Challengers

Κοιτάζοντας λίγο πίσω στο πρόσφατο παρελθόν, μου είναι δύσκολο να θυμηθώ άλλη περίπτωση μπάντας που να ηχογραφεί συστηματικά και να έχει στις τάξεις της 3 μουσικούς των οποίων οι παράπλευρες solo δουλειές να κινούνται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα, σε βαθμό που να συγκρίνονται με αυτό του "μητρικού" συγκροτήματος. Μπορεί, λοιπόν, η Neko Case και ο Dan Bejar (Destroyer) να βρέθηκαν ψηλά στις μουσικές λίστες με τις πρόσφατες κυκλοφορίες τους και το πόνημα του A.C. Newman (Slow wonder, 2004) να αντιμετωπίστηκε θετικά από τους κριτικούς, αλλά φαίνεται ότι όλοι τους βρίσκουν λόγους για πιο συλλογική δράση μέσω των New Pornographers... Και τουλάχιστον για την αγαπημένη Neko Case που ενώ solo μας έχει συνηθίσει σε folk, ευαίσθητες φόρμες, συμμετέχοντας στους New Pornographers μάλλον "ξελαρυγγιάζεται" σε έναν άνισο αγώνα με τις πλούσιες και φορτωμένες power-pop ενορχηστρώσεις των Καναδών, φανερώνοντας ίσως το alter ego της μέσα από κάτι λιγότερο προσωπικό και άρα πιο ξένο. Και το υψηλό επίπεδο του 4ου δίσκου των Καναδών (σε 10 χρόνια), πέρα από τις συνθετικές ικανότητες των μελών του group, αποδεικνύει περίτρανα ότι όλοι τους απολαμβάνουν τη σύμπραξη!

Με το φετινό "Challengers" μάλλον μετατρέπουν σε ευχάριστη πρόκληση τη συζήτηση για το ποια είναι η καλύτερη κυκλοφορία τους μέχρι σήμερα... Και προφανώς η απάντηση δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά ο "πονοκέφαλος" που δημιουργούν είναι αναμφισβήτητα κάτι πολύ σημαντικό. Έτσι, ο ακροατής που θα δώσει λίγο χρόνο και τις 2-3 απαιτούμενες ακροάσεις στο δίσκο, δε θα δυσκολευτεί να αναγνωρίσει τα χαρακτηριστικά που κάνουν τόσο ελκυστική τη μουσική του συγκροτήματος: πολύ πολύ όμορφες, πιασάρικες pop μελωδίες δοσμένες με ένα αρκετά δυναμικό ενορχηστρωτικό περιτύλιγμα. Ή όπως γλαφυρά αναφέρει ο Newman: "taking pop structures and conventions and trying to fuck with them a bit".

Μια μελλοντική ανθολογία του συγκροτήματος πιθανόν να περιλάμβανε 4-5 κομμάτια από κάθε δίσκο και το "Challengers" δεν καταρρίπτει αυτήν την, σίγουρα όχι αρνητική, "παράδοση". Και μπορεί να μη βρει κανείς κάτι τόσο τέλειο και ολοκληρωμένο όσο το "The bleeding heart show" του προηγούμενου δίσκου, αλλά δύσκολα θα αντισταθεί στο εκτυφλωτικό φως του εναρκτήριου "My rights versus yours", το οποίο παίρνει την μπάντα από τον κρύο και σοφιστικέ Καναδά και την αφήνει σε κάποια παραλία της California! Και ως αναμφισβήτητο σημείο των καιρών, η ικανότητα των μουσικών να υιοθετούν μακρινές (γεωγραφικά) μουσικές φόρμες είναι κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και γοητευτικό... Κλείνει η παρένθεση... Ο Destroyer παίρνει το λόγο με το παιχνιδιάρικο και μάλλον ειρωνικό "Myriad harbour" και μεταφέρει το σκηνικό στη Νέα Υόρκη, ενώ η Neko Case παίζει εντός έδρας και κερδίζει στο ομώνυμο του δίσκου "Challengers". Τα "All the things that go to make heaven and earth" και "All the old showstoppers" θα μπορούσαν να απαρτίζουν ένα πολύ καλό demo της μπάντας, συνοψίζοντας επιτυχημένα τον ήχο τους. Αντίθετα, μάλλον κουράζουν με το 6λεπτο μελαγχολικό "παραστράτημα" του "Unguided", ο πολλά υποσχόμενος τίτλος του "Entering white Cecilia" ξοδεύεται σε ένα κομμάτι που μάλλον δε θα θυμάμαι μεθαύριο ενώ η tremolo κιθάρα του "Failsafe", παρά τους όμορφους συνειρμούς, ντύνει μια μάλλον αδιάφορη μελωδία... Με τη βοήθεια της φωνής της Calder (που δένει αρμονικά με το ζεστό ήχο του μαντολίνου και banjo στο "Adventures in solitude") και της επιμελούς μελέτης του Bowie (από τον Destroyer στο "The spirit of giving") ο δίσκος κλείνει αφήνοντας μια γλυκιά γεύση και πολύ θετικές εντυπώσεις... Αναφερόμενος στο ομώνυμο (του δίσκου) κομμάτι, ο Newman παραπέμπει σε μια φράση του Καμί: "a man's work is nothing but this slow trek to discover through the detours of art, those two or three great and simple images in whose presence his heart first opened". Δεν ξέρω πόσο ουσιαστική είναι η μουσική "παράκαμψη" των ταλαντούχων Καναδών, αλλά είναι σίγουρα απολαυστική!