Immer etwas
Και για ακόμη μια φορά οι δισκογραφικές θα αναρωτηθούν: Μα ποιο είναι αυτό το κωλόπαιδο που τολμά να τείνει μπρος στα μούτρα μας τον μέσο του χεριού του; Όλες πλην μίας: Της Sacred Bones Records, η οποία για ακόμη μια φορά δείχνει να χτυπά φλέβα καλλιτεχνικού χρυσού, εντάσσοντας τον Nice Face (aka Ian Magee) στις φοβερές και τρομερές της τάξεις (Blank Dogs, Zola Jesus).
Θυμάσαι μια φορά κι έναν καιρό, πριν από 20 και βάλε χρόνια, κάτι τύπους σαν τους Guided By Voices, τους Yo La Tengo και τους Pavement, που πρώτοι άρχισαν να κυκλοφορούν χαμηλής πιστότητας δισκογραφίες. Ξέρεις, εκείνο το σφύριγμα, τις γρατζουνιές, το θόρυβο και τη σκόνη των μαγνητικών μέσων στα οποία και ηχογραφούσαν. Αν και στην πορεία μετακόμισαν, ως επί το πλείστον, σε επαγγελματικά studios, όλοι εκείνοι αποτελούν πλέον τη ζωντανή ιστορία της lo-fi. Άραγε, στους ψηφιακούς καιρούς που διανύομε, ποια είναι η εξέλιξη του είδους; Ο Nice Face. Ασυζητητί!
Ο Νεοϋορκέζος Magee, λειτουργώντας ως μουσικός ρακοσυλλέκτης, εκμεταλλεύεται το αίσθημα κοινωφέλειας της κουλτουριάρας Μητρόπολης και δανείζεται από φίλους και γνωστούς μπλιμπλίκια του πεταμού για να τα εντάξει στο δημιουργικό κομμάτι της DIY μουσικής παραγωγής του δωματίου του. Παλαιότερα singles και 7ιντσα, ανακατεύονται μαζί με νέες δημιουργίες για να συνθέσουν την πρώτη ολοκληρωμένη του πρόταση, η οποία ακούει στο όνομα: Immer Etwas (μτφ: πάντα κάτι).
Έχουμε και λέμε: Παρανοϊκά, ψυχρά και ιδιότροπα συνθεσάιζερς, μίνιμαλ drum machines, ευτυχισμένες κιθάρες, ωμή κι aggress-ιάρικη γκαραζοπάνκ, στρεβλωμένες φωνές σε uptempo γκοθιλίκι. Μπερδεύτηκες; Ας το κάνουμε λίγο πιο απλό: Φαντάσου τον Iggy με τους Stooges να τζαμάρουν παρέα με τους Beach Boys και τους Meteors, τους Seeds με τους Bauhaus και τους Who, τους Jesus & Mary Chain με τους Sonics και τους Depeche Mode, τους Cramps μαζί με τον Blank Dogs με τη Zola Jesus, τον Nice Face να κοπιάρει το bootleg και να το κυκλοφορεί ως Immer Etwas. Πάλι δυσκολεύεσαι; Πώς το λένε ρε παιδί μου, όταν αυτό που ακούς αρχίζει σαν coldwave electro-pop, συνεχίζει με noise-y power-pop, shoegaze και psychobilly, για να καταλήξει τελικά σε ξέφρενη garage; Μήπως ηλεκτροπάνκ shitgaze; Μήπως φύρδην μίγδην νταρκοπάνκ; Μάλλον θα προτιμούσα το b-movie-στικο: Φτηνή, βρώμικη, διεστραμμένη Ποπ για την αισιόδοξη Ελίτ των Ζόμπι. Κάπως έτσι...
Αλλάζει η ρυμοτομία στο ανεξάρτητο μουσικό κρατίδιο του Brooklyn. Τα σπίτια μετατρέπονται σε studios. Αλήθεια, πόσοι ακόμη δίσκοι, σαν κι αυτόν εδώ, να έχουν γραφτεί στο κρεβάτι κάποιου υπνοδωματίου; Ζεστή, bedroom DIY lo-fi γιορτή, βγαλμένη μέσα από το πιο ενδιαφέρον υπνοδωμάτιο της γειτονιάς, καταφθάνει έτοιμη να γεμίσει με θόρυβο τα αφτιά μας. Το βασίλειο της b-music απέκτησε το νέο της άρχοντα! Στον one-man band θρόνο της Sacred Bones, έχει κάτσει άλλος. Και είναι και ομορφόφατσα.
Τι να του ευχηθούμε; Immer So! (μτφ: πάντα τέτοια)
