμε ποτέ, αυτοί είναι που μας χώρισαν.

Τώρα, για να λέμε και την αλήθεια, το ότι θα μας έφερναν σε αυτή τη θέση ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενο. Για γκρουπ τόσο σημαντικό, είχαν πάντοτε περιορισμένο μουσικό ορίζοντα και σαφή όρια. Αυτό δεν είναι ούτε ντροπή δική τους, ούτε κάποιος ρεβιζιονισμός δικός μας, αλλά ένα απλό γεγονός. Μπορεί να υπήρξαν το πιο επιδραστικό (αν πάρουμε τον όρο κυριολεκτικά) μέλος της αλυσίδας -μετά τον αρχικό κρίκο φυσικά-, αλλά υπήρξαν και από τα πιο απλοϊκά στον πυρήνα τους. Στην ουσία είχαν πάντα λόγο ύπαρξης μόνο ως μια καθαρά ποπ μπάντα. Και ενώ όλα τα μέλη της αλυσίδας είναι στην ουσία καθαρά ποπ μπάντες, τα περισσότερα από αυτά είχαν και ανεξάντλητες δυνατότητες ανάγνωσης της μουσικής. Για να το πούμε απλά, δε χρειαζόμαστε τις θλιβερές ροκίζουσες αποχρώσεις των τελευταίων άλμπουμ ούτε κάποια βαθυστόχαστη ανάλυση για τις όποιες σκοτεινές διαδρομές των πρώτων χρόνων για να διαπιστώσουμε πως πέρα από όλα αυτά ο απλός χαρακτηρισμός τους ως electro-rock γκρουπ είναι ο μόνος που μετράει τελικά. Και -αυτό είναι ένα κρίσιμο σημείο- ο μόνος στον οποίο μπορούσαν να φανούν οι δυνατότητές τους στην παραγωγή καταπληκτικών κομματιών. Όποτε εστίασαν καθαρά στις όποιες συνθετικές τους αρετές (στο Waiting For The Sirens' Call ας πούμε) τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Το καλύτερα κρυμμένο μυστικό του μεγαλείου των Νew Order είναι ότι παρά τα φαινόμενα, τα ''τραγούδια'' δεν είναι το δυνατό τους σημείο και από αυτή την οπτική καθένα από τα τέσσερα άλμπουμ της χρυσής εποχής 83-89 υπήρξε μια επί της ουσίας υπέρβαση που ίσως δεν έχει συζητηθεί όπως πρέπει.

Αν, λοιπόν, συμφωνούμε πως μόνο σε αυτή την εκδοχή θα είχαν κάτι να μας πουν σήμερα, ο δίσκος αποκτά ένα ενδιαφέρον και πέρα από τα όρια των πιστών. Κυρίως για το τι θα μπορούσαν να θυμίσουν από το 85 χωρίς να συμπεριφερθούν ως καρικατούρες που θα μας κάνουν να βάλουμε τα κλάματα. Με το ''Restless'' σε λούζει κρύος ιδρώτας. Πρέπει να είναι στα δέκα πιο αδιάφορα τραγούδια τους και μπορεί μετά την πέμπτη ακρόαση να το συνηθίζεις, αλλά για αυτό το συναίσθημα υπάρχουν οι Horrors και ο φιδές. Μεγάλο κρίμα που η αυτή η αξιολάτρευτη βρετανική χαρμολύπη που κάποτε το γκρουπ για παράδειγμα διοχέτευε στο ''1963'' ( the great lost New Order song) τώρα χαραμίζεται εδώ. Καλύτερα είναι τα πράγματα στο ''Singularity'' (στο οποίο βοηθάει ο Τοm Rowlands) που θυμίζει λίγο το Republic και λίγο το υποθετικό άλμπουμ που θα θέλαμε να είχαν βγάλει ακριβώς μετά. Στο ''Plastic'' έχουμε το πρώτο χαιλάιτ, μια βόλτα από Neon Neon σε Μoroder και μία γλυκιά υπενθύμιση πως στις καλές τους στιγμές οι Νew Order έβαλαν σε κίνηση τα πόδια μας πριν το μυαλό μας και αυτό δε μας πειράζει καθόλου.

Τι θα μπορούσε να χαλάσει το δίσκο; Η υπερβολή του mid-80s κλίματος σίγουρα όχι. Αυτό τελικά θέλαμε και το δεχόμαστε και με τα όποια κλισέ του. Οι καλεσμένοι; Αυτό είναι πάντα ένα ιντριγκαδόρικο θέμα, αλλά της κατηγορίας ''περί ορέξεως κολοκυθόπιτα''. Έχουμε Elly Jackson στο ''Τutti Frutti'' που αν θέλετε τη γνώμη μου το απογειώνει, Ιggy Pop στο ''Stray Dog'', που αν θέλετε τη γνώμη μου αποδεικνύεται στα σημεία χρήσιμος και Βrandon Flowers στο ''Superheated'', το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το καλύτερο κομμάτι στο οποίο μπήκε ποτέ το όνομα του συγκεκριμένου βλάχου, και το καλύτερο τραγούδι που δεν τραγούδησε ποτέ ο Robbie Williams. Αυτό που τελικά χαλάει κάπως το δίσκο είναι και αυτό που περιμέναμε να τον χαλάσει, οι νερόβραστες στιγμές που αποδεικνύουν πως όταν ο Sumner κάνει ποπ χωρίς προσωπικότητα, το εννοεί και δεν καταφεύγει σε ημίμετρα. Αν είχε ξεχάσει κανείς το συναίσθημα του να συνεχίζεις να ακούς άλμπουμ των Εlectronic και μετά το τρίτο κομμάτι, το ''Academic'' είναι εδώ να στο θυμίσει.

Αρκετοί πιθανόν θα ήθελαν να μη δουν το όνομα του Hook να αναφέρεται σε οτιδήποτε αφορά το γκρουπ και ενώ το άλμπουμ το επιτρέπει, εδώ θα φανούμε κύριοι, γιατί η ''συλλογική μνήμη'', η ''φανέλα'' και ο ''μύθος'' είναι πράγματα πολύ σοβαρά στην αλυσίδα. Τόσο σοβαρά που τα μέλη της μονίμως παριστάνουν πως γουστάρουν (καλή ώρα) να ξεφτιλίζουν. Εκτός ίσως από το... electro-Chic ''People On the High Line'', ο Ηοοκ δε λείπει ιδιαίτερα και αυτό δε λέει κάτι ούτε για αυτόν ούτε για την επαρκή γενικά δουλειά που κάνει ο Τom Chapman. Ήταν κάτι που πάντα υποπτευόσουν πως μπορεί να γίνει, όσο τουλάχιστον το γκρουπ παίζει αυτό που παίζει σε αυτόν το δίσκο. Το σιχαμένο κλισέ που λέγεται ''γνώριμη μπασογραμμή του Hooky'' είχε πάντα την τύχη και την ατυχία να είναι ταυτοχρόνως trademark και αναλώσιμο. Όπως προείπαμε, στις περιορισμένες μουσικές συνισταμένες της χρυσής εποχής χώρεσαν περισσότερες κρυφές αλήθειες από αυτές που σημείωσε η Ιστορία. Aν πάντως ο στίχος ''you had a strange perception of the truth'' απευθύνεται στον συγκεκριμένο, φαίνεται πως δυστυχώς στο θέμα θα επανέλθουμε.

'Εχουμε, λοιπόν, χορό. Φωτεινή διάθεση. Κάτι από 83-85 χωρίς να μας έρχεται να τους πούμε ''ντροπή μεγάλοι άνθρωποι''. Έχουμε κυρίως τη χαρά να κλείνουμε τους λογαριασμούς μας όπως πρέπει και να κοιτάμε μπροστά, το οποίο ελπίζουμε να μην περιλαμβάνει και άλλο άλμπουμ. Μην ξεχνά κανείς πως οι Νew Order ήταν πάντα ένα γκρουπ πολύ εύκολο να το αγαπήσεις και κάθε γκρουπ εύκολο να το αγαπήσεις έχει το κόμπλεξ να θέλει να σου θυμίζει πως θα ήθελε να έχει κερδίσει την αγάπη πιο δύσκολα. Αν σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, έχει σημασία ο όποιος βαθμός, ας σημειωθεί πως το 0.5 πηγαίνει υπέρ της αγάπης, του ταμείου της αλυσίδας και της σωτηρίας των ψυχών ημών.